246. Logeren bij De Droste 03.1

ALS GOEIE DINGEN uit drie bestaan dan hoort deze er natuurlijk bij: Logeren bij De Droste. Inderdaad, onze derde keer in de '11A' bij Wemmie en Martin is ondertussen een feit. Voor ik aan het relaas van dit verblijf in Olst,Overijssel begin eerst even doorverbinden naar wat hieraan voorafging: 01.1 - 01.2  - 01.3 - 02.1 - 02.2 - 02.3 en de extra-editie met de 'mezen'. Voor wie het geheugen wat wil opfrissen volstaat een korte klik op een (of meerdere) van voorgaande fleurige hyperlinks om de daaraan gekoppelde verslagen van onze vorige escapades te herbekijken. Laat u gerust even gaan, neem er de tijd voor. Hoeft niet, het mag gewoon. Dat 'gewoon' zit al een hele tijd in mijn koppeke, al van lang voor we vertrokken. Als ik zelf al de foto's en wervelende verwoordingen van voorheen bekijk krijg ik de indruk dat alles al getoond en geschreven is en dat we zo'n superervaringen niet meer gaan overtreffen. Maar moet dat dan? Mag het niet gewoon genieten zijn? Genieten van de dingen die we na twee beurten alhier bijna gewoon geworden zijn. De fijne plek, de meer dan vriendelijke gastvrouw en -heer, de charme van het huis, de wijdse omgeving en bovenal de rust. Dat genieten hebben we dan ook en ten derde male met veel plezier gedaan. Wat we echter 'doodgewoon' vergeten waren: het feit dat deze week samenvalt met week 2 van de olympische spelen in Parijs. Zoiets eist uiteraard een hap uit de tijd en een stuk van de aandacht op. En dat begint al vroeg: onderweg in de auto volgt La Pola de eindfase in de wegrit bij de mannen. Zo'n iPhone is toch wel een handig ding. We arriveren net op tijd in de '11A' en zien Remco Evenepoel als winnaar over de meet komen. Na winst een week eerder in de tijdrit pakt hij voor de tweede keer goud, en dan nog wel onder de Eiffeltoren. Daar houd ik het voorlopig bij. Rondom 'gouwe Remco' vormen enkele gewone beelden een impressie van onze eerste dagen. Ontvangst aan de eigen voordeur door mijnheer kabouter, nog steeds en met de glimlach op post. Eens binnen: het beregende raam en het zicht op de mistige verte... dat komt wel goed. Een beeld van het eerste avondmaal. Na een prima nachtrust ziet het raam en de bijhorende verte er al helemaal anders uit. Licht. Lavendel aan de voordeur, braambessen tijdens de wandeling en even blijven hangen bij Flor Berkenbos... We voelen ons alweer helemaal thuis. Er werd al gewandeld en een beetje gefietst, en mijnen tikker vindt het prima. Geen problemen. Straks maakt La Pola de planning voor morgen, maar eerst een lichte portie OS-kijken: beetje hockey. Dat heeft ze wel verdiend. Tot later...