Marco Polo Strikes Back

TIJD VOOR BOEKENNIEUWS. Tussen de geschenken voor mijn 70ste jaarwende ook die vanwege m'n eigenste Pola: een stapeltje boeken. En of ze har'en pappenheimer kent! De Stoop ,  Bregman en Verhulst kwamen hier eerder al aan bod, maar nog is het niet gedaan. Voorbije week kwam ik eindelijk aan het eerste schrijfsel van Ine Van Wymersch toe.  Als je wieg op drijfzand staat .  Zat ook in het pakket. Een heel bijzonder verhaal, boek, concept. Het ligt niet zomaar voor de hand en al evenmin in de directe verwachting dat een nog 'jonge' -Ine is net 40- procureur des Konings, voorheen parketwoordvoerster en jeugdmagistraat, een boek gaat schrijven. Ze deed het dan ook niet zómaar, er was een heel speciale reden voor nodig. Iemand vind na lang zoeken en aandringen in Van Wymersch een mogelijkheid om haar levensverhaal op te schrijven en het later -als 'alles' achter de rug is- door te geven aan haar kinderen. Want dat is de voorwaarde om in deze aangrijpende context he

HET IS HERFST. Na vier jaar 'droog' is dit mijn vijfde naseizoen dat ik alcoholvrij tegemoet treed. Remember 2017 , 2018 , 2019 én 2020 . Blogsels waarin ik mijn uitdaging uit de doeken deed, de eerste stappen omschreef en iedere keer met blozende wangen mocht vertellen dat ik mij goed voel en nog steeds op schema zit. Dat is er een voor onbepaalde duur. Hahaa, hoor ik de kritische lezer luidop denken: hij laat een opening om er toch terug mee te beginnen. Niets is minder waar, daar zou ik trouwens bij jullie niet mee wegkomen. Heb mijn voornemen in 2017 aan de grote klok gehangen en iedereen al bim-bam-beierend ervan op de hoogte gebracht dat alcohol vanaf toen mijn ding niet meer zou zijn. En zo is dat nog steeds. Absoluut geen behoefte meer aan. Blij dat het zo verlopen is. Het klinkt zo eenvoudig, en dat is het ook eigenlijk. Eens de keuze gemaakt ben ik ervoor gegaan, met nog beter resultaat dan toen ik mij van het roken ging onthouden. Dat is nu 36 jaar geleden. Toen to

OM DE NATUURLIJKE suikers uit al die des buren 'bozen en Polderse 'bezen geen kans te geven zich zonder boe of ba noch enige andere vorm van tegenstand of protest op te stapelen in m'n ouwe knarrenlijf, en al helemaal om te vermijden dat ze aldaar ongelimiteerd zouden blijven 'hangen' als overtollige vetrandjes... probeer ik me bij regelmaat in beweging te houden. Eén van de hulpmiddelen daarbij is mijn minstens tien jaar oude stalen ros, ooit nog tweedehands gewijs overgenomen van mijn toenmalige collega 'Patje'. Al heel veel fijne uitstapjes mee gemaakt, evenals praktische verplaatsingen en fundamenteel fysisch onderbouwde oefensessies mee gepleegd. Iets tussen de twee in was een 'heen-en-weer'-rit naar het kasteelterras in 't Rivierenhof. Een geplande afspraak helaas gecanceld, verplaatsing dan toch maar gemaakt om de ondertussen 'traditionele' koffie aldaar te nuttigen. Op de heenweg vallen me een aantal schots-en-scheef geparkeerde

DE PLATANEN GEVEN het ritme aan. Week na week verliezen onze schaduwbrengers steeds sneller hun prachtige grote bladeren. Bruin knisperend droog tuimelen ze vantussen hun takkenparasol op het najaarsgazon. Met de opschuivende klimaatzones komen deze Provençaalse bomen ook stilaan in een vertrouwde omgeving terecht. Polder of geen polder, ze doen het wel en volgen de hinkstapsprongen van de seizoenen zo goed mogelijk. Zeker als de herfst op komst is kan je er de klok op gelijk zetten. Geduldig wachten tot het laatste blad gevallen is en dan eigenhandig het "dak" fatsoeneren. Dat is jaar na jaar de bedoeling, zolang het me blijft lukken welteverstaan. De ten hemel uitschietende takken moeten eraf, daarna door de hakselaar en uiteindelijk uitgestrooid onder de haagboorden of achter het tuinhuis. Jaar na jaar na jaar opnieuw. Polo heeft werk aan de winkel. En ook tijd, alle tijd. Hoewel: niet altijd. Of toch, maar dan worden er prioriteiten gesteld. Dan maak ik bijvoorbeeld tijd

GEWOON ANDERS LEZEN  tussen de bedrijven door. De schilderbedrijven, bedrijvigheden, bezigheden, goedgevulde dagen. Een maand geleden las ik 'Een kleine verrassing' van Hendrik Groen . Nog zo'n cadeau voor m'n 70ste, van schoondochter Shanthi. Die begint mij steeds beter te kennen en weet zelfs wanneer ze me best welk boek kan aanbieden. Voor mij een eerste kennismaking met het werk van Groen: lichtvoetig, 'verrassend', vlot geschreven en meeslepend. Korte hoofdstukken, makkelijk verteerbaar. Na een rustige opwarming kwam ik in m'n ritme, werd ik meegezogen in het verhaal en wilde steeds meer en sneller maar zonder overhaasting naar de ontknoping. Relaxed lezen, hoe dan ook, een bizar verhaal dat dan weer wel op herkenbare wijze gebracht wordt. Benieuwd? Probeer het eens, het brengt ontspanning op een onverwachte... euhh: verrassende wijze. Recensies zijn niet altijd even lovend, maar als leeservaring op zich vond ik deze best te pruimen. Iets helemaal ande

DAT HIJ WEER een snipperweek genomen heeft hoor ik u denken. Hier en daar zelfs luidop. Dat enkelen van jullie als naar gewoonte zitten te wachten op een nieuw bericht. Dat zoiets niet te dikwijls meer moet gebeuren, eigenlijk toch niet kan. Akkoord, ik pleit schuldig. Weet dat het deze keer helemaal aan mij lag: stond ik daar een weeklang het buitenhoutwerk te verven. Een klus waar tijd in kruipt, en aandacht, en toewijding. Afwassen en ontvetten, opschuren maar niet fanatiek, en daarna schilderen. Tientallen meters randjes langs de glasramen: constant gefocust. En niet alleen op die randjes, voor driekwart van de hele ververij bestijg ik de ladder. Van enkele treden tot meters hoog, tot aan 'La Corniche' zoals mijn vader altijd zei als de mensen op 't Molenheike vroegen waarheen de vakantie zou gaan. Klim- en klauterwerk om alle hoeken en kanten, bochten en bogen te bereiken. Nu er een '7' voorstaat gaat het precies toch iets minder vlot, of ben ik gewoon wat voo

MIJN EERSTE PENSIOENDAG ... tien jaar geleden! De tijd vliegt. Zwaar onderschat en een duidelijk achterhaald statement. Correctie dus:  de tijd raast als een bolide naar de uitgang. Geen idee hoe ver die nog voor me uit ligt, maar dat het die richting uitgaat staat vast. Het zijn al tien bijzondere jaren geweest, met hoogte- en dieptepunten, met drukke en rustige periodes, met uit en thuis, met 'van nu en straks'. Tien jaar met weinig moeten en veel langer uitslapen, met gelukkig nog heel wat kunnen en stilaan 't een en 't ander loslaten. Een eerste decennium op non-actief, op rust gesteld, met pensioen. Veel tijd voor hobby's: lezen, fietsen, schilderen, wandelen, schrijven... tijd om dingen te (her-)ontdekken. Zoals het konijn van Ludwig Wittgenstein . Of was het toch een eend? Dat je op verschillende manieren naar de werkelijkheid kan kijken en dat zoiets je eigen interpretatie van leven en gebeurtenissen kleurt. Dat 'kleuren' heb ik er op eigen houtje aa