Marco Polo Strikes Back

TIJDENS HET LEZEN van en luisteren naar Bram Vermeulens dagboeken en verzamelde muziek komt aan de orde dat er hier ten huize al te veel niet gespeelde cd's aanwezig zijn. Ordelijk gerangschikt, dat wel, in een daartoe ooit speciaal aangeschafte en netjes opgehangen kast. Geen rommel, niet echt in de weg. Maar gewoon teveel, dachten wij zo. En dus wordt er met doortastende hand geselecteerd. Het resultaat daarvan is te vinden op bijgevoegde foto. Mocht er iemand... maar zoals een buurman eerder al opperde "Dat is zó 1998!" We zijn ondertussen 2022 en dus maak ik m'n vraag maar niet af. Ook bij ons heeft Spotify zijn/haar intrede gedaan. Toch gemakkelijk zeker... ? En dan nu de vraag van de dag: waar slaat de titel van deze mini-bijdrage op? Wel: mocht er toch iemand interesse hebben, het gaat hier enkel om wat ooit als compact disc's op de muziekmarkt kwam. Konijn en rendier blijven absoluut buiten schot. Die maken kans om binnenkort te figureren in een kortverh

DE GRIJSTE HEERST dezer dagen. Tussentijds en pas na hard aandringen komt de zon heel even piepen. Het dient gezegd: de moeite die zij zich getroost om ons dan te verwarmen en wat kleur te brengen in het dagelijks bestaan valt niet te onderschatten. Dat wordt alhier terdege geapprecieerd. Deze naar waarde-schatting houd ik echter ook aan als het om de 'minstens' 50 tinten grijs gaat waarmee we nu -putteke winter- worden ingepakt. Opstaan. Gordijn open: grijs, mist. Mistroostigheid in de straten. De uitlaatdampen van het steeds drukker wordend verkeer maken het geheel niet aantrekkelijker. Dat wordt het pas als ik in de late namiddag op stap ga. Nieuwe wandelschoenen zijn ondertussen ingelopen, zitten prima. Muts, sjaal, nostalgieke 'floeren veston' en snel een fototoestel om de schouder. Steek de straat maar over jongen en ga eens kijken hoe het nu in de polder zit. De mist verzwaart, gaat op in druppels, en ze vallen. Hier en daar een drop, maar de mist zelf blijft. S

WIE DRIEKONINGEN ZEGT weet dat daar in 't Antwerps(e) een eerste maandag op volgt die naar aloude gewoonte als verloren mag worden beschouwd. Havenarbeiders die hun laatste cent verbrasten en geen geld meer overhielden voor 'die van ons' om brood te kopen voor de kinderen... enz, enz, enz. Wij 'vieren' dat nog steeds met worstenbrood en appelbollen. Aangezien we matigheid ondertussen hoog in het vaandel voeren gaat het bij ons om 'een' worstenbrood en/of 'een' appelbol. Daarmee zijn onze respectieve buikjes tegenwoordig al goed gevuld. Dat deze dag evenzo traditioneel het einde van de feestperiode betekent en het signaal om 'de lichtjes' en andere versieringen op te bergen mag meteen ook duidelijk zijn. Tradities worden gerespecteerd, zolang ze de na te streven economische meerwaarde van het randgebeuren maar niet in de weg staan. Dus toch nog een beetje rekken om de soldenperiode wat extra kleur te geven?  Over meerwaarde gesproken. Als ik

FRIS EN FRUITIG het nieuwe jaar in. Dat was het strakke plan, en daar zouden Wollie en Aapje ons wel bij helpen. De brug van oud naar nieuw, met kleindochter KiKi en haar mama in de gelederen. Het is gelukt, ondanks de  massa's knallen en vuurwerkhinder in overload boven de Polder. Want zo bekijk ik het tegenwoordig. Niks leuks meer aan, eerder het verknallen van wat feestvreugde voor iedereen zou kunnen zijn. We houden het bij een smakelijke visgourmet om 2021 uit te hobbelen en jawel: pannenkoeken om in 2022 een vliegende start te nemen. Het heeft ons gesmaakt en het gezelschap was niet te versmaden. Zodoende zijn we er na de overstap net als al die andere keren weer min of meer klaar voor. Klaar voor wat? We hopen, maar weten bij god niet wat ons te wachten staat. We hopen dat we het samen met de grote meerderheid zolang als nodig blijven volhouden: afstand bewaren, contacten beperken, niet te zot doen en liefst ons gezond verstand gebruiken. Het zal nodig zijn, want de overhed

DAT WAS 2021. Datgene wat we deze nacht tussen al die berichtjes en hier en daar een telefoontje hebben achtergelaten. Een jaar om nog maar eens lessen uit te trekken. Om het 'wat en hoe' ervan te onthouden en niet te vergeten. Mag niet! Beter doen dan wat ik onlangs ergens las: "De geschiedenis leert ons dat volkeren en regeringsleiders nooit iets van de geschiedenis hebben geleerd" - Georg Wilhelm Friedrich HEGEL. Het moet zo'n tweehonderd jaar geleden zijn dat herr Hegel deze uitspraak op ons losliet. Een filosofische oneliner die mij niet vrolijk stemt en waarvan ik de veralgemenende teneur maar al te graag wil temperen. 'We' vinden dat er te dikwijls fouten worden herhaald, dat 'ze' niet genoeg kijken naar of lessen willen trekken uit het verleden en dat enkel de gedwongen jacht vooruit waarde heeft voor de ontwikkelingsgang. En dat net na twee jaren spartelen op vele vlakken onder een pandemisch juk. De tijd is daar om Rutger Bregman 's