Marco Polo Strikes Back

NOOIT GEDACHT DAT het heengaan van deze man zoveel teweeg zou brengen bij mij en bij andere oud-leerlingen uit mijn college-jaren. De herinneringen werken op zich al zeer inspirerend en roepen de sfeer van vroeger probleemloos op. We zetten onze eerste stappen in het "Oud Grieks" onder zijn gestrenge leiding, kregen grote happen van de wereldgeschiedenis door hem voorgeschoteld en (als  het stilaan haperende en deels kaduuke geheugen mij niet al te erg in de steek laat!) hadden we hier en daar ook nog wat Latijn te verhapsnappen tijdens zijn lessen. Wat wel vaststaat, getuige daarvan de klasfoto's van "de vijfde" en "de derde" - schooljaren '64-'65 en '66-'67 - is dat hij twee keer onze klastitularis geweest is. En dat de sporen van Timmermans' "Pallieter" onuitwisbaar in onze prozaïsche memoires gegrift staan, net zoals zijn verhaal "en direct" over de zesdaagse oorlog tussen Israël en zijn Arabische buurlanden.

"Mine's Bond - James Bond."

OP DE EENENTWINTIGSTE dag van het eenentwintigste jaar in de eenentwintigste eeuw van onze jaartelling heb ik gewacht tot de eenentwintigste minuut van het eenentwintigste uur om een volgende bijdrage op deze blog te posten. Kwestie van een even onvergetelijk als triviaal moment te kiezen zeker? Gisteren kon ik de concurrentie niet aan, en bovendien was m'n faalangst te groot. Eerst kreeg Trump nog wat onverdiende media-aandacht, maar vanaf de lokale middagklok in Washington was Jo Biden aan de beurt. En ook en vooral Amanda Gorman , niet te vergeten! Wat een tekst, wat een voordracht, wat een performance. Heb haar speech hier gelinkt om veelvuldig te herhalen en opnieuw te beluisteren. En toch wil ik het daar nu niet over hebben. Op dit meest onbenullige moment ga ik nog even terugblikken op dat hemels verblijf in Poppel. De gewone dingen des levens die tegen de achtergrond van het huidige Corona-gebeuren (daar is het weer!!) een heel andere uitstraling krijgen. Wandelen doorheen

WAT EEN WEEK. We zijn er (weer) even tussenuit geweest. Naar het oosten. Het noordoosten, de derde oftewel meest rechtsgelegen bult van de provincie Antwerpen. Poppel , deelgemeente van Ravels. Voor een  passage in een 'natuurhuisje', da's een goede gewoonte aan het worden. Weg van de alledaagse honkvastigheid. Deze keer in "Het IJsvogeltje" van Ann en Leo. Nu eens niet de klassieke Pola & Polo-tandem, maar in een "vier mét stuurvrouw"-bubbel. "Ons klein en haar klein" waren - na een spontane 14 daagse quarantaine - sinds drie weken bij ons ingetrokken en  konden dus ook mee naar een Corona-veilige locatie. Uiteraard is die kleine meid de stuurvrouw geweest. Tijdens een zalige week aan het eind van de wereld. Zou er wel zevenentwintig blogs over kunnen schrijven. Of even makkelijk kunnen stellen dat er eigenlijk niks speciaal te melden is. Allebei juist, allebei de waarheid toch net iets tekort gedaan. Om duidelijk te maken dat het niet gew

DE DRIE WIJZEN hadden gisteren deze blogpagina moeten sieren. Mijn prioriteit lag toen echter heel terecht bij het In Memoriam voor Tyrone . Dus moesten de drie koning(inn)en even in de wacht. Vandaag komen ze dan wel aan bod. De voorlopig laatste festiviteit in het rijtje: Sint Maarten, Sinterklaas, Kerstmis, Nieuwjaar dus nu de Driekoningen . Met rugaanzicht voor hun privacy  en gerecycleerde Corona-kronen die het nu ook wel zullen doen. 't Gedacht is alles. Bij de opname leek me een kijk op deze Ikeaanse New York-poster nog een leuk idee. Ook "de sterre" die voor een keer boven Times Square bleef "stille staan". Vanochtend is dat met een heel zurige smaak in De Mondt. Maar goed, gemaakt is gemaakt en dan krijgen ze hier gewoon hun plaats. Ik zag de knipoog van Mr. Peanut nog als een frivole kanttekening. Kon hem daar ooit wel in volgen. Nu besef ik echter dat zoiets doorheen het algoritmenbos van de sociale media een heel andere dimensie krijgt. Terug naar de

HET SEIZOEN '96-'97 .  Tyrone Travis, zo word je aangekondigd wanneer je arriveert bij basketbalclub Bell's Café Sint-Niklaas. Sterke speler, gouden ploegmaat, warm hart. Jij en Henk waren erbij toen tijdens een individuele training het bericht doorkwam dat mijn vriend en mentor Jef De Koster die nacht was verongelukt. Van toen af was er iets speciaals tussen ons. Voel het nog steeds als een eer dat ik jou en je ploegmaats heb mogen coachen. Een fidele bende. Maar de wetten en geplogenheden in de sport zorgen vaak voor snelle omwentelingen. De samenwerking hield niet zo heel lang stand en zowel coach als meerdere spelers werden aan de kant geschoven. Zo gaat dat nu eenmaal in het milieu van de 'team'-sporten. Over de jaren heen verlies je mekaar meestal uit het oog, zeker als je 'het wereldje' verlaat. Met ons verliep het anders. Want dit moet ik M. Zuckerberg wel meegeven: zijn vermaledijde FB zorgde ervoor dat we elkaar, ieder aan de andere kant van de oce

EEN ZALIG NIEUWEJAAR. Dat wil ik u allen wensen, niet meer of niet minder. Zoals we dat als kind de buren en kennissen op oudejaarsdag gingen toezingen. Van deur tot deur. Het "Nieuwejaarke Zoete!" een beetje later dan gewoonlijk. Maar waar staat dàt nog voor tegenwoordig? 'Gewoonlijk' maken boeken een belangrijk deel uit van mijn leven, en dat lijkt ondanks Covid-19 niet veranderd. Zo'n twaalf maanden geleden presenteerde ik hier mijn 'nieuwe oogst'. De verzameling geschenkboeken waarmee ik het jaar ging inzetten. Vandaag is dat niet anders. Of toch? Andere boeken natuurlijk. Oh ja, en niet op een rij maar gestapeld deze keer. De zekerheid van het lezen, de traditie van de boekencadeau's bij kerst en nieuwjaar. Ik gun mezelf nog een bijkomend ritueel, een vaste plek om de literaire verzameling te showen:  bij de rode schouwpijp van de openhaard en in het gezelschap van  De Puzzelmadam . Wat al dit proza in 2021 bij mij gaat teweeg brengen laat ik u we

2020 IS GEWEEST.  Het werd niet wat we gehoopt, gewenst noch verwacht hadden. Toch is het ook voor u, mag ik hopen, het beste geworden wat we er in de gegeven omstandigheden van konden maken. U en ik, wij samen. We hadden er zo naar uitgekeken. Zo hoopvol. 20-20: a tied game? 20/20: a perfect game? Het werd heel lang en in verschillende sporttakken: no game at all. En toch. Toch... Hierna stond eerst een vloedgolf van bespiegelingen en overdenkingen bij hoe het jaar in Corona-matig opzicht verlopen is. Die heb ik gewist. Er is al genoeg over verteld en geschreven. Heer Polo beperkt zich tot het plaatsen van een link naar hét Vlaamse Corona-lied van afgelopen jaar:  Kunnik nemi na joen komn   van en door  Katrien Verfaillie.  Het was er al redelijk vroeg, eind april, en Katrien wist toen nog niet wat er nog komen zou. Niemand wist toen beter. Nu wel? Misschien komt er nog een vervolg? Bij de tweede golf en hoe we de '20-'21 winter zijn ingegaan. Misschien ook niet, want haar sfe