Marco Polo Strikes Back

RUIM EEN MAAND geleden was hier al een keer sprake van Bente en Boudewijn - Bente et Baudouin van journalist/schrijver Christophe Deborsu . Eerder had ik me gewaagd aan zijn presentatie en voordracht in Essen, my hometown. Die avond in de Rex had ik een dubbel gevoel: niet wild van maar ook niet helemaal tegen. Het voordeel van de twijfel, misschien is het boek zelf wel beter dan de uiteenzetting. Toch geaarzeld en niet gekocht en daar ter plekke voorbijgegaan aan de gelegenheid om een gehandtekend exemplaar met opdracht te scoren. Paar weken later kwam dan de verrassing, uit een niet geheel onverwachte hoek dan weer. 'Voor m'n verjaardag!' van La Pola. Geen handtekening, wel nen dikke kus van zij die ook ooit en voor het eerst de lange weg aflegde naar het verre Vlaamse noorden om bij mij, haar lief het weekend door te brengen en de familie te ontmoeten. Zij dus. Merci schat, dus ga ik 'em toch maar lezen. Dat is nu gebeurd en nog steeds niet wild van. Geen erg, dat

DE PURE EENVOUD tijdens een stille ochtendwandeling. Of zeg en schrijf ik eerder 'stille drukte'? Waar de hei nog bloeit in een verloren hoek van Merksplas. Ingesloten in het Graafsbos ... waar de nazaten van Sebastiaan blijkbaar thuis zijn. Spinnewebben alom, en geen kleintjes deze keer. Zie hoe kunstzinnig zo'n achtpotige tekeer kan gaan als de omstandigheden er zich toe lenen. Dat mocht ik daar bewonderen, waarna ik 'van pure alteratie' het spoor bijster raakte. Alleen op stap, (te) vroeg en nog niet helemaal wakker, geen idee van wandelknooppunten en... zonder mobieltje. En dus ook geen referentiële hulpmiddelen zoals wij die heden ten dage plegen te bezigen. Kortom: op de dool. Daar had ik mij bij ons vijfde verblijf op Kromven helemaal niet aan verwacht. Aan al de rest dan weer wel: rust, gezelligheid, wandelingen en fietstochtjes, lekker eten én... ook weer eerder onverwacht en niet vooraf gepland: een bezoek aan circus PIPO dat zijn tenten had opgeslagen

ONVERVALSTE HISTORISCHE JOURNALISTIEK. Met deze meer dan bombastische vermelding ga ik dan toch maar het meest recente boek van Björn Soenens aankondigen. Met een tsunami aan geschiedkundige details die allemaal hun plaats verdienen in dit verhaal. Misschien valt de schrijver af en toe in herhaling, maar dat wijt ik dan eerder aan zijn bekommernis als journalist om zijn publiek bij de les te houden en geen fase over te slaan. Het geconcentreerd verwerken van deze turf heeft mij behoorlijk wat moeite gekost. Toch bleek dit het lezen meer dan waard. Hij begint met een pittige proloog over 'het geblutste ego van Amerika' om ons daarna 'het ongezouten verhaal' van datzelfde Amerika voor te schotelen. Chronologisch geordend vanaf de landing van de eerste Engelssprekende kolonisten in 1607 en de Pilgrim Fathers in 1620, over George Washington (president #1) tot en met Joe Biden (president #46). Het boek werd uitgegeven in mei dit jaar, dus te vroeg om de laatste ontwikkeling

OP DE FIETS naar een nieuwe topbestemming: strak plan vind ik dat. Vanuit De Droste een goed uur fietsen naar Heino/Wijhe voor een bezoek aan een mini-versie van het ons welbekende Middelheimpark. Hier dus het Beeldenpark bij Kasteel Het Nijenhuis. Park en kasteel maken samen met het museum in Zwolle deel uit van Museum DE FUNDATIE . Het is er aangenaam toeven tussen beeldwerken allerhande. De eerste die ik tegen het gespierde lijf loop en waarbij ik meteen blijf hangen is de bronzen  Marathon Man van  Georges Charpentier.  Met minder dan de helft van een menselijke lichaam toont hij waar het om gaat. Of toch niet helemaal? Uit eigen ervaring weet ik dat er zich tijdens het lopen van die legendarische 42 kilometer misschien nog meer afspeelt in het hoofd dan in de atletische benen. De beeldhouwer heeft natuurlijk op minimalistische wijze 'beweging' willen weergeve. Voor wie er meer over wil weten kan ik ten stelligste het eerste boek van Olivier Verhaege aanraden: Het hoofd

NET ALS VORIGE keer en de keer daarvoor krijg ik ook nu niet alles verteld in één blogpost. Bovendien snakt het beeldmateriaal naar meer ruimte en aandacht. Hoewel..., en daar wil ik de eventuele sensatiezoekers onder het select gezelschap lezers/-essen en -innen van dit periodiek blogstelsel wel op wijzen, hoewel er weinig spectaculairs valt te rapen horen deze beelden er echt helemaal bij. Zomaar 'gewoon', deel van het geheel. Net zo gewoon als het monotone spetter-spatterende geluid van de vijverfontein achter mij. Niet in eigen tuin, wel een gemeenschappelijke geluidsbuffer waar we mee van mogen profiteren. Maar de beelden dus: bij een eventuele passage in en doorheen Olst mag je deze niet missen. 11 en 11A op dat uniforme en bescheiden huisnummerpaaltje in de Kleistraat . Stop er even, neem een kijkje, 'doe een klapke' en groet Wemmie en Martin namens ons. Verder vergast ik jullie hier op enkele ochtendbeelden. Zelfde weiden, zelfde kijkhoek, zelfde ontiegelijke

ALS GOEIE DINGEN uit drie bestaan dan hoort deze er natuurlijk bij: Logeren bij De Droste . Inderdaad, onze derde keer in de '11A' bij Wemmie en Martin is ondertussen een feit. Voor ik aan het relaas van dit verblijf in Olst,Overijssel begin eerst even doorverbinden naar wat hieraan voorafging: 01.1 - 01.2   - 01.3  - 02.1 -  02.2  - 02.3 en de extra-editie met de 'mezen' . Voor wie het geheugen wat wil opfrissen volstaat een korte klik op een (of meerdere) van voorgaande fleurige hyperlinks om de daaraan gekoppelde verslagen van onze vorige escapades te herbekijken. Laat u gerust even gaan, neem er de tijd voor. Hoeft niet, het mag gewoon. Dat 'gewoon' zit al een hele tijd in mijn koppeke, al van lang voor we vertrokken. Als ik zelf al de foto's en wervelende verwoordingen van voorheen bekijk krijg ik de indruk dat alles al getoond en geschreven is en dat we zo'n superervaringen niet meer gaan overtreffen. Maar moet dat dan? Mag het niet gewoo

HET BLOGRITME STIJGT,   zo mag blijken   nu er hier amper 48 uren na de vorige bijdrage alweer een post verschijnt. Olympische dadendrang hoor ik links en rechts, terwijl anderen een sterk vermoeden hebben dat hij zich weer eens op sleeptouw laat nemen. Het zal sterker geweest zijn dan hemzelf, niet te controleren die gast vreest een derde groep. De analogie is echter te zoeken in een wederom opgejaagd hartritme waarmee uw bloggende medemens wel eens te kampen heeft. Ook nu weer komt dat geheel onverwacht en uit een dito hoekje.  Welkom in m'n rechter voorkamertje dus. Dat van m'n hart, hetwelk meestal en sinds jaren op medicinale wijze behoorlijk in bedwang wordt gehouden om voor u en de uwen te kloppen. Voor mezelf ook want anders loopt het fout. Soms wil ie niet goed in de pas lopen en dat is ook nu weer gebeurd. Zo ging het dus: stevig en onregelmatig thoracaal tromgeroffel in het holst van de nacht. Da's mij niet geheel onbekend. Noem me gerust een ervaringsdeskundige.