Marco Polo Strikes Back

HET ZIT EROP. Februari - zo goed als! Maar ook onze tweede 'maandelijkse' uitstap van 2021. In deze aanslepende Corona-tijden haalt  La Pola  organisatorisch hoge scores. Haar initiatief kwam hier al eerder aan bod, sinds september vorig jaar. Elke maand er even tussenuit in eigen land. En dus nu in februari: naar Lanaken. Veel verder kan je niet in horizontaal oostelijke lijn doorheen Limburg. Toffe logeerplek: een gerestaureerde watermolen met bijgebouwen. Wel 'geschakeld' verblijf, dus met andere gasten. Ons 'huisje' bleek zéér ruim, en tiptop in orde. Terras met zicht op de vijver en de schapen. Vrije loop. Barrelsauna, zelf met hout te stoken. In samenspraak met de andere gasten. Niet veel kandidaten, heb er dus uitgebreid van genoten. Rustige omgeving. Op een steenworp van het Pietersembos , zalig stille wandelroutes. Pietersheim en Waterburcht . Beetje overroepen vind ik. Maar dat er een ferme schildpad in de vijver huist was dan weer niet aangekondigd.

ALS IK MIJ aan het bloggen wil zetten zie ik 'en passant' een titel op de digitale Morgen-pagina. "Vanavond moet NASA-robot Perseverance op Mars landen." Wanneer? Over 10 minuten. Ben nog net op tijd. Toeval! De laatste fase voor de landing heten de 'zeven minuten van terreur' te zijn.  Spannend. Heb de link aangeklikt en gevolgd hoe het er in de controlekamer aan toe ging. Zoiets als de landing op de maan, maar nu niet in zwart-wit. En voorlopig nog zonder mensen. Maar dat komt, de namen zijn er al. Gegraveerd in een chip en mee in de cabine naar Mars. Dan denk ik aan Fien Leysen. Dezelfde Fien als in de vorige post. Ik denk aan "Wie we zijn", haar voorstelling uit 2019. En aan de passage over Paolo Bellutta, een Italiaanse NASA medewerker. Jarenlang elke dag op de uitkijk over de Marsvlakte. Hij vertelt dat hij na het stilvallen van de twee vorige robots de rode planeet heel erg gaat missen. En dat hij graag opnieuw mee wil werken aan de missie v

HET IS WEER "meer weer" zoals we het gewoon zijn in onze contreien. En de sneeuw is op 1-2-3 verdwenen. We hebben "het weer" gehad voor een poos. De krokus was niet te stoppen en stond meteen te pronken in het grasveld. Andere planten hebben wat meer tijd nodig om zich te herstellen na de vrieskou. Maar ook dat komt goed, daar bestaan wél en al heel lang cijfers over. En laat het maar warm worden, dat doet deugd aan m'n ouwe knoken. Het ging allemaal snel vorige week en er moest elke dag van genoten worden: die wandelingen, inderdaad. Toch was er tussendoor "heel even" tijd voor een portie theater. Een kleine portie, akkoord. Speciaal theater, akkoord. Een "installatie" lees ik in de aankondiging. Klara spreekt over "beeldend audiotheater".   Numi Yaldati .   Fien Leysen   (met collega's en medewerkers) is  er nog maar eens in geslaagd om mij geheel en al in te pakken met weer een even sober als bijzonder én beklijvend verhaal.

LEVE DE VRIEZEMAN.  Hij houdt het deze keer al een kleine week vol. Wereldnieuws in Vlaanderen en omstreken, want alweer een hele tijd geleden. En toch, en toch...  Heel even een schamele + 0.2º Celsius in Ukkel was genoeg om de echte winterdroom aan diggelen te slaan. Er zijn zo van die regels waaraan volgens de weermannen moet voldaan worden om van een authentieke "koudegolf" te kunnen spreken. En dat wordt in de oplopende   klimatologische chaos behoorlijk krasselen tegenwoordig. Dan hoor ik veel liever de explicaties aan van ene Hugo Matthyssen . Dat in "onzen tijd" winter en koudegolf gewoon synoniem waren van elkaar. Dat wij ouderen eens moeten lachen met wat daar nu moet voor doorgaan, of bijna doorging. Wie opgroeide in de jaren '60 weet wat een koudegolf was. Winter '62-'63 was zo'n barre met een dito Elfstedentocht . Van de 10.000 vertrekkers haalde maar een goede 5% de eindmeet. Wist ik toen niet, heb dat ergens gelezen. Ik geniet van ee

EEN MENS DENKT. Denkt wel eens teveel dat hij niks om handen heeft. Denkt dan even snel dat hij zo weinig tijd overhoudt. Geen van beide klopt natuurlijk. En dat ik maar beter kan stoppen met denken. Denk ik dan bij mezelf. Het is de aandacht en de tijd die je aan elk van die dingen wil en kan of mag besteden. Dat het een week geweest is met veel neerslag bijvoorbeeld: kletsnatte modderpaden tijdens onze Polderwandelingen. Maar ook dat de temperaturen nu een duik nemen en dat we  ten tweede male dit nog jonge jaar in een winters landschap terecht komen. Helemaal het Jan De Wilde-gevoel. De eerste sneeuw. Het is nu wel de tweede, maar in de gegeven omstandigheden hoor je mij daarover niet klagen. Alles aan de kant "denk je dan" en klaar voor de wandeling. En dat lukt, zij het na enkele niet geplande maar met graagte gevoerde telefoongesprekken. Het gaat over meer dan sneeuw alleen in het leven. En daar wil, kan en mag ik -ook geheel onverwacht- tijd en aandacht aan besteden.

WE BEGINNEN ERAAN. Maand twee: februari 2021. Iemand zin in koffie? En ondertussen tijd om even bij te babbelen. Heb recentelijk de homeo-draad weer opgepikt. Zit dus zo regelmatig mogelijk een uurtje op de hometrainer. Bijkomende inspanningen met dochter en kleindochter op logement zijn achter de rug, en dan dreigt de terugval. Wandelen was de eerste buitenactiviteit die we 'ons getweeën' opnieuw in de dagschemata hebben ingelast. We hebben ondertussen al een paar ijskoude maar ook kletsnatte rondjes Hobokense Polder gehad. Blij weerzien ook met de Galloway's. Daarna volgt voor ieder op zijn beurt en met het zadel op aangepaste hoogte het indoor fietsgenot. We zoeken (en vinden meestal) ons geliefd kijkvoer via tv, dvd (jawel, af en toe nostalgisch ouderwets!) of vrt.nu op het internet. De oudjes doen hun best om mee te gaan met de tijd. De Corona-tijd die maar blijft duren. Gelukkig met bij tussenpozen wat creativiteit van de audiovisuele sector: de twaalf kortfilms van