Marco Polo Strikes Back

28 JULI 2024 , onze eigenste D-DAY. We hebben er naar uitgekeken, alle in aanmerking komenden per e-mail gecontacteerd, Doodle-gewijs een afspraakmoment vastgelegd en dan beginnen aftellen naar onze vierde reünie.  Oudleerlingen van 'het college' in Essen, lichting '69. Na 1994, 2009 en 2019 nu dus 2024.  Afgelopen zondag is het dan zover, de dag waarvan ik weet dat ook die weer in het geheugen zal geprent blijven.  Een meer dan koesterenswaardige herinnering zal zijn.  En dat wordt het ook. Met zeven zijn we uiteindelijk. Slechts zeven, is dat alles hoor ik u denken. En ja, we hadden zelf ook op meer respons gerekend, but so be it. Na 55 jaren hebben we al lang geleerd tevreden te zijn met wie of wat er is. Het is  ook niet zomaar een gewoon zevental, neen: het zijn de eerste zeven op de alfabetische klassenlijst van rethorica 1969 . Dat kan geen toeval zijn: 7. Het magische en/of heilige getal dat ook staat voor de compleetheid, waarbij wel eens gezegd of gedacht wordt da

ALS DE HITTE toeslaat moeten er aangepaste maatregelen getroffen worden. Op elk niveau en dus ook op persoonlijk individuele schaal. Dat ondertussen de heetste dagen alweer voorbij zijn mag niet wegnemen dat we alert moeten blijven. Hier werd snel gereageerd en tot actie overgegaan: de extra koelkast die sinds jaren in gebruik is om dranken koel te houden voor feestjes of kleine bijeenkomsten en er dus voor moet zorgen dat 'den mens' geen dorst heeft, die kast is bijgevuld. Heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om mij te voorzien van een ruim assortiment alcoholvrije biertjes. Weet niet wat de andere winkels of supermarkten te bieden hebben, maar ik vond deze keer mijn gerief bij AH, Albert Heijn - Hoboken. Van de meeste heb ik in mijn 0.0-periode al geproefd en genoten. Toch zijn er ook enkele nieuwkomers bij. Proberen dus. Wat een verschil met zo'n zeven jaar geleden toen ik aan het alcoholvrije avontuur begon. Zoveel meer keuze en goed van smaak. Hoewel, het is en blij

BUURMAN MET HOND. "Goeiemorgen." Hij beëindigt zijn wandelingske, ik begin eraan. 't Is 6u10, in een voor mij absoluut vroege ochtend en ik duik de Hobokense Polder in. Mijn eerste volledig etmaal als 73-jarige en daar wil ik tenvolle gebruik van maken, profiteren en genieten. Het wordt een hete zomerse dag zoals we er dit jaar nog niet teveel gehad hebben en dus kan ik er maar beter vroeg bij zijn. Daarenboven hoor ik al mijn hele leven lang dat goed begonnen half gewonnen heet te zijn. Die lijn mag ik misschien niet al te rigoureus doortrekken, aangezien eerste gewin ook vaak als kattegespin te boek staat, edoch menigmaal heb ik aan den lijve mogen ondervinden dat uitstel dan misschien geen afstel hoeft te zijn maar dat je toch beter niet tot morgen uitstelt wat je vandaag nog van een ander gedaan kunt krijgen. De pragmatische filosoof in mij is blijkbaar mee op wandel gegaan. Dan ben ik tenminste niet alleen en kunnen we samen genieten van de rust en de stilte. Ik heb

  EN DAN DEZE... Was het vorige keer moeilijk om te kiezen dan staat er nu éne die er kop en nek boven uitstak en nog steeds steekt. "De Calle": mijne maat, mijnen buddy, mijne sparring- en trainingsmakker, mijne vriend door dik en dun. Het eerste jaar L.O. - lichamelijke opvoeding, we schrijven academiejaar 1969-1970, is het nog stillekes en doen we allebei op geheel eigen wijze ons best om de weg te vinden in de catacomben en studielokalen van het sportkot. In die tijd... ik herhaal: in die tijd stonden er voor eerste en tweede kanners wekelijks 40 lesuren (van 60 minuten) op het programma. Netjes verdeeld: 20 uren theoretische vakken en 20 uren sportpraktijk. Het was een hele aanpassing, ook voor 'sportmannen' als wij die dachten dat ze toch al goed bezig waren. We komen uit compleet verschillende sportdisciplines en zijn ook geen gouwgenoten. De afstand kon bij aanvang niet groter zijn. Zoals gezegd: wat samenwerking betreft een rustig jaar. Dat wordt het volgend

ALS MIJN VOORBIJE week de revue passeert blijkt het moeilijk om een selectie te maken. Er zijn zo van die periodes in een mensenleven: soms is het rustig tot super kalm, soms lijkt er niets het vermelden waard. Even soms, maar dan op andere momenten, lijkt het wel dat er zoveel om je heengaat en op je afkomt dat woorden schromelijk tekort schieten en dat er zelfs geen plaats is om alle impressies in beeld te brengen. In zo eentje zit ik nu, en dat gaat misschien nog wel even blijven duren. Ik gooi het gewoon allemaal op een hoopje. Allicht herkent u hier en daar iets op de prentjes hierboven. Er was de toevallige ontdekking van een mij eerder onbekend merk stroopwafels waar ik stante pede volledig gek op ben geworden. De MarKus-koeken, in combinatie met een gekaderd schilderwerk van mijn jongste kleindochter én daarbij twee Opendeurse Pito-eendjes. Dat als opwarmertje, om niet direct aan de overvolle tv-sport kijkkalender te beginnen. Ook al probeer ik het beperkt te houden, er is wel

EEN DONKERE FOTO om een duister verhaal in beeld te brengen. Helemaal geen nieuwe, want deze  Jeroen Brouwers werd voor het eerst gepubliceerd eind 2014. Het hout heeft me erg aangegrepen en is een boek dat ik vast niet iedereen kan aanraden. Heb het zelf trouwens in handen gekregen met de melding "Misschien kunt gij het lezen, ge moogt het hebben. Voor mij was het te heftig..." En dan ben ik eraan begonnen. Een katholiek jongensinternaat, Nederlands Limburg vlakbij de Duitse grens,  jaren '50 vorige eeuw. De  eerste Nederlandse roman over jeugdmisbruik in de katholieke kerk. De paters, het  internaat, de leerlingen , de herkenbaarheid. Behoorde zelf tot een kleine minderheid externen in een gelijkaardig Belgisch college, vlakbij de Nederlandse grens, één decennium later. Kan er me heel wat bij voorstellen, hoewel de 'finesses' van het internaat mij bespaard bleven. Maar herkenbaar is het zeker en daarom ook zo pakkend. Sommige reacties geven aan dat het Brouwe