Marco Polo Strikes Back

NA DE BESOGNES van afgelopen weekend is het tijd om er eens tussenuit te knijpen. Geheel volgens plan zijn we nog een keer de grens overgestoken en vertoeven nu in Noord-Brabant (NL). Oostelbeers , echt niet het eind van de wereld maar toch...  Als naar ondertussen goede gewoonte is het  wederom een 'natuurhuisje' geworden en dus de formule die ons op het eigenwijze lijf geschreven lijkt. We rijden er op een uurtje heen, inclusief het tijdverlies bij een file wegens door wateroverlast veroorzaakte calamiteit én wat omrijden vlakbij het einddoel.  Afgesloten weg wegens wateroverlast. Er zou een belletje moeten rinkelen, maar we installeren ons zonder stress en genieten van onze eerste avond weg. Een lekker warm bad om de dag af te sluiten en een quasi perfecte nachtrust om de brug te maken naar dag één. We starten (niet te vroeg) met een gezapig rondje fietsen. La Pola heeft er de knooppunten op nageslagen en er zit een prachtig stuk bospad in... dat dus blijkbaar na enkele hon

KLEINE INSCHATTINGSFOUT DUS. Uit de 'kop' van de vorige bijdrage mag blijken dat aanvoelen en voorspellen van weersituaties niet aan mij besteed moeten worden. Hoe ver kon ik er in al mijn naïef optimisme weeral naast zitten? Na drie zomerse dagen is het blijkbaar meteen terug naar af. We gaan serieus wat geduld moeten oefenen vrees ik voor we opnieuw aan 'van die mooie dagen' zullen toe zijn. Gelukkig was er deze week Grof Geschud in 'het middagjournaal' van Nieuwe feiten op radio1. Vijf keer 3 minuten virtuoos taalgebruik om m'n week van kleur en opgewekt gevoel te voorzien. #1 12 punten  voor genocide, het songfestival moet stoppen  #2 De 'keutel' van Viknård de viking, te bewonderen in het Jorvik Viking Centre   #3 Stop met het vertellen van je dromen  #4 Een waanzinnig mooi stukje over co-ouderschap. Pietertje en Merel... #5 Het miertje en de granaatappelpit. Stuk voor stuk juweeltjes van al dan niet cynisch absurdisme vermengd met oprech

EEN OVERDOSIS VOETBAL , naar mijn huidige normen dan, en daar tussendoor bij regelmaat een boek ter hand. Zo lukt het wel om een eerste week met oprecht zomerse allures door te komen. De weermaker heeft ons na het vele nat eerder dit voorjaar recent op flink wat zonneschijn getrakteerd. Heerlijke temperaturen, niet té maar aangenaam warm. Geen ambetante windvlagen. Geen neerslag, behalve hier en daar een verloren druppel. Buitenweer! En net dan laat ik me verleiden om er nog eens voor te gaan zitten. Het televisiescherm en de voetbalwedstrijden die in de aanbieding stonden. Veel vroeger, toen de dieren zich nog tot mij plachten te richten in mensentaal, miste ik geen Europese wedstrijd. Later werd het minder, zeg maar de matchen met rechtstreekse uitschakeling. Nu dus de halve finales. Daar valt (af en toe) nog wat te beleven. PSG dat tot 4 keer toe paal of lat raakt -wie verzint het?-  maar waar je nog steeds geen punten voor krijgt. Borussia Dortmund gaat door. De dag erna is er de

  HELEMAAL GEEN TOEVAL dat ik in de vorige bijdrage zo hoog opliep met de hemelse pracht boven ons eigenste Polderstulpje. Blauwe lucht... Moest enkel op tijd en stond naar boven of uit het raam kijken om te beseffen hoe mooi het allemaal kan zijn. De voorbije weken werd mijn aandacht lezenderwijs die richting uitgestuurd. Snuister even mee in het recente archiefmateriaal van deze blog, scroll   naar #221   of klik gewoon op die blauwe link hiervoor en zie mijn laatste Standaard Boekhandel-aankopen verzameld op een kleurrijk stapeltje. Het heeft een tijd geduurd voor ik aan deze toekwam, misschien omdat ik ook wel heel benieuwd was naar de non-fictie verhalen die erbij lagen. Of wilde ik deze turf toch maar even laten rusten en eens diep ademhalen voor ik eraan begon? Maakt niet uit, nu de laatste bladzijde is omgedraaid staat één ding vast: dit is  van het mooiste wat ik in jaren heb gelezen. Ieder zijn goesting, maar ik vind het een schitterend boek.  Al het blauw van de hemel   van

WAT EEN CADEAU.   Dat kreeg ik begin deze week zomaar gewoon helemaal voor niks. Alleen efkes naar boven kijken. Eindelijk nog eens van dat blauwste blauw zonder teveel wind én wolkenloos. Luchten zonder grenzen. Ruimte zo diep en zo ver dat je ogen het einde niet kunnen peilen. Man, man, man... een mens wordt er zowaar lyrisch van. En dat het prille groen er zo perfect bij past. 'Lievelingskleur' van den bompa, hé KiKi?! Dat aan het hele prentje 's avonds nog een super-cool slot werd gebreid mag ik u ook niet onthouden. Als de achtertuin daarenboven westelijk georiënteerd is, wie wil er dan om zo'n dag af te ronden niet thuis op het terras zitten? En kijk, de buren aan de voorkant reflecteren mee. Fantastisch toch! Overdag al het blauw van de hemel over ons, en daarna de meest feeërieke avondlucht die ik me kan voorstellen. Zomaar gratis voor niks. Blij dat ik gekeken heb... (Misschien kan dit 'cadeautje' helpen om vandaag de grijze nattigheid door te slikken)