Marco Polo Strikes Back

NAAR BUITEN NU . Terwijl ik om Corona-matige redenen binnen zit. Hoewel er blijkbaar binnen die context ook niks meer moet houd ik het toch liever veilig en rustig. Beetje uitzieken (gelukkig niet te erg!), afspraken gedwongen afzeggen, wat afstand houden (te laat, want La Pola heeft het ondertussen ook vlaggen!!) en niet te wild van stapel lopen nu ik me na enkele dagen toch al weer beter voel. Geschikt moment om tijd te nemen voor een derde blogske in De Droste 02 serie. Over het licht deze keer. Hoe we de eerste avond al getrakteerd werden op een volle dubbele regenboog. Zo vol dat hij niet helemaal op één foto te vatten was. Hoe de eerste dagen de wolken door de wind werden opgejaagd en de mist des ochtends niet de kansen kreeg die hij me vorig jaar wel wist te bieden. Hoe na stilaan zonniger weer en beelden tijdens een avondwandeling er toch rust kwam in het Olsterse zwerk en de nevelbanken wel op post waren bij het ontwaken. Met de zon, en de koeien, en de uitgebloeide alium die

NIET ALLEEN BINNEN, ook buiten valt er in en omheen De Droste A11 -tuin heel wat te beleven en vooral te bewonderen. Stuk voor stuk gewone dingen aldaar uit het leven gegrepen. Maar 'daar' begint het 'al': voor mij is 'aldaar' al niet zo gewoon meer. Het loont er absoluut de moeite om een fototoestel voortdurend binnen handbereik te hebben. Alles draaide daarbuiten deze keer om de koeien. Een kudde van ruim honderd dieren die elke dag twee keer heen en weer stappen van en naar het hun steeds wisselend toegewezen grasland en de stallingen. Het ene om heel enthousiast te begrazen (honderd graskauwende dames: een belevenis op zich om dat vanop zeer korte afstand mee te maken!) en het andere om zich te laten melken. Weet niet of dat echt twee keer per dag gebeurt. Moet ik een volgende keer eens vragen... als ik wat minder foto's maak heb ik meer tijd om te communiceren zeker? Vraag me af hoe ik dit in het pre-digitale tijdperk zou gedaan hebben. Nu 'schiet&

WAT EEN WEEK! Op zes dagen na exact één jaar terug in de tijd, en nu dit dus: 'Back to De Droste ' . Bij trouwe volgers van dit blogsel zal het misschien een belletje doen rinkelen. Om jullie op weg te helpen zet ik de verwijzingen alvast op een rijtje:  109. Bij de Droste 01.1 - 110. Bij de Droste 01.2   en  1 11. Bij de Droste 01.3   W ie het relaas en de bijhorende foto's van toen nog eens wil nalezen en herbekijken kan de opeenvolgende hyperlinks aanklikken. Die zijn naar goede gewoonte in een opvallend kleurtje uitged(r)ost. En voor deze keer is dit hierboven de eerste selectieve collage. Our house is a very, very fine house... zongen Crosby, Stills, Nash & Young reeds in 1970 en laat dat nu ook nog zo zijn als we weer bij Wemmie en Martin in de 11A gelogeerd zijn. Een loffelijke gewoonte van 'ons Pola' om af en toe terug te boeken bij een uit eigen ervaring meer dan goed adres. En zo geschiedde ook nu weer. Wij voor een week naar Overijssel. Olst, of

"IK MOET JUST NIKS" zei Wout Van Aert, en er gebeurde veel maar er kwam voorlopig nog niks van. Dat had ie goed gezien en qua zelfverdediging kon het tellen. Voor alles een uitleg, al 9 van de 12 ritten op zijn lijf geschreven maar nog geen bloemen voor hem in deze Tour 2023. Laat ons daarvan niet wakker liggen, er was al heel wat te zien en te beleven. Naar goede gewoonte pik ik regelmatig een 'rechtstreekse' mee. De traditie wil ook dat die kijkbeurten naargelang de spanning van het aangebodene worden afgewisseld met al even rechtstreekse uitzendingen van het jaarlijks Wimbledon-gebeuren. Met dank aan BBC 1 & 2. Dat alles kan zomaar omdat er ook hier niks moet. Voilà: c'est simple comme bonjour! Om al die televisiebeelden haarscherp op mijn netvlies te krijgen heb ik me enige tijd geleden op doktersadvies toch maar een "kijkbril" aangeschaft. Geen zwaar kaliber, gewoon een eerste stap die me helpt de scores bij het tennis vlot te lezen en (soms) ze

DE LAATSTE STATIES van de ligustersaga zijn achter de rug. Over de volle omtrek van mijn tuinperk staat alweer een kortgeschoren 'bladjeshaag' te pronken. Aangezien we hier exact 44 jaar wonen en het snoeiwerk twee keer per jaar aan bod komt, aangezien ik naar eigen weten die klus telkenmale zelf heb uitgevoerd, aangezien ik wegens nog niet volgroeid en tot volle wasdom gekomen de eerste 10 jaren hier niet mee wil tellen, aangezien er dan nog 34 jaren resten die elk voor twee snoeibeurten staan, aangezien de te scheren afstand aan binnen- en buitenzijde samen zo'n 120 meter betreft met een over de jaren heen gemiddelde hoogte van 2 meter, aangezien de bovenkant ook dusdanig is uitgegroeid dat daarvan zo'n 100 lopende halve-meters in rekening dienen gebracht, aangezien nu stilaan de clou van deze berekening in beeld komt en ik mijn rekenmachientje bij de hand heb... kom ik uit bij een totaal van negenduizend achthonderd zesenzeventig (9.876 !!!) vierkante meters liguste