Marco Polo Strikes Back

ÉÉN WEEK ZOMER achter de rug. Van vastigheid geen sprake: het "weer" is op z'n minst wisselvallig te noemen. Of gewoon "Belgisch"? Wakker ga ik daar niet van liggen, en voorlopig ook nog niet van andere dingen. De overvolle sportzomer die nu echt op gang komt vraagt tijd én mijn volle aandacht. Het lijkt weer op vroeger, op de kommerloze jaren waarin ik ten overvloede kijksport-consument was en van de ene naar de andere "rechtstreekse" zapte. Tussendoor zelf nog wat trainingsuren inplande maar vooral de koers, den tennis, de EK- en/of WK-tornooien van de meest uiteenlopende sporten volgde én het gras afreed. Dat laatste doet nu 'Manollo' - onze robot grasmaaier - wat mij dan weer tijd geeft om nog af en toe een boek te lezen. La Pola blijft de assists uit haar mouwen schudden: deze keer kreeg ik Paradiso van Kees van Beijnum aangereikt. Weer een ontdekking. Ferm geschreven, meeslepend, intrigerend en ja, moraliserend. Dat laatste neem ik er

DAT FLINTERDUN ZUCHTJE net iets minder warme lucht probeert opnieuw verkoeling te brengen. Nog te vroeg op de avond. De zon blijft aanwezig. Niet meer op volle kracht, maar ze schijnt nog steeds met overtuiging. Te warm dus om aan mijn hersenrestanten nog enig creatief denkwerk te ontlokken. Verder dan een voze herinnering aan de CL finale eind vorige maand kom ik niet. Naar traditie een "must see" waarvoor ik mij nog eens zou zetten. Voor de tweede helft dan toch. 45' + 7' extra: niet één bal tussen de palen. Tijdens wat het voetbalhoogtepunt van het jaar wordt genoemd. De beste finale in jaren volgens ene Vandenbempt  maar die had blijkbaar een andere match gezien. Zo erg dat ik mezelf voorhield om nooit meer naar "voetbal op tv" te kijken. Met een uitgesteld EK op het programma blijkt dat niet zo simpel. Heel MondTjesmaat, dat wel. Maar elke dag toch een beetje. Nog maar één match volledig uitgekeken: Engeland - Schotland . 0-0 dan nog, maar voetbal naar

NA DRIE WEKEN het gevoel krijgen om er weer tegenaan te willen en kunnen gaan. Het geeft de burger moed. De batterijen lijken voldoende opgeladen, klaar om opnieuw bij tussenpozen een blogsel te plegen. Had ondertussen een lijstje aangemaakt van mogelijke onderwerpen. Dat bleek te lang, en dus diende er danig gesnoeid. Snoeien in de lijst, maar ook in de tuin. Deze week in twee episodes en later nog een paar: de ligusterhaag-saga. Een jaarlijks in tweevoud weerkerende test voor mijn mentale en fysieke paraatheid: eentje vóór en eentje ná de zomer. Het gaat deze keer om een scharnierpunt: de laatste snoeibeurt vóór en de eerste ná mijn 70ste verjaardag. Zou er een verschil merkbaar zijn? We worden allebei ouder: de haag en ikzelf, dus lijkt het me een eerlijke strijd. Oh ja, en we hebben beiden alle tijd van de wereld. De haag gaat niet lopen en voor mij maakt een sessie min of meer ook niet uit. Tijd zat, als de natuurlijke tuinomheining maar netjes getrimd is. De pre-zomerse hitte maa