327. Heerlijk is dat...

ALS ER ZOVEEL met en om me heen gebeurt is het moeilijk om een keuze te maken. Waarover zal het gaan in m'n volgende blogsel? De beslissing daarover wordt dan uitgesteld tot morgen. En morgen? Nog eens naar morgen, of overmorgen dan maar? Niet kunnen beslissen, keuzestress, excuses...                                                                                         Ga nu  alles even aan de kant zetten, dan moet het lukken want er is immers nieuws dat minstens de familiale voorpagina haalt en voor de vrienden en kennissen ook op pagina één komt te staan. In Amsterdam heeft kleinzoon NUKA zijn neus aan het venster van het wereldtoneel gestoken en zijn intrede gedaan in ons aller harten. Op 31 oktober, exact die ene dag tussen de verjaardagen van Joke en KiKi. Gefeliciteerd mama Shanthi en papa Bram! Nog een paar keer slapen en hij wordt al twee weken. Ongelofelijk hoe snel dit ook nu weer gaat. Den bompa gaat z'n benen mogen insmeren! Voor wie mij 'een beetje' kent mag het duidelijk zijn dat ook dit kleinkind weer bij de strafste en de knapste van het lopende jaar behoort. Of dat van Nederland, de Benelux, Europa, het Westelijk halfrond of gewoonweg de hele wereld gaat zijn moet nog uitgemaakt worden. Voor mij vervolledigt hij het rijtje Joke - Wout - Witse - Niké en KiKi. Zes kleinkinderen... het maakt van mij een meer dan gelukkig mens die het nog jaren wil uitzingen en zijn nakomelingen, groot en klein, in de armen wil sluiten. Om privacy-redenen worden er geen beelden gedeeld op zogezegd sociale platvormen, maar wie een of meerdere foto's wil aanschouwen is steeds welkom ten huize van. Belleke, berichtje... en we spreken af. 

Dus neem ik nu voor het pixelmatig beeldmaterieel alhier mijn toevlucht tot wat foto's vanuit een  november-tuin die wij de onze mogen noemen. Mister Magnolia stond twee weken geleden nog steeds te pronken. Niet meer met z'n witte bloemen, knalrode vruchten of feloranje zaden. Neen, hij presenteerde zich in de vanouds gekende en naar mijn huidig oordeel zwaar onderschatte herfstmode van het geslacht Magnolia x soulangeana. Rijk in aanbod, mooie diversiteit aan tinten en met een gevallen bladertapijt dat mag gezien worden. Gelukkig zijn m'n overjaarse kijkers op tijd opengegaan zodat ik er eindelijk van kan genieten. Ondertussen staat hij er wat mistroostig bij in al zijn kaalheid, maar deze foto bewaar ik. Hoop nog vaak de pracht van die herfsttooi te mogen aanschouwen. Verder hinken ze in La Pola's wilde bloemenperk op twee gedachten. Sommige planten houden het al voor bekeken en staan dor en uitgebloeid te wachten op het kortwiek- en uitstrooimoment. Hun noodgedwongen 'natuurlijke' keuze allicht. Enkele aanhouders echter drijven door en staan in volle weelderigheid te pronken alsof er van herfst geen sprake kan zijn. Doe zo verder, alstublieft. We willen er graag nog even van genieten. Ook de zilveren paddenstoel van 'den 1/25 Sint-Jacob' behoudt z'n plekje aan de voet van een dakplataan. Die roept telkens weer de herinnering op aan die fijne ontmoeting. Scroll twee afleveringen terug en u weet meteen weer waarom. Tenslotte zijn er de allerlaatste sprietjes lavendel die met het beetje geur wat hen nog rest de zomer in mijn hoofd toveren. Heerlijk is dat... !!