Marco Polo Strikes Back

 

DIT WORDT 'EM  dan, de laatste MPSB-blog van het jaar. Als alles verloopt volgens plan dan hebben jullie na deze en vanaf morgen alleen nog de dag-voor-dag " FOTO TOP12 2022 " tegoed en dat zal het dan geweest zijn. Om deze laatste aflevering in te vullen staan er een serie bijzondere items geprogrammeerd die voor mij van de voorbije week een van de fijnste van het jaar hebben gemaakt. De strijd tegen mijn prostaatkanker wordt onverminderd en gelukkig ook mét suXXes voortgezet. Zit sinds ruim een jaar aan de hormoontherapie, en die werkt momenteel perfect. Het was weer tijd voor de driemaandelijkse controle én het VIIIste Zoladex-shot. De resultaten zijn prima, dus da's goed nieuws. Oncoloog content en ikke natuurlijk ook. W e zullen doorgaan!  Tussen test en evaluatiegesprek reed ik naar Amsterdam , had daar met Bram een afspraak om te helpen klussen. Het bleek weer een van de meest gezellige en hartverwarmende bezigheden te zijn die een ouwe pa met z'n volwassen

VOOR HET EERST dit najaar, het leek wel te mooi om waar te zijn. Geen zon, matige mist en genoeg vrieskou om buiten alle kleine dingen van een witte toets te voorzien. De moeite om de koude te trotseren en een rondje omheen de eigen woonst te lopen. Wandelen, slenteren, stappen en stilstaan om te fotograferen. IJskoude nattigheid op pixelmatige wijze vastleggen en een plaats geven in de herinnering. Een zalige bezigheid en eigenlijk feitelijk weeral veel te lang geleden. Zeker op deze manier: geen spektakel zoeken, gewone alledaagse dingen die zich op m'n eigen erf aan het cameraoog presenteren en daar dan zomaar gelukkig van worden... Van de laatste blaadjes aan de niet meer zo jonge maar desalniettemin kleine appelboompjes die het eigenlijk niet zo goed doen maar nu als laatste standhouden. Van een rommelige massa bladbruin op de taxusblokken aan het gangpad naar de voordeur. Van de kranige ligusterblaadjes, klein maar dapper, die ook in berijmde toestand hun beschuttingsrol voo

DE TWAALFDE MAAND is ingegaan. Dan is er weinig keuze: we moeten mee. Heb november achter me gelaten, maar niet zonder snel nog enkele goede herinneringen vast te leggen. Dat "de kudde" weer voor korte tijd aanwezig was in onze Polder. De rust straalt van hen af, en grazen maar. Zalig!! Verder een Braziliaans geluksbandje dat al jaaaaren... ergens in een bovenste schuif lag en pas in de loop van dit jaar om m'n pols ging. Dragen tot het koordje vanzelf breekt, en dan een wens doen. De foto mag duidelijk zijn, maar de wens moet onuitgesproken blijven. Tot ooit... Dat een paarse dove netel ook in een quasi onderhouden tuingazon zijn plaats verdient. De schoonheid zit 'em in de eenvoudige dingen wordt gezegd, dan ook in 'gewone' bloemen. Hoe lang houden ze het nog vol? Om af te sluiten een heerlijke vegetarische schotel van het huis met een alcoholvrij wijntje. Daar word ik gelukkig van... En dan kwam die overgang en zitten we dus weer in de laatste rechte lijn.