Marco Polo Strikes Back

IS HET WEER van dat? Teveel om over te schrijven maar nergens echt zin in. Genoeg onderwerpen maar niks wat er bovenuit steekt. Hoe moet dat dan voor een blogger die wel z'n ei kwijt wil. Ik hoorde vorige week een originele vanwege Otto-Jan Ham. Hij maakte de dienst uit bij "Nieuwe Feiten" om hun  middagjournaal te brengen. Een korte eigenzinnige kijk op de feiten van de dag/week. Hij had het te druk en geen inspiratie. Een samenloop die het halen van een deadline zeer twijfelachtig maakt. Zijn excuses waren dan wel weer mooi verpakt. In een opsomming van de dingen waar hij het niet over wilde hebben. Laat mij dat nu ook eens proberen. Plagiaat dus. Omdat ik geen oorlogsjournalist ben wil ik het hier niet over de strapatsen van Poetin en zijn kornuiten hebben. Al evenmin over wat daarop de reacties van Oekraïne zijn en de gevolgen van dat alles voor ons. Ook niet dat ik de impact op de energietoestanden wel enigzins meen te begrijpen, maar geen ene fluit snap van hoe dat

ONE TWO THREE. De startcijfers voor de hoofding van deze bijdrage. Mijn gevoeligheid voor getallenreeksen, cijfermatig hocus-pocus tot en met getallen die simpelweg voor mij iets aparts hebben. Niet te onderdrukken referenties bij 7 'heilig' 17 'geluk & geboorte' 63 'vader' 107 'ouderlijk huisnummer' 123 'perfecte drie-op-een-rij' ... nog net niet dwangmatig, maar toch zeer wenselijk. Zal zelden vergeten terug te koppelen. En dus nu weer een 'één-twee-drie' waarbij ik een logische uitleg-aap uit m'n mouw moet schudden om die foto met slechts twee items te verantwoorden. Vooruit dan maar... Dat ik op korte tijd het eerste boek van Myrthe van Velden & Lander Severins heb uitgelezen. Of beter: dat ik mij door hen heb laten meeslepen. DRIJVEN , het dubbelverhaal van hun voorlopig verhaal zoals het voor een deel ook uit hun twee Grof Geschud-voorstellingen -wat niet hetzelfde is- valt op te maken. Maar dieper, met hun beider inki

HET ZIT 'EM in veel dingen, grote en kleine, die mijn leven kleuren. Licht en donker.  Het is niet al rozengeur en maneschijn, maar wel een kunst om die lichte momenten en ervaringen te spotten. Tussen het dagelijkse kommer en kwel dat door de media al te vaak in de picture wordt gezet wil ik plaats maken om aandacht te schenken aan de rozen en de maan en alles waar die voor staan. Daartoe zit er genetischer wijs blijkbaar ruimte tussen m'n twee oren. Met een invulling waarvoor ik mijn ouders ongelofelijk dankbaar moet zijn. Een waar het vermogen huist om simpelweg wél content te zijn. Waar tevredenheid leeft omdat ik weer een mooi boek, prachtige muziek, een sterke voorstelling of een aangrijpende film heb mogen ontdekken. Blij en gelukkig kan zijn omdat ik zoveel goede mensen heb leren kennen in m'n leven die ik nu mijn vrienden mag noemen. Dolgelukkig omdat mijn wieg niet op drijfzand stond en ik de kansen heb gekregen om het goede thuisgevoel van vroeger door te geven.

IN PLAATS VAN "Drijven" werd het zinken. Hoe groot de ogen waren waarmee naar deze boekpresentatie werd uitgekeken valt met geen woorden te beschrijven. Niet te doen, zoveel goesting. Mijn jonge helden. De gratis tickets waren geboekt en wij er helemaal klaar voor. Tot er zich enkele problemen voordeden en... we eraan waren voor de moeite. Geen Grof Geschud op donderdag. Vanalles geprobeerd maar de timing noch de weergoden bleken me gunstig gezind. Dan maar terug naar de wijsheden van mijn moeder: "Ge kunt niet alles hebben, jongen. En al zeker niet alles tegelijk!" Punt, gedaan. Niet klagen, aanvaarden. Het boek koop ik zeker en hun voorstelling "Broeden" ga ik ook nog een keer bekijken en beleven. En dan maar hopen dat die derde voorstelling er komt. En nog meer. Toch maar blijven drijven, Myrthe en Lander. Please! Met wat tuin-werken de zinnen verzet en de acceptatie aangepord. Dat lukte wonderwel en het feit dat er ons zaterdagavond ene "Herma