314. Wat nu...?
Om te beginnen lijkt het 'uitvullen' van de tekst in de blogger-draft niet meer te lukken. Proberen, zoeken, nog een poging. Te lang geleden? Er zal wel ergens een verborgen foutje zitten in mijn ondertussen haperende werkwijze zeker? Wil me er niet drukker in maken dan tot nu al gebeurt. Rustig aan, jongen.
Gaan we dan met het verhaal voor vandaag. Misschien wordt het wel morgen voor er iets deftig uit het klavier komt. Geen paniek echter, als dit niet goed komt is het nog maar zo. Er zijn erger dingen om je druk over te maken. Tot morgen...
Vandaag is 'morgen'... en dus smijt ik me nog een keer. Wat bij welke foto past mag u zelf uitzoeken. Het zou zomaar eens tot spitse combinaties kunnen leiden. Zoals het bezoek dat Sebastiaan ons bracht. Hij (of zij) bleef dagenlang present aan de rand van het terras. In een niet echt perfect geweven web, maar dat kan ook aan de winderige weersomstandigheden gelegen hebben. Een spin. Niet die van Annie M.G. Schmitt maar 'volgens ChatGPT' een kruisspin, een Araneus diadematus. Deze keer blijkt 'ze' het bij het rechte eind te hebben. Aangezien het hier gaat om AI en intelligentie vrouwelijk is... 'ze' dus. Ze, de spin (want ook dat weet ik nu via een vraag aan diezelfde Schat van een GPT: bij de kruisspin vangt het vrouwtje de prooi. Het vrouwtje bouwt het web en vangt de insecten die erin verstrikt raken. Daarna verlamt ze de prooi met een gifbeet en wikkelt het in spinsel voordat ze het leegzuigt)... 'ze' dus heeft hier zo'n pakketje bij en ze zorgt er heel goed voor. Het mag dus duidelijk zijn dat ik me in de aanhef van dit onderwerp deerlijk heb vergist. Laten we voor Sebastiana of Sebastienne gaan. Da's beter...
'Natuurlijk' van Jan Terlouw mag in deze blogcollage gezien worden als de logische aansluiter op het eerdere spinnenverhaal. Hij schreef met dit boekenweek-essay uit 2018 een ode aan de natuur en een pleidooi voor duurzaamheid. In het naar duurzame normen gebouwde vakantiehuis in Emst stond het op de boekenplank. Was nieuwsgierig, nam het ter hand, las de tekst op voor- en achterflap en was verkocht. 't Is te zeggen: heb het kleinood direct besteld bij de BoekenBalie, kon ginder nog met m'n eigen lectuur verder en bij thuiskomst lag het pakje al op mij te wachten. Merci buurman voor de zoals steeds vlotte service. Heeft niet lang geduurd voor ik het gelezen had. Verhalen over wat er zoal omgaat in de natuur, van klein tot groot, over de seizoenen en de planeet. Maar telkens weer uitingen van bezorgdheid om wat het gaat worden nu we in het Antropoceen belandt zijn. Het tijdperk waarin het menselijk handelen een bepalende invloed heeft verworven op de toestand van de aarde. 'Natuurlijk' is een ode aan de natuur en een vurig pleidooi om de aarde in betere staat achter te laten voor volgende generaties. Daarom ga ik het snel herlezen, en omdat het nauwelijks 60 pagina's dun is nog een keer, en nog een keer, en...
Dat ik af en toe(sic) aan mijn vrienden van Kommilfoo denk en hun muziek maar al te graag beluister is geen geheim voor jullie. Als ik dan op bezoek bij de schoondochter die op haar man zit te wachten, terwijl hij nog een weekje New York's basketbal voor de boeg had, bij haar een heel mooie vormgeving zie van wat mijn absolute KF-favoriet is... Kom hier dat ik u draag... en dat ik de PJ-pet mocht gebruiken om me tijdens de wandelingen te beschermen tegen de zon. KF, Raf & Mich en PJ, Eddie Vedder... hoe mooi kan het samenvallen. Een weekend dat deugd deed en een foto die zijn plekje in de collectie verdient. Dank voor de fijne ontvangst, het gezellige weekend en de inspirerende opstelling. Merci Shanthi.
Thuis is er ook een en ander veranderd. Wie wist nog dat er door het hoge kapelraam boven de voordeur zoveel licht naar binnen kan? De perelaartjes van toen waren struise perebomen geworden en op zich ook hele mooie zonneschermen om het huis wat lommer te bieden. Maar trop is teveel, en te groot wordt onhoudbaar. En dus kwam boomwerker en enthousiaste neef Stefan eraan te pas. Hij heeft weer orde op zaken gesteld en dat geeft een pak verluchting en verlichting. Vooral des morgens vroeg. Merci Stefan.
Om af te ronden twee duo's: een uit 2015, het andere heel recentelijk in 2025. Wie hém nog niet kent heeft deze blog nooit of niet aandachtig gelezen. Naast een link, en nog een, voeg ik hier voor de gehaaste volger enkele knipsels uit eerdere bijdragen toe: "Een lunch bij Ca Va in Wilrijk, aansluitend wandeling, koffietje in het Middelheimpark en dan nog even goeiendag zeggen bij La Pola, tijdens de Leuvense jaren "ons Nicole". In dat verre Sportkot-verleden waren we als bij hemels toeval vrienden - hele goeie vrienden - geworden. Vooral in '2de Kan.' waren we twee handen op één gesixpackte buik. Op basis van onze sportachtergronden lag dat niet voor de hand: hij kwam uit het keurturnen, een lijf van beton, en een kachelpijp waardoor dagelijks een hele serie Johnsons smoorden. Ik een halfwassen balsporter met een voorkeur voor basket. We zijn allebei lid van de bewuste lichting van '69: een keure van redelijk getalenteerde maar vooral enthousiast trainende sportievelingen. Met interesse en tijd om naast de 20 sport- en evenveel theorie-uren op onze weekkalender ook nog een tandje bij te steken en nieuwe ervaringen op te doen. Extra baantjes trekken in de zwemkelder om onze schoolslag te perfectioneren. En nog eentje om onze tijd te verbeteren. Urenlang hebben we samen in het krachthonk gezeten, halters en gewichten duwen, stoten en trekken, powerjumps en reactie-oefeningen. Edmond 'Mon' Vanden Eynde zaliger had ons gespot tijdens de praktijklessen als mogelijke hinkstapper en speerwerper voor zijn Daring Club Leuven (DCL). Een succesverhaal voor mijn buddy en een veelbelovende maar net-niet passage in de landelijke atletiek voor heer Polo. Samen ontelbare keren op stap in het Leuvense nachtleven, naar de Vismarkt, in de Cutter..." uit (2015) en nog steeds over Luc 'de Calle' Carlier schrijf ik vorige zomer: "In die tijd... ik herhaal: in die tijd stonden er voor eerste en tweede kanners wekelijks 40 lesuren (van 60 minuten) op het programma. Netjes verdeeld: 20 uren theoretische vakken en 20 uren sportpraktijk. Het was een hele aanpassing, ook voor 'sportmannen' als wij die dachten dat ze toch al goed bezig waren. We komen uit compleet verschillende sportdisciplines en zijn ook geen gouwgenoten. De afstand kon bij aanvang niet groter zijn. Zoals gezegd: wat samenwerking betreft een rustig jaar. Dat wordt het volgende jaar heel anders. Enkele docenten zien vakoverschrijdend sporten wel zitten en rekruteren vlotweg in het talentrijke jonge volkje dat de eerste horde heeft genomen. We gingen op aanwijzen van Staf Roth in het eerste jaar al samen boksen in de les, maar nu zag Jan Pauwels in ons allebei ook een plaats in de toen nog zeer prille handbalselectie van onze faculteit. Voor Ulrich Persyn haalden we dan weer het onderste uit de kan om de limiet voor de aflossingsploeg schoolslag te halen. Hij zou ons later ook eens binnenloodsen in een of ander 'Spel zonder grenzen'... hilarische bedoening en details op aanvraag..." (2024) Dat onze vijfde herontmoeting, deze keer mét de vrouwen en als extra vriendin van ons allen Greet S., weer een schot in de roos was hoeft geen betoog. We hopen dat nog dikwijls te mogen herhalen door goed ons best te doen en de juiste lootjes te trekken om gezond te blijven. Merci Ingrid, merci Greet, merci Pola en Lukke om me weer zo een schitterende dag te bezorgen.
Reacties
Een reactie posten