Marco Polo Strikes Back

DAT HEBBEN WE dan weer gehad. Natuurhuisje: een ideaal wapen in tijden van Corona. 'Escape' nummer 8 ligt achter ons. Valiesjes uitgepakt, wasjes gedaan, planten water gegeven, post en pakjes gecheckt. Terug thuis dus. En dat met een heel tevreden gevoel: dat we terug thuis zijn én dat het weer een fijn verblijf geweest is. Dat er wat te beleven viel kon u in de vorige post al lezen. De vier "home runners" zijn gisteren gearriveerd in thuisstad Londen: op The Mall, voor de poorten van Buckingham Palace. 500 km in 10 dagen. Will heeft noodgedwongen moeten afhaken, dringend medische zorgen en niet meer in staat om de laatse dag nog mee te lopen. Enkels... en als die er zo erg aan toe zijn als bij hem het geval is, dan kan je maar beter geen extra stap meer zetten. Jammer voor Will, maar evengoed "held" als zijn kompanen George, Tom en Hec. Het verhaal van hun tocht heeft me dag in dag uit beziggehouden. Aandacht en respect!  Onze eigen bezigheden laten zich

NA DE EERSTE prik verblijven we voor de derde keer bij Sophie en Frederic in Houtave. Nummer acht in de reeks maandelijkse korte 'uitvluchten' in eigen land. Dicht bij de zee: wind, zon, mist, ademloze stilte. Van alles wat en tot hiertoe geen regen. Hebben de fietsen bij en bollen 'puur natuur' onze beperkte kilometers. Rust en kalmte in de weilanden, polders en moeren. En toch heel wat te zien en te beleven. Ik geef een voorbeeld: dag 1, langs het kanaal Brugge-Oostende. Wat 'zien' ik? 4 stipjes aan de overkant, lopers, pittig tempo. Het zal toch Olivier niet zijn, een extra training in voorbereiding van zijn O-Five event begin augustus? De fietsbel, reactie, roepen, groeten, niet goed verstaan. Iets verder is er een brug, ik rijd door en steek over. Opwachten, foto's in het voorbijlopen, achterna en meerijden, een kort babbeltje. Britten, vertrokken in Amsterdam en willen in 10 dagen de 500 km naar Londen lopen. Voor het goede doel, en omdat een jongmen

POLA EN POLO , in die volgorde, hebben hun eerste prik te pakken. "Zij" ging ruim een week geleden de Moderna-toer op, en mag begin mei reeds voor een tweede beurt. Uw dienaar, deze simpele boerelul dus, zette vandaag koers naar Park Spoor Oost. Een hele dag lang AstraZeneca: ruim 6000 inentingen. Eentje daarvan voor mij. Voelde me op de heenrit een beetje tweederangsburger. Al die straffe verhalen over AZ die de ronde doen: omtrent de mogelijke nevenwerkingen waarover bij de andere omzeggens niet wordt gesproken, het feit dat AZ zoveel goedkoper blijkt te zijn en dus als weggevertje wordt beschouwd. Het had voorwaar ook mijn zekerheid en welbevinden aangetast. Het stemde me niet echt vrolijk. Terwijl zij die de andere vaccins kregen toegediend dat met een rustgevende onbekommerdheid aan hun omgeving plachten mee te geven.   Het zou ook veel langer duren voor ik aan mijn herhaalbeurt toe zal zijn. Enfin, negatieve gedachten alom. Tot ik het terrein van het vaccinatiecentrum o

APRIL GRILT ER weer op los. (Bijna) ijskoud en even (bijna) bloedheet wisselden elkaar (bijna) van dag tot dag af. Of was dat nog in maart? Het gaat snel, dat doen 'grillen' altijd. Ook die van de natuur. Het vroege Paasweekend bracht sneeuw en hagel. Zo'n bui krijgen we tijdens de vierde maand - vroeger 'grasmaand' - wel meer in onze contreien, maar dat de vlagen blijven komen en keer op keer het land wit kleuren... het gras moet af en toe erg z'n best doen om nog wat kleur te brengen in de omgeving. De schapen blijven koppig volhouden. Gelijk hebben ze, want na de buien komen de opklaringen. Altijd. Van die weersverbetering maakte de Paasvogel dan weer gebruik om te poseren voor een korte foto-shop-shoot en daarna zijn biezen te pakken. Terug naar de Eilanden, en hopelijk tot volgend jaar. Merci Julia om deze te delen! Dat ook tijdens de derde Corona-golf veel van ons dagelijks bezig zijn zich afspeelt bij en/of op de digitale schermen kan ik niet ontkennen.

DE WEERGODEN BLAZEN warm en koud. Letterlijk en figuurlijk. Temperaturen schieten binnen de kortste keren in hoge mate op en af. De zon is en blijft veelal aanwezig en op wind is het nog even wachten. Maar die komt er wel, geen paniek. We hebben dus enkele vroegzomerse dagen achter de rug en profiteren ervan als het kan. Die warmte heeft nogal wat mensen op 'overdrive' doen schakelen: en masse naar de kust, noodplan voor de treinen, bossen en parken overbevolkt. Het moest er dan ook van komen: een 1 april-grap nep-evenement als Corona-contestatie met een heel wrange nasmaak. Ter Kamerenbos. Blijkbaar toch te moeilijk om in de hele protestbeweging enige respect voor de medemens in te bouwen en rekening te houden met de volksgezondheid. Mei '68 was op sommige plaatsen en punten allicht nog harder en extremer, maar er  heerste toen geen pandemie en er was dus ook geen gevaar in die richting. Het is nu net even anders.  Tijd om terug te vallen op de boeken. Misschien een vluch