Marco Polo Strikes Back

HEB HET GEHAD. Of zoals ze in Antwerpen zeggen: "Mijn goesting is over!" Niet dat ik echt zat uit te kijken naar dit EK voetbal 2024, maar af en toe (een stuk van) een match meepikken of een avondje Rode Duivels(?) kijken dat moest toch kunnen. Tot ik onze roze frambozen bezig had gezien. Waar zijn die gasten mee bezig, zeg? Hoe het allemaal juist in mekaar zit kan ik niet ontleden omdat ik geen kenner ben. En dat gaat er niet op beteren na wat ik in de drie partijen van onze nationale 11 heb mogen aanschouwen. Ge zult maar geld betaald hebben om in dat stadion te zitten als supporter. De dik (over)betaalde artiesten van hun kant snappen noch verstaan de negatieve reacties van fans en media. Zij vinden het normaal dat ze op handen gedragen en bejubeld worden door dolenthousiaste supporters. Dat er bij een match waar de tegengoesting (nog zo'n Antwerpse uitdrukking!) er vanaf druipt een fluitconcert en boegeroep van de tribunes rollen kunnen De Bruyne, Meunier & co ni

IN UITGESTELD RELAIS dan maar zoals dat vroeger werd gezegd bij de Vlaamse BRT. We hebben het een hele lange tijd met 'triestig' weer moeten doen, edoch er zou beterschap komen. De zomer kwam eraan en dat wilde ik dan ook vanop de eerste rij meemaken. Wilde niks missen van die  21ste juni 2024 en dus had ik de wekker op 06:00 gezet. Een voor mij absoluut onchristelijk uur. Geheel tegen mijn ondertussen in zeer regenachtige tijden opgebouwde gewoonte om niet vóór 9 uur uit bed te stappen was is die eerste zomerdag in alle vroegte paraat.  Maar zie wat ik voorgeschoteld kreeg in de eigen achtertuin. Grijs - grijzer - grijstst (!?). Ik was dan ook een dag te laat volgens de astronimische afspraken. Maar dan nog. Deze keer begon het normaal warmste seizoen van het jaar al de dag ervoor. Eigen schuld, dikke bult. Had ik maar beter moeten opletten. Het "goed begonnen, half gewonnen"-adagium mocht ik voor een tijdje opbergen, want met dit begin zou ik het niet ver schoppen.

EXACT ÉÉN WEEK heb ik erover gedaan. En dat het de moeite was, want voor mijn doen is er behoorlijk snel en intensief gelezen.  Rozeke   is de titel van het boek,   Guillaume Van der Stighelen   de n aam van de auteur. Het gaat over het leven van zijn overgrootvader, Gwillemijn Van der Stighelen. De soepele vertelstijl en de aandacht voor annecdoten hield me in de ban en deed me meevoelen en beleven hoe het er in de laat-negentiende en begin twintigste eeuw aan toe ging in zijn familie en in Antwerpen. Zo mooi geschreven dat ik er de regen en het zeer on-zomerse weer bij vergat. Lezen en stukjes herlezen, om de draad weer op te pikken. Zo zalig dat de play-off finales van de NBA naar het tweede, en de start van het EK voetbal naar het derde plan werden verwezen. Merci Guillaume voor dit prachtige boek, u hebt er deze romanticus een groot plezier mee gedaan. Hoop echt dat er een vervolg komt.  Als extraatje: voor wie (veel) meer wil weten over dit boek zit er achter het 'rode Rozeke

TEVEEL NIEUWS INEENS noopt mij tot een streng doorgevoerde selectie bij het kiezen van welke feiten dan wel of niet alsook in welke volgorde (van importantie?) alhier gaan vermeld worden. Voor de goede orde en als geheugensteuntje bij latere lezing toch maar zeggen en schrijven dat ook wij afgelopen zondag wederom onze burgerplicht hebben vervuld. Wat ooit, en op sommige plaatsen nog steeds, "een bolleke rood maken" was/is hebben wij hier achter de hoek gedaan middels het 'aanvinken van een keuzevakje". We zijn gaan 'kiezen'. Onze stem uitgebracht naar best vermogen en daarbij gedacht dat het 'de goei' waren. Verkiezingen 2024: regionaal  ✅  federaal  ✅  en Europees  ✅ . Ondertussen kende het #EKATLETIEKROME  al een hele tijd en tot gisteren nog steeds een bij momenten chaotisch verloop. Dat gebeurt wel eens meer bij een atletiekkampioenschap. Maar zes dagen op rij? Van een bij herhaling haperend startpistool met voor de hand liggende 'faux dépar

TER AFRONDING DUS een kort overzicht van het leesvoer dat mij tijdens onze Oostel'se escapade door de handen ging. Om te beginnen  De vrienden van het vastgoed  waar ik met veel gretigheid naar heb uitgekeken en waar ik me met evenveel onverzettelijk doorzettingsvermogen heb doorheen geworsteld. Een pluim voor de onderzoeksjournalisten Cochez & Leloup en al hun medewerkers en informanten. Een verhaal dat wellicht voor velen niet nieuw is maar dat absoluut eens in de volle aandacht mag gebracht worden. Het doet mij in één keer helemaal anders aankijken tegen een reeks  'hemelse' vastgoedprojecten in Antwerpen en omgeving. Hoe en door welke connecties tussen politiek en bouwpromotoren zulke ondernemingen tot stand komen? Lees het boek, misschien trek je net als ik ook wel grote ogen als je de revue van medespelers ziet passeren. Na het fietsen en wandelen heb ik me de eerste dagen tijdens de avondlijke uren op Deel 3. Het naspel gestort en zodoende die  leesklus afgeron

ONZE WEEK ZIT er weer helemaal op. Razend snel gaat het als de ervaringen mekaar vlug opvolgen. We vertrekken altijd met het plan dat we er onze tijd voor gaan nemen, ons niet (laten) opjagen, rustig aan doen. Maar wel profiteren van wat er op ons pad komt. We hebben geleerd dat ook de allergewoonste dingen de moeite waard zijn en dat is in Oostelbeers niet anders. Een paar beelden geselecteerd die geschoten zijn tijdens de dagelijkse wandel- en fietstochtjes. Na de waterfocus van dag één waren er al gauw nog andere (grote) kleinigheden te bewonderen. De luchten zijn ook nu meer dan één foto waard en de bloemen en planten die eronder staan stralen 'gewoon'weg. Tussendoor passeren we hier en daar nog een modderweg die meer op een artistiek momument begint de lijken. De natuur doet haar werk. Verder verdient de 'losse' Neogotische kerktoren van Oostel' natuurlijk ook een plek in de collage. Voor alle duidelijkheid: de rondjes rijd ik nog steeds  op m'n ouwe stad