Marco Polo Strikes Back

VIJF WEERGALOZE OPNAMES vanaf dezelfde vierkante meter in de Droste-tuin. Wat een overrompelende impressies. Bovenaan van links naar rechts: heel vroeg op zondagochtend - distel in detail tegen de woensdagavondlucht  - iets later zondagochtend. Onderaan links hoe het avondlicht tekeer ging op maandagavond  en rechts nog een ochtendbeeld van vrijdag. Elk beeld op zich is véél meer dan de klassieke duizend woorden waard. Van zoiets kan ik alleen maar stil worden. Daar kan ik verder niets aan toevoegen. Of toch wel, zoals bijvoorbeeld... Een zalige plek om voor en na de dagelijkse uitstapjes - te voet, per fiets of toch wat verder met de auto - te genieten van het licht in de lucht en de rustige ruimte boven de velden. 's Morgens uitkijken naar wat er komen mocht en 's avonds beseffen hoe mooi het weer is geweest.  Het was fietsen met een zuchtje wind (of net iets meer!) om ons heen, wandelen door de prachtige bossen en open weilanden, de wijdse natuur, de polders, de hazen en de

EEN FRISSE DAG , een koele nacht en nu " la drache nationale " Oh dierbaar België, oh heilig land der vaad'ren, onze ziel en ons hart zijn u gewijd... Een drievoudige rustdag: 21 juli zat altijd al in het grote schoolverlof, die telde ik dus dubbel, en nu als 'op rust gestelde' maak ik er een "trippel" van. Er moet echt niks vandaag. Goed moment om een tweede blik te werpen op onze week in Olst. Dan volgt hier een rondgang langs enkele bezienswaardigheden in de buurt die op onze routeplanners kwamen. Op de fiets dus -en vanaf links bovenaan clockwise langs de foto's- naar  h avezate Groot Hoenlo in Olst , een rijksmonument mààr (of net: en dùs...) niet  toegankelijk. Foto van bij de inrijpoort. Later een bezoek aan Zwolle waar we onder de Sassenpoort  wandelden, nog zo'n nationaal monument. Terug dichterbij fietsten we langs de dijk en de  Bökkers Mölle , wederom in Olst. Deze korenmolen draait en maalt nog volop, bovendien verwerken ze hun e

DE TIJD ONTBRAK om eerder iets van me te laten horen. 'Druk bezig' met genieten van mijn laatste week als 70-jarige. Daarna heb ik aansluitend, en met de nodige ondersteuning, de duizelingwekkende overstap naar "1+zeventig" gemaakt. Eerst terug naar die week voordien: het is hier corona-gewijs een goede gewoonte geworden om er maandelijks een periode op uit te trekken. Niet té ver weg meer, heerlijk dichtbij en iedere keer overtuigend genietbaar. La Pola blijft erin slagen om fijne plekken te boeken. Voor het eerst in 24 maanden gingen we 'vreemd' verblijven: noordwaarts, de Belgisch-Nederlandse grens over, richting Overijssel. Salland was ons getipt als mooi natuurgebied. Dan gaat mijn eega op zoek naar een 'perfecte' verblijfplaats: rust en stilte, en het mag wat comfortabel zijn ook. Haar keuze viel, geheel terecht trouwens, op Olst. Beter nog: in de buurt van het rustige polderdorp, midden de landerijen zou  Logeren bij de Droste   voor 7 dagen onz

BEHOORLIJK ZWARE KOST . Dit om de hoofding van deze bijdrage te onderstrepen en duidelijk te maken waarom het zolang geduurd heeft eer er nog eens een boek aan bod kwam in deze blog. Deze pil werd me aangereikt als nieuwjaarsgeschenk. Merci Shanthi. Er lagen toen nog enkele werken op de plank, in de planning om gelezen te worden. Het werd dus even wachten, drie maanden zelfs, rustig garen en grondig laten marineren tot het moment daar was om dit exemplaar tot mij te nemen. Dat dacht ik tenminste. Mijn leestempo en het daaraan gekoppeld aantal geconsummeerde boeken per tijdseenheid wordt door de meesten te hoog ingeschat en dat gaat er met deze niet beter op worden.  Ik moet toegeven dat Geert Mak's Grote verwachtingen veel trager dan gewoonlijk mijn leeshonger kon stillen. Deze kanjer heeft mijn ingebouwde tekstverwerking danig op de proef gesteld. Kleine zeshonderd pagina's waren niet echt het probleem, wel de inhoud. Eerder had ik al de voorlopers van deze tot mij genomen: E

DE JAREN TACHTIG.  Die onvergelijkbare "eighties" van de vorige eeuw, of wat dacht u anders? En hoe ik er de voorbije dagen op terugkeek. Het triviale "waarom" van dit terugkijken verdient enige aandacht middels bijkomende commentaar. Het begon met een praktische overweging: met dit weer zou het geen probleem mogen zijn om het tuinhuis eens helemaal leeg te halen. Niet zomaar, wel om 'eindelijk' serieuze orde op zaken te stellen in de verzameling jarenlang bijgehouden en veilig opgeborgen spullen. Wie weet, ooit komt dit nog eens van pas... Er staan, hangen of liggen onmisbare, iets minder noodzakelijke, alledaagse, weinig gebruikte tot en met de obligate totaal nutteloze 'dingen' in dat tuinpaviljoen. Daar moest nu maar de al dan niet grove borstel doorgehaald worden. Het plan was gemaakt, de uitvoering liet op zich wachten: D-day zat vol buien, aanhoudende regen en wind. Uitstel dan maar. Ondertussen mezelf wat in bescherming genomen en een 've