Marco Polo Strikes Back

vandaag wil Ekster  ons opnieuw vertellen over een klein sterrenkind ons sterrenkleinkind over kleine Niké Évora en over die ene veel te korte avond vertel Ekster, vertel om haar nooit te vergeten haar aan ons hart te drukken haar vast te houden voor altijd lieve Niké Évora je wordt zeven vandaag "kom hier, kom... dat ik u draag"   (KF) Niké Évora  De Mondt Peerdeman 19 mei 2018

1951   -   2023 PETER - PEET - PIETRO...   je   voornaam, je roepnaam, en ook af en toe in onze privé-communicatie: " Forza Pietro!!" Dat kunnen we allemaal wel eens gebruiken, maar voor jou gold dat de laatste jaren in het bijzonder. Je werd niet gespaard kerel, het vieze beestje wist je te vinden. De medische wetenschap dan maar, jij en Mieke hebben je gesmeten. Een zware ingreep, extra behandelingen, het hele coronagebeuren als surplus. Het ging goed komen. Geloof en geduld. Jullie gingen volhouden, ook toen de melding kwam dat de ellende nog niet voorbij was. Onderzoeken, testen en opname met het oog op een volgende stap in de therapie. Het komt goed, ze kunnen veel tegenwoordig. Nog een weekend hospitaal en daarna gingen 'ze' eraan beginnen. 'We' vonden ook een gaatje en ik kon op zondag nog even op bezoek. Met uiteraard tijd voor het medisch communiqué maar even zogoed voor het ophalen van herinneringen, heel ver terug in de collegetijd of meer recent o...

ÉÉN - TWEE - DRIE...   omdat de cijfers van de hoofding iets meer uitleg verdienen. En omdat ik eraan houd om feiten en herinneringen op een rijtje te zetten. Ordnung muss sein, nicht?! 21 maart  begin van de lente (hoewel 20 de astrologisch correcte datum is) Maar dus naar aloude traditie en familiale gewoonte: 21 maart, begin van de lente, dag waarop de magnolia in onze achtertuin er nog quasi ongeschonden bijstond. En sinds enkele jaren geleden zowat elke dag van het jaar voor een speciaal aandachtspunt staat: ook World Downsyndrom Day . Om dat aan zoveel mogelijk mensen kenbaar te maken dragen we (minstens) op die dag twee verschillende sokken. Liefst sokken die goed in het oog springen. We noemen het ook "steunkousen". Yep, om hen die hiermee te maken hebben te ondersteunen.... 22 maart is dan weer al 15 jaar de dag dat onze gedachten heel speciaal gaan naar " de Witten Bompa ". De papa van La Pola die sinds die dag in 2008 niet meer onder ons vertoeft. Een bi...

     samen met ekster      achterom kijken      naar jou, Niké                                                    en  naar die avond                                                      dat je bij ons kwam                                                     maar  te snel weer ging                                                 ...

MIJN EERSTE PENSIOENDAG ... tien jaar geleden! De tijd vliegt. Zwaar onderschat en een duidelijk achterhaald statement. Correctie dus:  de tijd raast als een bolide naar de uitgang. Geen idee hoe ver die nog voor me uit ligt, maar dat het die richting uitgaat staat vast. Het zijn al tien bijzondere jaren geweest, met hoogte- en dieptepunten, met drukke en rustige periodes, met uit en thuis, met 'van nu en straks'. Tien jaar met weinig moeten en veel langer uitslapen, met gelukkig nog heel wat kunnen en stilaan 't een en 't ander loslaten. Een eerste decennium op non-actief, op rust gesteld, met pensioen. Veel tijd voor hobby's: lezen, fietsen, schilderen, wandelen, schrijven... tijd om dingen te (her-)ontdekken. Zoals het konijn van Ludwig Wittgenstein . Of was het toch een eend? Dat je op verschillende manieren naar de werkelijkheid kan kijken en dat zoiets je eigen interpretatie van leven en gebeurtenissen kleurt. Dat 'kleuren' heb ik er op eigen houtje aa...

al drie jaar heb jij                                     een plaats in ons leven in de herinnering aan haar en die ene dag zoeken wij dat kleine meisje van toen terug om nu en morgen en daarna nooit meer alleen te zijn in het besef dat liefde groots is blijven we Niké koesteren                                                                                  Niké Évora De Mondt Peerdeman voor altijd                                                            ...

WAT EEN ERVARING , wat een (her)ontdekking. Het kwam als een aangename verrassing, kompleet uit het niets: (herhaald uitgestelde!!) tickets - CC 't Aambeeld, Aartselaar. Wilde al zo lang de eerste van Fien Leysen nog eens opnieuw zien. Twee maanden terug nog "Numi Yaldati" in De Singel, en tussendoor de tekst #526 "Wie We Zijn" een paar keer herlezen. Maar die beklijvende eersteling, haar afstudeerproject, ònze theaterontdekking van 2018, die wilden we zo graag nog eens terug horen en zien met Fien herself in levende lijve. "Wat (Niet) Weg Is" . De eerste keer zaten we er zelf middenin:   momenten van groot gemis, het verlies van ons kleindochtertje. Niké was maar heel even hier geweest, zo heel even maar. Zo weinig 'herinnering' ook. De pijn van het verlies en gemis is hartverscheurend en vooral dat aspect raakte mij toen in de voorstelling. En nog steeds, het gaat niet over. Nu leer ik uit de tekst van Fien en haar interviews dat daar tijd ...

HET SEIZOEN '96-'97 .  Tyrone Travis, zo word je aangekondigd wanneer je arriveert bij basketbalclub Bell's Café Sint-Niklaas. Sterke speler, gouden ploegmaat, warm hart. Jij en Henk waren erbij toen tijdens een individuele training het bericht doorkwam dat mijn vriend en mentor Jef De Koster die nacht was verongelukt. Van toen af was er iets speciaals tussen ons. Voel het nog steeds als een eer dat ik jou en je ploegmaats heb mogen coachen. Een fidele bende. Maar de wetten en geplogenheden in de sport zorgen vaak voor snelle omwentelingen. De samenwerking hield niet zo heel lang stand en zowel coach als meerdere spelers werden aan de kant geschoven. Zo gaat dat nu eenmaal in het milieu van de 'team'-sporten. Over de jaren heen verlies je mekaar meestal uit het oog, zeker als je 'het wereldje' verlaat. Met ons verliep het anders. Want dit moet ik M. Zuckerberg wel meegeven: zijn vermaledijde FB zorgde ervoor dat we elkaar, ieder aan de andere kant van de oce...