Marco Polo Strikes Back

INDERDAAD, ZO KAN het ook. De temperaturen zijn (voorlopig?) weer (even?) boven het vriespunt uitgestegen en dus 'Weg!' ijs op de Velux'en. De foto-achtergrond wordt bij deze en met onmiddellijke ingang vervangen door slagregen op noordwest-gerichte ramen. Het is weer eens iets anders, toch? En terwijl ik me stap voor stap een weg baan doorheen de Oud-Griekse taalgeschiedenis, me bij tussenpozen opnieuw op de Essense "jaren '60" collegebanken waan, de nominativus-genitivus-(dativus!)-accusativus en vocativus weer iets van hun naamvalgeheimen beginnen prijs te geven, het drie geslachten & drie getallen verhaal zich voor mij ontrolt en nog zoveel meer grammaticale herinneringen aan de oppervlakte komen... voel ik het intern contentement gestaag stijgen tijdens het herlezen van De Geniale taal.  Merci Andrea voor het verhaal, merci broer Guy voor dit cadeau-boek, merci leraren Grieks op het college en in het bijzonder de heer Jaap van den IJssel die ons na

VAN ALLES WAT , vlotjes maar zonder regelmaat en zomaar door mekaar aan 't lezen. Wat voor me ligt neem ik ter hand, lees een hoofdstuk of zelfs minder, pik een gedicht mee en begeef me weer aan het 'ijskijken'. Dat is het beeld wat onze Velux-ramen mij voorschotelen en wat ik dan telkenmale maar in winterdank aanvaard. Inderdaad, ik heb het over de boekenoogst onder winterse omstandigheden en de daaropvolgende verwerking daarvan. Het maakt allemaal deel uit van een behoorlijk warrige start van dit nieuwe schrikkeljaar. De voorbije week was koud en zonnig, en dat levert een fijne verzameling ijzige glasbeelden. Geschikt om een variabele achtergrond samen te stellen voor dat stapeltje boeken op een schapenvelleke. Vers gezocht van Stijn De Paepe . Mooie verzameling gelegenheidsverzen van de voormalige huisdichter van De Morgen en rederijker onder de Vlaamse dichtersschare. Ook hierin komt de zeggingskracht van de in 2022 overleden dichter aan bod: momenten om bij stil te st

DIE EERSTE KLEINE ijstijd hebben we dus gehad. Goed verteerd: al beet de vriezeman dan wel af en toe in onze neus, het was niet genoeg om in paniek te raken. En we kregen er, als was het om ons gerust te stellen na al dat grijs en grauw, een paar keer zelfs mooie blauwe luchten bij. Niet overdreven, maar toch. Het was evenwel slechts een korte bevlieging. Niet genoeg (vind ik) om van een echte winter te spreken. We zien wel wat er komt, gene paniek.  Iets heel anders nu, maar al even vertrouwd als het tussentijds weerbericht alhier: mijn lees- en kijkervaringen die voor publicatie vatbaar zijn. Deze keer komen  De vrouwen van Troje   eerst aan bod. Een geschiedherschrijving door Pat Parker . Mij totaal onbekend, maar blijkbaar voelt 'la Parker' zich heel goed in dat presenteren van histories gezien door het oog van de vrouw. Mijn schoondochter was benieuwd naar wat ik ervan zou vinden. Moet toegeven, een speciaal boek. Dingen die we vroeger in onze collegejaren ook wel onder o

ZONDER HET GOED te beseffen ligt de eerste week van dit nieuwe jaar weer achter me. Het overkomt me wel meer dat de tijd lijkt te vliegen maar deze keer is het echt in een razendsnelle 1-2-3 gegaan. Kan dat aan het vuurwerk liggen, waarmee het jaar in de gietende regen op gang geschoten werd? Weg eerste week die zo keurig begon met een 'eerste' op maandag: eerste van de week altijd, van de maand regelmatig en van het jaar soms. Dat hebben we dus nu gehad. Het jaar is proper begonnen en we krijgen er nog een extra 366ste dag gratis bij. 2024: schrikkeljaar, schrikkelijk jaar... Hopelijk wordt het ondanks de penibele vooruitzichten geen ver-schrikkelijk jaar. Tenzij het 'verschrikkelijk goed' wordt, daar zou ik me dan weer heel goed in kunnen vinden. Om te beginnen houd ik het bij tradities en gewoontes: na de nieuwjaarswensen die we al op enkele familiefeestjes hebben uitgewisseld komen hier in een tweede bijdrage na de jaarwende meestal de drie koningen aan bod. Et vo

DE OUWE iMAC doet het nog. Misschien tegen alle verwachtingen in en staand op de toppen van zijn digitale tenen, doet hij -na enig aandringen en een flinke portie geduld- nog altijd waarvoor hij in 2016 in huis werd gehaald. En wel even traag als toen ik er de vorige jaar-opener '2023' voor deze annekdoten-verzamelaar mee in mekaar flanste. Hij houdt mij -de eigen ouwe 'ik'- goed bezig én van straat. Ondertussen lijkt het erop dat ikzelf geen stap verder ben gekomen. De beoogde rust en kalmte wist ik zodanig goed te bewaren dat er zelfs van de herlees-voornemens  niet veel in huis kwam.  Het Parfum  van Patrick Süskind,  De meeste mensen deugen  van Rutger Bregman, de biografie van  Leonard Cohen   en  Stoner   van John Williams... ze liggen er nog even klaar voor als vorig jaar. Misschien komt het er in 2024 wél van. Ik word voorzichtig: misschien!  Dat ben ik ook voor het verdere uitschrijven van deze eersteling van het nieuwe jaar. 'Misschien' dat de Geit he