Marco Polo Strikes Back

MISSCHIEN ZONDER WOORDEN ... of toch met wat uitleg? Het was een van die late mooie zonnige dagen. Goed voor weer een frisse-neus-wandeling in onze eigen Hobokense achtertuin. De Polder. Een dag waarop de laatste bladeren van de bomen zouden vallen. Bijna allemaal. Dan ben je nog net op tijd om van al die schoonheid te genieten en haar (nog maar eens!) trachten pixelmatig vast te leggen. Netjes op een rij. Alles in zijn eigen kader. En dus maar even anders kijken naar die dingen? Zeven dikke vliegen op een knalgeel herfstblad: een groepszonnebank. Ambiance. De zilverberken houden woord: 't zijn inderdaad de laatste. "Profiteer ervan!!" De rest volgt en verzorgt mede het kleurenpalet. De blauwe lucht, de zon en de schaduw. Er staat nog twijfelend gras aan de kant en er hangen ook dito bladeren.  Toch wekt het massaal gevallen loof het kind weer op in mij... door het bladertapijt slenteren en met volle voet de knisperende bladjes in de lucht sjotten. Zie ze maar vliegen. Pu

OOST-WEST, WE ZEN in Mol 'gewest'. Een weekje uitblazen. Van wat? We zijn pas weggeweest. Pluk de dag, leef vandaag als het kan. Die goede raad komt van alle kanten, dagdagelijks positivo-voer. Daar kunnen/willen we niet omheen: dus doen! Met graagte. Het stond al langer in de planning. Inderdaad: La Pola organiseert en boekt. Heer Polo volgt, en als het past en veilig kan mag er ook wat 'jong volk' mee. Er diende wel nog extra getest, want 'positief' kindje in de opvang, maar met een dag vertraging konden Anke en KiKi ook naar "679" in CenterParks Mol afzakken. Huisje op een verre uithoek in het park, niet druk, en waar dat wel was hielden we ons ver van. Vroeger met de 'kleintjes' steeds fan van het subtropisch zwembad, maar die broeihaard hebben we deze keer maar vermeden. Genieten van wandelingen, fietstochtjes, spelletjes, schilderen, lekker eten van de bomma en samen zijn. Grote 'vijvers', mooie kleuren, 'sjieke' bomen, p

MET DANK AAN de heer  Nicolaas-Nico-Dijkshoorn   en zijn  Middagjournaal   van vrijdag 5 november. Heel terechte aandacht ging daarin naar 'de nieuwe' van Admiral Freebee : The Gardener . Mooie muziek en rijke inhoud. Heb hem veel te lang te weinig 'gedraaid' en naar geluisterd. Zal dus een en ander moeten inhalen. Mijn Spotify-abonnement gaat zijn prijs weer meer dan waard zijn. Beloofd Tom Van Laere , hier zit een nieuwe fan/luisteraar van je creaties. Dit als inleiding op wat ik mij als eigenlijk inhalen van net iets te lang niet-bloggen had voorgenomen. Voor wat het waard is hier een samenvatting van de laatste leeservaringen. Alejandro's leugen van Bob Van Laerhoven . Vond moeilijk de weg en al helemaal geen leesritme. Als ik achteraf de lovende recensies lees zal het wel aan mij liggen. Vond het zeker een straf verhaal, dacht vaak té straf. Ging het er daarom niet zo vlot in bij mij? Als dat al een vorm van waardeoordeel mag inhouden. Blijkbaar is de realitei

EINDELIJK EEN MOMENT gevonden om het beloofde verlengstuk aan mijn Westhoek-saga te breien. Er waren deze week eerst de kerkhofbezoeken om familieleden en vrienden te herdenken, en daar bovenop nog enkele verjaardagen te vieren. Die tijd van het jaar dus. Beetje de kluts kwijt geraakt? Maar goed: paar foto's geselecteerd, gecadreerd, ge-upgradeerd en finaal tot een collage geassembleerd. Dat wordt dus de kapstok waaraan enkele weetjes van toen worden opgehangen. Weinig samenhang, hoewel: het speelde zich allemaal af in de omgeving van onze uitvalsbasis in Houtem. Zo ver en zo dichtbij: dat rustige plekje op het eind van de wereld. Gingen ook een kijkje nemen in Nieuwpoort. Slenteren doorheen het centrum en vandaar een wandeling langs de Ganzepoot , het sluizencomplex van waaruit tijdens WO I de IJzervlakte werd geïnundeerd. Het weer was te mooi en de aanschuivende groepen zeeklassers te groot om het Bezoekerscentrum Westfront indoor te bezoeken. Wel de tijd genomen voor een rondje

WEER EEN KEER op stap geweest. Naar West-Vlaanderen, de Westhoek, Veurne's deelgemeente Houtem. Nog steeds niet klaar om met een gerust gemoed de verre reizen aan te vatten. Blijven dan maar ons eigen landje exploreren. Valt nog veel te rapen blijkbaar. We zien wel waar 'de Corona' strandt. Elk schip moet ooit aan land komen. Of vergaan. Binnen (on)afzienbare tijd? Waar blijft La Pola het halen? Zaten opnieuw op het eind van de bewoonde wereld. Allerlaatste rijhuisje in een doodlopend straatje, met onze neus op de reeds kale velden. In de verte wat schaarse sporen van des mensen aanwezigheid: een boerderij met schuur, een kerktoren, een antennemast, telefoonkabels... Le vrai 'plat pays'. Dankzij een meteorologische meevaller scoren 4 op de 5 ochtenden een stralende zonsopgang. Hoe lang is het geleden dat ik met oranje ochtendgloed op m'n gezicht wakker werd? Meen zelfs te horen hoe de priemende zonnestralen tussen de houten jaloezieën kruipen. Daar is ze dan: d