Marco Polo Strikes Back

KOMT IE WEER:   29 februari , oftewel de 'schrikkeldag'. De vierjaarlijkse greep uit de trukendoos waarmee onze kalender in de maat van de aardse zonne-omwentelingen wordt gehouden. Of hoe moet ik het anders uitleggen met mijn beperkt agricultureel verstand? Onze voorvaderen hadden al lang door dat er iets niet helemaal klopte als er afspraken op langere termijn gemaakt werden. Al dan niet godsdienstige feestdagen moesten bij herhaling (jaar na jaar?) op vaste momenten gevierd worden. Maar als de natuurelementen en het zonnestelsel er blijkbaar anders over 'dachten' dan moest daar een mouw aan gepast worden. Chinezen, Azteken, Babyloniërs, Etrusken, Grieken en Romeinen... allemaal hebben ze als het nodig was gepuzzeld en geschoven met maanden, weken, dagen om de trein van de geschiedenis min of meer stipt te laten rijden. Alleszins stipter dan onze NMBS-vehikels. Julius Caesar liet voor het begin van onze jaartelling al werk maken van enkele ingrijpende aanpassingen ten

WAT LEZEN BETREFT  zit de eerste kanjer erop. Na behoorlijk wat kauwwerk en in niet te grote happen heb ik  KRUISTOCHT  van  Robyn Young  door de verteringsmolen gedraaid. Tweede helft dertiende eeuw, het Heilig Land, de boerenkruistocht en wat er allemaal omheenhangt. Het kost me ruim 100 bladzijden om mee te geraken in het verhaal, maar dan lukt het zolang er niet teveel beschrijvende passages het ritme komen verstoren. Dan nog zo'n kleine 500 te gaan, dus da's nog ruim de moeite. De 4 pagina's lange lijst van personages achteraan in het boek is geen overbodige luxe. Kort en bondige verwijzingen die helpen om me snel weer op het juiste spoor te zetten. Ik heb ze meermaals gebruikt. Het geheel blijft volgens de auteur redelijk dicht bij de realiteit, maar om de verhaallijn en de plot te laten kloppen en het de lezer wat makkelijker te maken werd een en ander aangepast. Fact en fiction dus. Faction? KRUISTOCHT is de tweede 'turf' uit een (voorlopige?) reeks van drie

IK VOEL HET, het komt stilaan terug. Maar nog niet helemaal. De drang om te bloggen is er nog niet echt, de goesting om wat in mekaar te flansen daarentegen... en dus ga ik op de ingeslagen inhaalstrook verder en probeer mijn belofte na te komen. Vandaag wil ik het ongerichte zoeken en proberen van de twee vorige dagen achter me laten, en ik denk... Ik denk dat ik een onderwerp heb dat deze aflevering op zijn eentje kan vullen. Een en ander komt toevallig samen, en dan van 't een én 't ander... en we zijn vertrokken. Ik had heimwee naar mijn uit de aandacht verdwenen fotografie-hobby, en nu er zich wat rustiger dagen aankondigden heb ik m'n Sony uit de kast gehaald. Nog net niet onder het stof, maar de laatste jaren toch veel te sporadisch ter hand genomen én gebruikt. Excuses zat, maar die zijn er "pour s'en servir".  Deze keer de gelegenheid te baat en de Sony bij de horens genomen. Gelegenheid? Voor de zoveelste keer deze winter had een of ander virus mij

OM MEZELF WAT moed in te pompen en op dreef te geraken heb ik deze tulpen op een rij gezet. Zij maakten deel uit van de tafel- en aanrechtversieringen tijdens een verlate nieuwjaarsbijeenkomst  van mijne 'kouwe kant'. Ben heel gelukkig dat deze bloemen, al dan niet uit Amsterdam, na de festiviteiten op sobere wijze werden gerecupereerd en nog een hele poos mijn blikveld mochten opfleuren. En dat bleek geen sinecure. Ze hielpen me voorwaar de spanningsboog te trotseren die ontstond bij de aanloop naar enkele autocontroles die op het menu stonden. Heb er vroeger wel een paar gehad die niet geheel positief uitdraaiden en dat zorgt nu (op latere leeftijd!) toch voor de nodige nervositeit. Maar 't verliep twee keer prima en dat pakken ze me dit jaar niet meer af. Veel slechter dan dat gaat het met ons vaderlands voetbal: ellende in de stadions en VAR- & arbitragetoestanden die de boel alleen maar erger maken. En dat brengt die Jupiler-league op het randje van apegapen. Het r

RUIM TWEE WEKEN is het weeral geleden dat hier nog iets te rapen viel. Slachtoffer van de omstandigheden? Alleszins de fut uit m'n lijf en ook geen zin om de triviale gebeurtenissen rondom mij van een blogistieke insteek te voorzien. 'Foert!' dacht ik dus, ik geef mezelf gewoon de tijd om wat te bekomen. Het gebeurt niet zo vaak dat ik tot zo'n 'witte vlag'-reactie moet overgaan. Nu dus wel, en het duurde begot (wéér) langer dan verwacht. Dan komt vandaag eindelijk, ook met enige toename van het fysieke welbevinden,  mijn aangeboren gevoel voor regelmaat terug boven drijven. En hop: hier gaan w e dan. Nog geen zin om meer details te geven,  laat dit enkel de aankondiging zijn. Het is de bedoeling om vanaf morgen(?) dag op dag(?!) een reeks inhaalblogs te posten over, als naar stilaan verworven gewoonte, compleet onbelangrijke items die de laatste tijd m'n dagen (en hoofd) vulden.  Zo'n zin met veel (('en én ))'en met daartussen de nodige ,,'