Marco Polo Strikes Back

OMDAT DE HERFST redelijk klokvast zijn intrede heeft gedaan ga ik daar niet teveel woorden aan vuil maken. Geen onderschatting, wel het nodige respect voor de seizoenen, maar er is een ander onderwerp dat ik eerder met u wil delen. Om te beginnen zou het mij plezier doen als u de volgende 'puntjes'  . . .   eens zou aanklikken. En dan de  één   en ook de  twee .  Verder misschien ook  drie  en  vier . En nu we toch bezig zijn, inderdaad:  vijf  en  zes   lijken mij het logische vervolg... Als u dat hebt volgehouden, wat u zeker wat van uw kostbare schermtijd heeft gekost, moet ik hier enkel en alleen nog kort melden dat "zeven" de rij mag aanvullen. Met een goed gevoel stel ik voor mezelf vast dat het alcoholvrije leven mij deugd doet. Wat begon met een klein jaar 'kraanwater' is dankzij de ontwikkelingen in de drankenwereld geëvolueerd naar en uitgedraaid op een rijk pallet van verfrissende mogelijkheden waaraan voor mij absoluut geen ethyl meer te pas hoeft

OP MIJN LEEFTIJD mag aan natuurbeleving een zekere graad van comfort kleven, en dus... Maar niet alleen daarom, er was nog een andere goede combinatie van factoren die ons sinds lang nog eens behoorlijk zuidwaarts zou sturen in het eigen Belgenland om daar op deudgdoende wijze van de natuur te genieten. Want Han-sur-Lesse , dat was echt wel lang geleden. Schoolreis vijfde studiejaar? Of waren dat de watervallen van Coo? Enfin, later zijn we zeker nog eens in Han gepasseerd met een drietal jonge Sweverkes, maar dan anders dan nu. Deze keer gaan we 'sjiek' kamperen, want 'ons Klein' verjaart en háár klein gaat mee en wij trekken van keer de kar. " Cocoon Village " is voor twee nachten onze thuisbasis. Om exact te zijn: Cocoon #20 . Een prachtige okergele tent met ruimte en prima bedden voor 4 personen temidden een twintigtal gelijkaardige maar op ruime afstand van elkaar neergepote tipi-achtigen. Ineens maar naar de kern van de zaak en de foto links onderaan

DAN TOCH. EINDELIJK is het ervan gekomen. En hoe?! Toen ik jaren geleden De acht bergen  van Paolo Cognetti in handen kreeg is dat boek heel veel voor mij gaan betekenen. Het opende m'n ogen in donkere tijden en gaf me lucht om de ademloosheid te verdragen. Merci Bram, om mij die houvast toen toe te stoppen. Het werd de start voor een reeks leeservaringen in het werk van diezelfde Paolo die me telkens veel deugd hebben gedaan. Ademen en naar boven kijken. Het maakte mij weer een ander mens. En dan kwam de filmversie waarin  Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch het beste van zichzelf hebben gegeven. Prijzen en complimenten alom, maar bij mij overheerste de schrik. Zou het geworden zijn wat bij andere verfilmingen van topboeken wel eens het geval is: een afknapper, een tegenvaller die de chemistry van verhaal en sfeer tijdens het lezen niet kan evenaren? Ruim twee jaar geleden trok La Pola naar de cinema, in gezelschap van 'ons klein'. Moeder en dochter Anke bel