Marco Polo Strikes Back

EEN BOEK OM blij van te worden. Een schrijver wiens werk lezen mij telkens weer instant gelukkig maakt: Paolo Cognetti . Eenvoudige verhalen, sobere zinsbouw, treffende woordkeuze. Zijn ingehouden vertelritme brengt rust. De natuur en de mensen, relaties en vriendschappen doorheen levenspaden die mekaar meestal in stilte kruisen. Dingen die ertoe doen en tegelijk van eenvoud doortrokken zijn. En steeds weer die bergen, ook in Het geluk van de wolf . 36 korte hoofdstukken. Ieder op zich te lezen als een kortverhaal. Een boek vol meesterlijke tekstgerechten van een  Italiaanse ***** -chef.  Tegelijk op magistrale wijze verweven tot een doorlopende kroniek van het bergleven. Van (zijn kijk op) het leven van de mensen als ze in de bergen zijn, van de dieren, van de bomen. En de bergen. De bergen die er altijd zijn, de bomen die zich niet kunnen verplaatsen tot ze sterven, de koeien die seizoensgewijs op en af de bergen leven, de wolf die zijn geluk steeds elders zoekt, de mensen die daarv

DE WERELD DRAAIT door. Dat is nu eenmaal het lot van onze aardkloot: draaien en blijven draaien, altijd maar door en rond en rond. Maar wie kan daar in de gegeven omstandigheden nog vrolijk van worden? We zitten er met z'n allen op en moeten mee. Meedraaien, moeilijk om daarin tegendraads te doen of te zijn. Om ondertussen de boel toch wat leef- en/of genietbaar te houden heb ik m'n roze bril dan maar opgezet. De schoonheid van het alledaagse, thuis en in de dichte nabijheid ervan. Zelfs geen rit naar een of ander natuurhuisje komt eraan te pas deze keer. De enige op verplaatsing is KiKi die met mama beestjes ging bezoeken in Planckendael. Kijk door de tunnel, kijk het licht, kijk met verwonderde kinderogen. Dat heb ik dan ook gedaan: naar de lucht vanuit mijn eigen tuintje. Roos en ros, moet er nog Sahara-zand zijn? En de volgende ochtend, gordijn open en zie hoe kunstig de koude nacht voor aanwezigheid heeft getekend. De ene plank is de andere niet, en toch was het voor iede

DE LENTE WIL eraan beginnen. Dat zie je aan de botten in de bomen en struiken die naar bloesems vervellen, dat hoor je aan de vogels die met veel overtuiging en heel oprecht aan het fluiten en kwierelieren gaan, dat voel je aan je eigen botten die zich onder de voorjaarszon en met een paar graden meer op de thermometer zoveel makkelijker in beweging laten zetten. Je merkt het aan alles, aan blauwe luchten en flirten met af en toe zelfs 20ºC tegen de houten tuinhuiswand, het doet ons en onze medemensen deugd. Twee jaar pandemie met iedereen z'n eigen waarheid -niet altijd even makkelijk om het bespreekbaar te houden- met ondertussen een gevaarlijke gek in Moskou die van geen ophouden weet en de wereld bedreigt -hoe ver gaan we het deze keer laten komen-  en toch wil ik niet aan doemdenken doen. Noem het een vlucht voorwaarts, maar de boeken brengen mij nog steeds vertroosting. Hoewel het de laatste tijd iets minder 'als vanzelf' gaat. Toch teveel beslommeringen en bekommerni

WAT EEN BELEVENIS . Eindelijk nog eens naar het circus. Dat was lang geleden. In mijn herinnering daal ik af naar ergens in de jaren '90 - parking Jozef Cardijnstraat, Hoboken: gaan kijken omdat het zolang geleden was en uit pure nostalgie - en eind jaren '70 - schuin over ons toenmalig thuisadres, waar nu de speelterreinen zijn aan de Harold Rosherstraat, Polderstad met twee (of één?) van onze kids toen ze nog héél klein waren - of nog veel verder terug tijdens mijn studentenjaren in Leuven op het Ladeuzeplein waar we "Eddy, Eddy!!!" scanderend een fietsende beer in de problemen hielpen - en al helemaal "back in time" naar Essen waar het circusvolk toen nog (bijna) jaarlijks in de weilanden aan de Dreef zijn tenten opsloeg en wij na schooltijd stiekem de kooien van de wilde dieren gingen bespieden... Herinneringen die zonder veel problemen terug aan de oppervlakte komen na die ene vraag, een paar weken geleden: "Heb je zin om samen naar het circus te g

DE KNOOP DOORGEHAKT:  de draad wederom opgepikt. Het bloggen stond een hele tijd op een bijzonder laag pitje. Hij die doorgaans om geen woord verlegen zit en ze hier soms al te kwistig uit de mouwen schudt lag op apegapen. Eén of ander "block"?  Er moesten tussendoor ook enkele stormen passeren. Letterlijk! Maar ik ben er weer, of nog altijd?  Want we zijn er nog goed vanaf gekomen hier hoewel het " 't één en 't ander" is geweest. Als ik aan een doorstart dacht bleef ik telkens weer hangen bij MPSB 084 , de voorlopig laatste post op dit blog. De afscheidscollage voor meester-dichter 'Rederijker' Stijn De Paepe. Ik vroeg me dan vaak af met welke teksten en bedenkingen hij het Poetin-geweld, dat daags na zijn heengaan in alle hevigheid is losgebarsten, te lijf zou gaan. Als ik dan toch HetNieuws, TerZake of DeAfspraak hoor en zie, alle analyses en vooruitzichten bij mekaar zet en indien mogelijk op een rijtje, dan speelt deze idee telkens op:  "Da