Marco Polo Strikes Back

KEUZE TE OVER om het 'over' iets te hebben vandaag. Ga stilaan mijn selectieprocedure moeten bijschaven: het is een pak eenvoudiger om het in een aflevering iets uitgebreider over één ding te hebben dan bij een fotocollage ook nog een gecombineerde tekstbijdrage uit de mouw te schudden. Maar dan wordt het dus kiezen met het daaraan onvermijdelijk verbonden 'verliezen'. Toch zal het ervan moeten komen/moeten van komen... kiezen! Deze keer kon het bijna niet anders: zoveel te doen, zoveel omhanden, niks willen missen, alles willen vertellen. Ga ik daarmee in de fout? Meer dan waarschijnlijk, en toch doe ik het (nog minstens één keer). Mijn excuses daarvoor met de achterliggende verzachtende omstandigheid van een post-Covid19 periode en daarmee gerelateerde cardiale turbulenties waardoor ik hopelijk op enig mededogen van mijn lezers en volgers mag rekenen. En dan nu in min of meer chronologische volgorde... Aangezien het herstel zijn tijd krijgt, een aantal tuinklussen vo

WAAR GAAN WE het deze keer over hebben? Het einde van de zomer, het begin van de herfst? Dat die twee dit jaar redelijk dicht bij het originele scenario blijven? Een zomer die kon tellen, met droogte om "U" tegen te zeggen en zuiderse temperaturen. Met naar het einde toe van de ene dag op de andere een herfstige omwenteling. Woensdag 14 september werd de eerste echte regendag: eentje om in te kaderen en met een heerlijk frisse temperatuurduik. Geen schaduwluieren meer in de tuin, een lichaam dat een boost krijgt van de natte afkoeling en Polo die er in z'n blote flikker een kort regendansje voor over had. Lekker!! Zalig!!!! Gelukkig geen compromiterend beeldmateriaal, en vertellen kan geen kwaad. Voor de rest een indoordag die goed was voor een fijne lees-, sport-  & kijkcombinatie. Twee kleine visjes van M.J. Arlidge . Alles in de wind en Schuitje varen zijn goed geschreven, makkelijk te lezen kortverhalen uit de reeks over inspecteur Helen Grace. Nieuw voor mi

ZOU HET HOOFD  met daarin een weinig verstand het uiteindelijk toch een keer kunnen halen van de "drive"? We zijn een week verder sinds m'n tweede cardiaal debacle en tot hiertoe heb ik me nog niet aan enige vorm van overdreven fysieke inspanning bezondigd. Even op de fiets naar de apotheek en pas twee dagen later een volgend ritje om wat kleine inkopen te doen. Geen druk, het moet al zeker niet vooruit gaan als voorheen. Dan vraag ik me wel eens af of dat niet té voorzichtig is. Maar neen, hou het maar rustig jongen. Voorlopig blijft de tikker gesmeerd lopen en dat wil ik zo houden tot de eerstvolgende controle. En daarna ook nog, zo lang mogelijk. Ik hoor dan wel hoe de zaken erbij staan en wat de mogelijke verdere stappen zullen zijn. Maar ondertussen blijft het op lijfelijk vlak bij strikt gedoseerde inspanningen.  Wel staan er nog enkele afspraakjes op het programma en wat lezen betreft mag het ook terug wat meer zijn... Soms zijn het kanjers van boeken, meeslepende

ER MOET ME iets van het hart. Misschien een g ek idee, maar na de Covid-passage alhier leek me dat een op meerdere vlakken toepasbaar en passend gezegde. Figuurlijk, maar zeker ook letterlijk deze keer. In de vorige bijdrage had ik het, in een wat achteraf als euforische bui mag betiteld worden, nog over een snel herstel. Het 'tuin'-wandelen liep goed, de nieuwe warmte-opstoot waarvan sprake was bijna voorbij... maar net niet helemaal. 'Niet helemaal' sloeg ook op mijn Corona-herstel. Dit in combinatie met twee onderschatte tuinwandelingen en daaropvolgende klusjes in die vochtige warmte deden mij de das om. Het was lang geleden, maar daar waren de VKF's nog een keer. Hartritme overhoop. Als een donderslag bij wat toen op heldere hemel leek. Contact  met de  cardioloog, nog eens naar het extra pilleke gegrepen, bloeddruk opvolgen en dan toch spontaan herstel. Dat viel mee. Kalm aan nu, paar dagen rust. Wandelen on hold. Toch heel even de fiets op: de broodautomaat