Marco Polo Strikes Back

GELUKKIGE VERJAARDAG, VADER ! Vandaag word je 100. Niet meer hier tussen ons, maar de datum klopt wel. Dus in mijn gedachten, waar ik je steevast "vokke" blijf noemen. De vader uit m'n jongste jaren die keer op keer het onderste uit de kan moest halen. Ervoor zou zorgen dat zijn gezin niks tekort kwam. Je wilde er absoluut voor gaan, en je wist dat niks vanzelf zou komen. Je verloor als kleine jongen te snel je moeder, hebt dapper doorgezet tijdens je jeugd want in het nieuw samengestelde gezin moest je extra je mannetje staan. Geen cadeau's. Kwam dan de oorlog en je vlucht naar het zuiden om niet naar de Duitse werkkampen te moeten. Ziek terug, daarna genezen maar wel getekend voor het leven. Zeker in die tijd. Een nieuwe stap was het huwelijk met "ons moeke". Jullie emigratie naar het einde van de wereld: Essen werd het thuishonk. Fiere papa, dapper ondernemen, af en toe naar zee. Dat kon toen met onze Minerva. Maar tegenslag bleef je achtervolgen. Weg zaa

     samen met ekster      achterom kijken      naar jou, Niké                                                    en  naar die avond                                                      dat je bij ons kwam                                                     maar  te snel weer ging                                                                                                                         sterrenkleinkind van mijn dromen                                                                                                                        voor altijd in m'n hart                                                                                                 Niké Évora                                                                                                                                                                                                        vandaag word je vier                                                                                            

ZE HEBBEN WEKENLANG mijn dagelijkse bezigheden mee bepaald, er een routineus gebeuren van gemaakt. Ik raakte voorwaar in de ban van de mees. Kijken, wachten, checken. Het verhaal is lang, dat bespaar ik jullie, maar de korte versie moet kunnen. Twee nieuwe mezenkasten in berkenstam kregen  afgelopen winter - of wat daarvoor moest doorgaan - een plaats in onze tuin. Iets te laat? Toch op tijd voor een schot in de roos. Zeker achteraan bij het terras waren er al snel bezoekers. Die bleven terugkomen, controleren, schuilen, tijdelijk onderdak zoeken. Wanneer ze er echt aan begonnen zijn kan ik niet juist zeggen, maar ze kwamen meer en meer in actie... eerst het nest zeker, en dan de eitjes en het broeden, het voeren met vette groene rupsen en ander lekkers. Het was een voortdurend af en aan waarover in de vorige bijdrage al wat te lezen viel. Ook dat ze mij stevig in hun greep hadden en het schouwspel mij zeer bekoorde. Geen maaltijd op het terras of vader en moeder koolmees hielden mij

DE EERSTE VIER maanden, één derde van het jaar 2022, hebben we achter de krakkemikkige rug. Het is me wat geworden, zeg dat wel. En al helemaal niet wat we ervan verwacht hadden. Wie dacht dat dit het jaar van de wederopstanding en het complete herstel ging worden is eraan voor de moeite. Covid-corona-omikron en noem maar op, ze zijn meer dan latent aanwezig gebleven. Voorzichtig zijn is nog steeds de boodschap, maar vooral ook hopen op niet teveel tegenslag. En als het dan toch "prijs" is, dat het ziektebeeld maar wat mag meevallen. Thumbs up, fingers crossed.   Net als voor de toestand in die oostelijke hoek van Europa. Ook daarover is het laatste woord nog niet gezegd noch geschreven, de laatste gruwel nog niet ontdekt, het laatste schot nog lang niet gelost. Erg, heel erg. Er komen veel vluchtelingen onze kant op. Een aantal mensen werkt hard om de opvang te verzorgen. Chapeau Katelijne, jij en Dirk en zovele andere vrijwilligers doen dat prima. Maar als we er niet direc