109. Bij de Droste 01.1

DE TIJD ONTBRAK om eerder iets van me te laten horen. 'Druk bezig' met genieten van mijn laatste week als 70-jarige. Daarna heb ik aansluitend, en met de nodige ondersteuning, de duizelingwekkende overstap naar "1+zeventig" gemaakt. Eerst terug naar die week voordien: het is hier corona-gewijs een goede gewoonte geworden om er maandelijks een periode op uit te trekken. Niet té ver weg meer, heerlijk dichtbij en iedere keer overtuigend genietbaar. La Pola blijft erin slagen om fijne plekken te boeken. Voor het eerst in 24 maanden gingen we 'vreemd' verblijven: noordwaarts, de Belgisch-Nederlandse grens over, richting Overijssel. Salland was ons getipt als mooi natuurgebied. Dan gaat mijn eega op zoek naar een 'perfecte' verblijfplaats: rust en stilte, en het mag wat comfortabel zijn ook. Haar keuze viel, geheel terecht trouwens, op Olst. Beter nog: in de buurt van het rustige polderdorp, midden de landerijen zou Logeren bij de Droste voor 7 dagen onze uitvalbasis worden. Als goed begonnen al half gewonnen is en een eerste indruk soms allesbepalend kan zijn dan zitten we bij Wemmie en Martin op het juiste adres. Wat een verwelkoming, het leek wel of we elkaar al eerder hadden ontmoet. De babbel met Martin was spontaan en nam me zodanig in beslag dat ik halfweg de rondleiding aan Wemmie moest vragen een paar (?!!) dingen te herhalen, wat zij zonder problemen deed. Om maar te zeggen, een moeilijke klant als heer Polo zo op z'n gemak stellen: je moet het toch maar doen bij een eerste contact. Het originele voorhuis dat bij hun Sallandse dwarshuisboerderij hoort wordt ons "basecamp". Een ruime woonst voor 4 personen waarin en omheen wij getweeën perfect onze draai zullen vinden. Zowat alles kan binnen en buiten ook nog een heleboel. Zowaar een huis met een tuin(tje) erbij waarin een olijke kabouter de wacht houdt en de kikkers zelfs over een goedverzorgde 'private pool' beschikken. In het eerste ochtendlicht ziet 'onze' voorgevel er zó uit... Zoals uit een andere foto mag blijken waren wij er inderdaad vorige week, toen er bij momenten nog een stevig wolkendek voor wat aardse verkoeling zorgde. De boerderij, het voorhuis en verder aanpalende liggen verscholen in een mooi gelokaliseerde boom- en groenpartij midden de velden. Van privacy gesproken: die is er volop aangezien voorhuis en tuin een eigen toegang hebben. Bovendien is vergissen eerder moeilijk: De Droste No 11 staat voluit als adres op de voordeur. Op deze plek ben ik mij opnieuw geheel bewust geworden van rust en stilte, licht en ruimte. Als bij een ochtendlijke passage op weg naar het toilet de zon zo doorheen de vitrage binnenvalt wil ik wel weten hoe dat er buiten uitziet. Na de plas stap ik, fototoestel in de hand, de deur uit, de tuin in  en rechtsonder staat het resultaat. Op slag hoor ik Bram Vermeulen en het past perfect: Een stille ochtend. 

Als eerste kennismaking moet dit stukje proza volstaan, maar als de momentane hitte niet al te loodzwaar blijft hangen en de aankomende nacht toch enige verkoeling mocht brengen dan hebt u in een volgende bijdrage nog meer tegoed van dit. Wordt vervolgd.