Marco Polo Strikes Back

EINDELIJK NOG EENS Kommil Foo. Kaartjes van 'de Raf' himself voor m'n verjaardag. Met de groeten van 'de Mich'. Wij naar het OLT Rivierenhof, een magische plek. En zeker als 'de broers' met hun vaste begeleiders er nog eens een "In Concert"-avond van maken. Publieke bezetting, netjes volgens de corona-regels. De paraplu's hoefden maar heel even open, en dan nog in de aanloop naar het programma. Voor de rest probleem- en oeverloos genieten. Een zalige avond, want om te beginnen: 't was veel te lang geleden. Wie MPSB , MMMP en daarvoor MMP volgt of zelfs maar af en toe bezoekt zal weten dat heer Polo een absolute fan is van dit magistrale duo. Tekst en muziek, veelal van eigen hand, pakken me helemaal in. Hun afwisselend speelse, nostalgische, ruige tot adembenemende optreden heeft mij nog nooit ontgoocheld. Of het nu Madrid is of De volgende , Atlantis of Het beest is baas , Huis van Fluweel , Man genaamd Marianne of Het verdriet , Zoo

DE EERSTE WEEK van mijn nieuwe decennium was goed gevuld én geladen. Met wisselende weersomstandigheden, ellendig dramatische situaties en schokkende taferelen. Pepinster, Esneux, Verviers, Dinant ... hallucinante beelden. Wateroverlast, overstromingen en stormschade. Zij hadden zelfs twee keer 'van Jan' terwijl wij er 'gelukkig' aan ontsnapten. Maar hoe lang nog? Nog eens Urbain-'banus-Servranckx citeren? 1974 : "De wereld is om zeep, er gebeuren rare dingen om ons heen..." over vanalles, en in 2015 een aangepaste klimaat-versie. Hoeveel leed kan een mens verdragen? Als een hele dorpsinfrastructuur wordt weggespoeld, auto's als speelgoed door de straten dobberen en slachtoffers worden beweend. Het gebeurt allemaal niet zo heel ver van ons bed, maar het blijft bij beelden en verslaggeving. En dus schrijf ik geld over om de hulpacties mee te ondersteunen. Een druppel (!!?) op een hete plaat...  Ondertussen zijn ze er in Tokio aan begonnen: de ' OS

IK ZEN 70. Om ervoor te zorgen dat mij dit niet ongeweten zou passeren noch ontglippen hadden de kinderen ten huize enkele geheugensteuntjes aangebracht. Toen de kater op stap was met zijn Alte Kameraden hebben de Poloiaanse muizen zich eens goed laten gaan. Naast het dansen bleef er nog wat tijd over voor andere bezigheden. Op afspraak wellicht? Ze weten heel goed dat 'versieren' tal van betekenissen kan hebben en ook meerdere ladingen dekt. Tot wat dit geleid heeft ziet u op bijgevoegde collage. Heb mij om technische redenen moeten beperken tot een selecte greep uit het aanbod. Een aantal zaken zijn herkenbaar. La Pola rondde immers dezelfde kaap eind vorig jaar en dus werd er gerecycleerd. Goed voor onze planeet. Wat nog bruikbaar was mocht een tweede keer in de spots.   Knap gedaan. Naast een vertrouwd gevoel gaf mij dat ook de tijd om te wennen aan het idee én de realiteit dat er een nieuw levensdecennium voor de deur staat. Voor en achter iedere deur van elke kamer in on

HET MAG EENS iets anders zijn.  Geen juichende Italiaanse voetballers noch jubelende Tourritwinnaars vandaag, geen sakkerende voetbalcoaches noch oeverloos lullende commentatoren, geen Djokovic, geen Pogacar, geen Cavendish noch Van Aert. Ook geen ontgoochelde sjotters: niet van Engeland, Frankrijk, Duitsland, Holland... zelfs geen zwaar zuchtende Kevin De Bruyne. Vandaag gaat de verbale én fotografische aandacht naar Elise Mertens en  Su-Wei  Hsieh,  winnaars van de dubbel dames finale op Wimbledon. Op des vaderlands virtuele sportpagina's ondergesneeuwd en bedolven onder de meest triviale voetbalweetjes, gaande van hangende transfergeruchten tot en met de resultaten van de eerste oefenwedstrijden richting het volgende seizoen en de vakantieperikelen van de uitgeschakelde Duivels. Hier bij  M P S B  krijgen deze twee toppers wel de aandacht die ze verdienen. Het was lang geleden dat ik nog eens voor een tennisduel met vier in de verwenzetel had plaatsgenomen. Eerlijk is eerlijk:

SPORT ZOMER BREAK. Daar was een goede reden voor: 'Onzen Eli'  rondt de kaap van de zeventig, en dus werd er verzamelen geblazen. Niet zomaar achter de hoek, neen: in Westouter, of all places. In het West-Vlaamse Heuvelland. Dan is een mens even onderweg, zeker als de start van de rit daarheen in de Hobokense Polder ligt. Alles en iedereen moest wijken voor de 'Alte Kameraden'. Het werd een wandeling over de Sulferberg naar de Rode Berg, op en af de knuppelpaden en hier en daar ook door 'ne Nolle-weg'. We passeren de Kosmos, patatten- en maïsvelden, lopen langs  een schitterend korenbloemveld met hier en daar wat verdwaalde poppies, staan en zitten bewonderend te kijken naar de wijdse vergezichten en babbelen, babbelen, babbelen... want er valt heel wat in te halen na zoveel maanden corona met de bijhorende confinementen. Drie oude heren van (ver)stand toonden zich van hun beste zijde en zouden in ver vervlogen tijden alzo ook worden vastgelegd op de gevoelige

HET REGENT PIJPENSTELEN . Daarmee valt het Belgisch karakter van deze zomer al niet meer te ontkennen. Eerst nog even de schijn wekken, maar daarna vol voor de ontgoocheling gaan. Een beetje zoals 'onze' Rode Duivels. Die hebben ook de (te) hoge verwachtingen niet kunnen waarmaken. Ze werden vooraf  als zonnegoden opgevoerd: de "gouden generatie" ging deze keer voor het allerhoogste. Wat dat ook mocht voorstellen. De media hebben -nog maar eens- voetbalminnend België een rad voor ogen gedraaid, en de golden boys geloofden het op de duur zelf. Universitaire statistici maakten er een potje van en stookten het vuur nog wat op. De Engelse bookmakers van hun kant zagen er geen brood in. Dat bleek ook, want tegen Italië was geen Belgisch kruid gewassen. Mijn buikgevoel zette in op  ESP-ITA en  DEN-ENG voor de de halve finales. Juist dus.  Paar dagen rust nu. Sjotters met z'n allen naar WEM-BE-LEY voor de resterende matchen. Het wordt ENG-ITA en daarna blijft de FIFA-