Marco Polo Strikes Back

NA DE TEKENINGEN tijd voor een paar foto's. Zo gaat dat hier op de blogsite als ik terug thuis ben. Deze keer zijn we de Veluwe ingetrokken, naar Hulshorst om precies te zijn. En ja, 'natuurhuisje' blijft scoren. Droomvakantie Veluwe zegt genoeg neem ik aan. Het is een aangename midweek geworden. Fijn gezelschap, Shanthi en Bram. Prima lokatie en omgeving. Dat we die leerden kennen én appreciëren hebben we dan weer te danken aan gastvrouw Mariette. In haar vrije tijd een zeer onderlegde en gedreven natuurgids die ons meenam op een boswandeling bij valavond. Het werd een snelcursus in 'natuur lezen'. Boeiend, leerrijk, inspirerend. "Het bos en een wandeling er doorheen zullen vanaf nu nooit meer hetzelfde zijn." En of ze gelijk heeft (gekregen): de dagen erna gingen we op ons gemak wandelend lopen kijken naar veel meer dingen dan voorheen. Betoverend licht, wildsporen waar ik anders zo aan voorbij liep, nog meer oog voor de paddestoelen die nu zo ruim vo

EN TOEN HEB  ik me blogsgewijs nog maar eens vastgereden. Gewoonweg zomaar stilgevallen zonder echte reden...? Daar is op dit moment natuurlijk de tijd van pompoensoep maken. Ondertussen kan ik hieraan met veel plezier een volle 'werk'dag besteden. Als je dan nog wil fietsen of wandelen schiet er niet veel tijd meer over om nog iets op papier te zetten, laat staan op een blog te posten. En toch gebeurt dat nog in volle vaart, alleen dus niet op deze blog. Het jaarboek(je) voor de kleindochter krijgt stilaan vorm. Er dient getekend, geschilderd en geschreven. En als het even kan ook graag hier en daar iets in versvorm, al dan niet in  'karamel'formaat. Het is de tweede keer dat ik hiervoor ga. Vorig jaar werd het strakke plan redelijk goed uitgevoerd: elke week een berichtje en een bijhorend plaatje. Zo stonden er toen eind november netjes 47 bijdragen klaar, nog 5 te gaan om het jaar af te sluiten. Dat is in 2023 enigszins anders verlopen. Door 'omstandigheden'

DAT KOMT ERVAN. De molen, de Westhoek en de zee achter me gelaten en terug het tuintje in de Hobokense polder opgezocht. Uitpakken, spullen oprommelen, blogske(s) schrijven en terug de huiselijke draad oppikken. Er blijken nog enkele "to do's" op m'n lijstje te staan. Om te beginnen het bladjes-haag-ritueel dat zich twee keer per jaar aanmeldt. Er was al een stukje klaar, maar nu stap voor stap de rest. Tot de drie 'groene' bakken vol zijn, en volgende week na de ophaling verder... Dan blijkt er een gaatje te vallen in de programmering en met dit mooie weer kan een mens toch niet zomaar binnen zitten. Het tuinhuis kan weer een nieuwe laag gebruiken. 'Wé' gaan dat tussendoor wel even fixen. Maar 'zé' heeft aan een kleine misstap tijdens wat opruimwerk genoeg om een vervelende blessure op te lopen en 'wé' wordt dan toch weer die bescheiden eerste persoon enkelvoud. Geen probleem, hij gaat dat nog wel kunnen: fris en monter als een zevene

DAG OP DAG een week geleden zag ik voor het eerst sinds lange tijd de zee. Het was er bijna weer niet van gekomen, ondanks een hele lange week Westhoek met wandelen en fietsen in alle richtingen. Maar uiteindelijk dan toch wel: tijdens de laatste fietstocht. We zouden in schoonheid eindigen en daar mocht voor 'den deze' nog een schepje bovenop. De geplande route over Veurne bood een mogelijkheid om door te steken naar De Panne. De matige zuid-oostenwind zorgde bij mij persoonlijk voor enige overmoed en dus gingen we bij knooppunt #84 linksaf naar #1 en verder rechtdoor naar de dijk, annex het strand... en de zee. Ooit leerde ik op jonge leeftijd dat de oude Grieken daarvoor een prachtig woord hadden bedacht. Volgens mij dan toch:  Θάλασσα . Jammer genoeg zonder uitroepteken, want dat kenden de Hellenen niet. Toch heb ik het 'in gedachte' uitgeschreeuwd toen we daar voor die licht kabbelende Noordzee stonden. Rug aan rug met Leopold I en de ogen gericht over het  water

EEN RUSTIGE PLEK, daar bij die molen. Zeg dat wel. En meteen ook een prachtige uitvalsbasis om de Westhoek te verkennen. A vélo, bien sûr!! Voor de eerste keer met la Pola op een geëlectrificeerde tweewieler. De gevolgen waren duidelijk voel- én meetbaar. Ze ging er meer dan mij lief was met een relatieve rotvaart vandoor. Zeker, ik moet rekening houden met m'n eigen verminderende mogelijkheden, noem het gerust 'aftakeling', maar tel daarbij de steeds iets straffere wind dan in het Antwerpse binnenland en het feit dat 'le plat pays' lang niet zo vlak is als Jacques Brel ons wilde laten geloven... da's een optelsom die er mag zijn. We hebben er samen naar onze normen een pittige fietsweek van gemaakt. Zij mét ik zonder verlengsnoer, maar allebei voor hetzelfde nobele doel: de streek  ontdekken en onze fysieke grenzen verleggen. Om een goeie basis te leggen het oude wapenschild van de gemeente zoals het nog te bewonderen is in de plaatselijke St Audomaruskerk. De