Marco Polo Strikes Back

EEN APARTE BREAK , zo kan ik deze periode van niet-bloggen wel noemen. Het begon met een midweek Gierle. Patricia en Herman, de mensen waarbij we al jaren in Merksplas op regelmatige basis een weekje vertoeven in hun Kromven-natuurhuis, hebben ondertussen meerdere locaties waar men voor korte of langere tijd afstand kan gaan nemen van de drukte en het gedoe in onze hedendaagse wereld/maatschappij. Wij dus deze keer op ontdekking naar... The Black-Box . Ons doel ligt in een weekendzone, in de Vonderbeemd om precies te zijn. Stilte, bos alom, hier en daar nog een huis(je) en dat is het. De Box is compact maar ruim, aan de buitenkant zo zwart als de naam laat vermoeden maar binnen is het licht en luchtig, modern en strak. We hebben er een zeer aangenaam en uiteraard rustgevend verblijf van gemaakt. Dat was zo eens iets anders, maar buiten hebben we veelal hetzelfde gedaan van wat we ook op andere plekken in een 'natuurhuisje' doen: wandelen en fietsen. Voilà, dat is het zowat. Nee...

WAT EEN CADEAU.   Dat kreeg ik begin deze week zomaar gewoon helemaal voor niks. Alleen efkes naar boven kijken. Eindelijk nog eens van dat blauwste blauw zonder teveel wind én wolkenloos. Luchten zonder grenzen. Ruimte zo diep en zo ver dat je ogen het einde niet kunnen peilen. Man, man, man... een mens wordt er zowaar lyrisch van. En dat het prille groen er zo perfect bij past. 'Lievelingskleur' van den bompa, hé KiKi?! Dat aan het hele prentje 's avonds nog een super-cool slot werd gebreid mag ik u ook niet onthouden. Als de achtertuin daarenboven westelijk georiënteerd is, wie wil er dan om zo'n dag af te ronden niet thuis op het terras zitten? En kijk, de buren aan de voorkant reflecteren mee. Fantastisch toch! Overdag al het blauw van de hemel over ons, en daarna de meest feeërieke avondlucht die ik me kan voorstellen. Zomaar gratis voor niks. Blij dat ik gekeken heb... (Misschien kan dit 'cadeautje' helpen om vandaag de grijze nattigheid door te slikken)

  JA OF NEEN?  Schrijf ik er nog eentje of laat ik het zo voor dit kalenderjaar? Het wordt toch stilaan tijd om af te ronden denk ik nu bij m'n Essense 'eigen'.  Aan het huidige schrijf- en publicatietempo moet dit meer dan waarschijnlijk de laatste 'tekstuele' blog van dit kalenderjaar worden. Daar kan ik mij wel in vinden, ook al mag er recentelijk hier en daar enige twijfel over gerezen zijn. Dat tijd nemen om eens rustig onderuit te zakken voor het huiselijke haardvuur, met de voeten in een gloednieuw paar antieke 'bompa-sloefen' soms wonderen kan doen voor en met een mens geef ik hier mee uit eigen ervaring. Als rust de weg wijst naar berusting, zonder negatieve bijklank. Geen drukte om wat had kunnen zijn maar niet geweest is, aanvaarding van de zelfgekozen kalmte en de stille weg. Niet jachten en geen jagen, weinig moeten en meestal mogen. Na een half uurtje vielen mij de schellen van de ogen en zag den deze het weer helemaal zitten. 2023 mag dan al e...

DAT KOMT ERVAN. De molen, de Westhoek en de zee achter me gelaten en terug het tuintje in de Hobokense polder opgezocht. Uitpakken, spullen oprommelen, blogske(s) schrijven en terug de huiselijke draad oppikken. Er blijken nog enkele "to do's" op m'n lijstje te staan. Om te beginnen het bladjes-haag-ritueel dat zich twee keer per jaar aanmeldt. Er was al een stukje klaar, maar nu stap voor stap de rest. Tot de drie 'groene' bakken vol zijn, en volgende week na de ophaling verder... Dan blijkt er een gaatje te vallen in de programmering en met dit mooie weer kan een mens toch niet zomaar binnen zitten. Het tuinhuis kan weer een nieuwe laag gebruiken. 'Wé' gaan dat tussendoor wel even fixen. Maar 'zé' heeft aan een kleine misstap tijdens wat opruimwerk genoeg om een vervelende blessure op te lopen en 'wé' wordt dan toch weer die bescheiden eerste persoon enkelvoud. Geen probleem, hij gaat dat nog wel kunnen: fris en monter als een zevene...

VORIGE WEEK NOG op de 'purperen' Kalmthoutse hei, vandaag bij de potplanten van ons eigenste terras. De nostalgische trip over de heide heeft blijkbaar mijn aandacht voor het allerminste doen herleven. Hoeveel minder kan het nog worden? Minimale foto's van de eigen terrasplanten. Waar ik dagelijks aan voorbij loop en wiens naam ik u schuldig moet blijven. Ware het niet dat La Pola een florale herkennings-app op haar iPhone geinstalleerd heeft en dat ik daar bij tussenpozen mijn mosterd kan  halen. Deze keer gaat het om de 'wisselbloem'. Ik zoek verder en lees dat deze ook 'bonjourtje' of 'verkleurbloem' wordt genoemd en voor de wetenschappelijk onderlegde lezers/-innen dat Linnaeus in zijn Species Plantarum voor deze plant in 1753 de naam Lantana Camara bedacht. Dat ik pas heel recent de verschillende vormen in de ontwikkelingsfasen van deze bloemen heb ontdekt. Had er voordien gewoon geen oog voor, maar nu... Prachtig toch hoe die 'fleurtjes...

HET WORDT TIJD om hier een bekentenis af te leggen. Dat het niet gelukt is. Mijn 'nieuwjaars-voornemen' om 1 dag op 7 zonder scherm te leven was goed bedoeld maar blijkbaar te hoog gemikt. Denk dat het net geen twee maanden geduurd heeft. Toen was er een probleem met een of andere administratieve afhandeling die ik toch snel geregeld wilde hebben. Het was sterker dan mezelf en het excuus kwam me goed uit. Lang verhaal kort: ik heb gefaald en dat wil ik hier ootmoedig toegeven. Heb ondertussen enkele flauwe pogingen ondernomen om die draad weer op te pikken. Helaas... Probeer nu de 'scherm-uren' wat onder controle te houden, maar ook niet meer dan dat. Blijkbaar maakt  internet en alles eromheen te zeer deel uit van mijn dagelijks leven. Wil later nog wel eens proberen. Z ou toch moeten kunnen voor iemand die zonder roken, zonder alcohol, zonder koffie, zonder... door het leven gaat. Maar net daarom: er zijn een aantal contacten die anders niet zouden kunnen en nu mijn ...

DRIE KEER ZEVENTIEN.  Een vertrouwd ritueel, een rustgevende zekerheid, met een knipoog naar gezond en sportief leven. Of wat daar nog van overblijft. Bij het begin en einde van elke dag. Drie reeksen van zeventien herhalingen: 'crunches' oftewel kleine veilige buispieroefeningen. Al twee jaar, op aanraden van m'n osteo-kiné Kirsten. Veel buik verlies ik er niet mee, maar - en daar ging het net om! - de rugstabiliteit is danig verbeterd. En veel minder klachten: tussentijdse onderhoudsbezoeken zijn sinds enige tijd voldoende. Voor diezelfde rug althans... De drie reeksen zijn blijven hangen uit een ver trainingsverleden. De zeventien daarentegen is er gekomen na lang opbouwen en zoeken en aanpassen. Van meer kwam nog meer, en langer. Heel lange reeksen, tijd tekort? Kwam dan het idee om met licht stijgende belasting te werken. Die haltertjes liggen hier anders toch maar. En dat bij een vast aantal herhalingen. Zeventien: geboortedatum, lucky number... en een mooi haalbare d...

VOOR HET EERST dit najaar, het leek wel te mooi om waar te zijn. Geen zon, matige mist en genoeg vrieskou om buiten alle kleine dingen van een witte toets te voorzien. De moeite om de koude te trotseren en een rondje omheen de eigen woonst te lopen. Wandelen, slenteren, stappen en stilstaan om te fotograferen. IJskoude nattigheid op pixelmatige wijze vastleggen en een plaats geven in de herinnering. Een zalige bezigheid en eigenlijk feitelijk weeral veel te lang geleden. Zeker op deze manier: geen spektakel zoeken, gewone alledaagse dingen die zich op m'n eigen erf aan het cameraoog presenteren en daar dan zomaar gelukkig van worden... Van de laatste blaadjes aan de niet meer zo jonge maar desalniettemin kleine appelboompjes die het eigenlijk niet zo goed doen maar nu als laatste standhouden. Van een rommelige massa bladbruin op de taxusblokken aan het gangpad naar de voordeur. Van de kranige ligusterblaadjes, klein maar dapper, die ook in berijmde toestand hun beschuttingsrol voo...