Marco Polo Strikes Back

VOOR ONBEPAALDE TIJD de stroom eruit. "Den blok d'r op." Het vat is even af. Op dit moment kost 'bloggen' mij veel meer moeite dan verwacht. Ik geraak niet meer op dreef. Wat lentemoeheid, het herfstgevoel, of dan toch gewoon de oude dag? Ik ga me niet forceren en sluit voorlopig dit kanaal. Teveel regen en wind, onguur weer, tegenvallend lentereces en vakantiegevoel, fysieke probleempjes. Het hoeft geen drama te zijn en al helemaal niet te worden. Dus laat me maar even gaan. Laatst gelezen en vermeldenswaardig boek: De Wilde Stilte van Raynor Winn, een vervolg op Het Zoutpad . Goed en bij momenten waardevol boek, maar zoals vaak met een sequel... vind ik het net iets minder dan verwacht. Of leg ik de lat te hoog? Corona-moeheid heeft er vast ook mee te maken, het lange wachten op de tweede prik.  Om af te ronden dan maar een ezelsbruggetje dat zich puur coïncidaal  aan mij voordeed. Gratis en voor niks, van beperkte tot generlei waarde, gewoon wat trivia voor de

al drie jaar heb jij                                     een plaats in ons leven in de herinnering aan haar en die ene dag zoeken wij dat kleine meisje van toen terug om nu en morgen en daarna nooit meer alleen te zijn in het besef dat liefde groots is blijven we Niké koesteren                                                                                  Niké Évora De Mondt Peerdeman voor altijd                                                                                                                                        19 mei 2018                                                                                                                                                                                        

MEESTAL IS HET sterker dan mezelf. Eens beslist om een boek te lezen is de kans groot dat het ook gebeurt. En als ik er dan daadwerkelijk aan begin is het zo goed als zeker dat het ook wordt uitgelezen. Weg leggen en ermee kappen komt hoogst zelden voor. Doorbijten, karakter tonen, ook in het lezen. Dan moet ik vooraf maar beter bezinnen of ik het schrijfsel kan of mag tot mij nemen. En of ik dat zelf nù wel wil. Een oud verhaal, neem nu  De Mandarijnen  van  Simone de Beauvoir. Uitgegeven in 1954, vertaling naar het Nederlands klaar in 1963. Hier ligt voor mij een uitgave uit 1974. In die tijd was ik lid van de toen nog goed draaiende ECI-boekenclub . Dit  was een van m'n kwartaalaankopen. Mét korting. 'Iets' van De Beauvoir. Een klassieker. Wist ik veel wat ik in handen kreeg. Wat ik me wel herinner is dat mijn eerste poging tot lezen niet is gelukt. Toch bleef het boek ergens in huis, later in het tuinhuis rondslingeren. Daar vond ik het vorig jaar terug, bij een opromm

HET HEEFT EVEN geduurd maar jullie geduld, hoe zwaar ook op de proef gesteld, wordt bij deze beloond. Dirk's Quarantaine Zoo, aka Q-ZOO, heeft een nieuwkomer in de rij. Q-ZOO 3 is van de minuscule persen gerold, en zie van welk een schoonheid. Opnieuw een dolle meute van 50 kersvers gepatenteerde beestigheden die een 'mens' aan het denken zetten. Mij de ene keer een glim- dan wel een bulderlach ontlokken, verwonderd met de ogen doen knipperen, tot en met een vraagfrons op het peinzende voorhoofd toveren. Maar mij, na de dagelijkse Facebook verrassingen, nu pagina na pagina met een alsmaar opgewekter gemoed de Corona-marathon doorhelpen. Met dit gele exemplaar maakt Dirk-DD-Domen een Mondriaan-palet compleet. Een bescheiden vergelijking als deze vind ik hier wel kunnen.  Net als Piet houdt Dirk zijn huisstijl sober en herkenbaar, maar evengoed verrassend. En opnieuw is er een goed doel aan de orde: de opbrengst van deze uitgave gaat naar RaDiOrg , de organisatie die zich b

WAT EEN ERVARING , wat een (her)ontdekking. Het kwam als een aangename verrassing, kompleet uit het niets: (herhaald uitgestelde!!) tickets - CC 't Aambeeld, Aartselaar. Wilde al zo lang de eerste van Fien Leysen nog eens opnieuw zien. Twee maanden terug nog "Numi Yaldati" in De Singel, en tussendoor de tekst #526 "Wie We Zijn" een paar keer herlezen. Maar die beklijvende eersteling, haar afstudeerproject, ònze theaterontdekking van 2018, die wilden we zo graag nog eens terug horen en zien met Fien herself in levende lijve. "Wat (Niet) Weg Is" . De eerste keer zaten we er zelf middenin:   momenten van groot gemis, het verlies van ons kleindochtertje. Niké was maar heel even hier geweest, zo heel even maar. Zo weinig 'herinnering' ook. De pijn van het verlies en gemis is hartverscheurend en vooral dat aspect raakte mij toen in de voorstelling. En nog steeds, het gaat niet over. Nu leer ik uit de tekst van Fien en haar interviews dat daar tijd