Marco Polo Strikes Back

HIJ WERD 52 . 25 jaar geleden. En hij blijft sinds die verjaardag in 1996 voor altijd 52. Ook al zou hij nu 77 geworden zijn. Niet dus. Mijn grote voorbeeld, leraar, mentor, vriend, kameraad, broer... Herinneringen aan "dé" Jef blijven tussentijds de revue passeren. Daarbij spelen de regelmatige bijeenkomsten van de naar hem genaamde "Bende vàn..." een belangrijke rol. Corona strooit ook hier roet in het eten maar kan de eenheid niet breken. Hoe zou hij deze tijden trouwens beoordelen en doorleven? Internet heeft dan toch zijn goede kanten: we gedenken online. Het bindmiddel is "basketbal" en bij nader inzicht ligt een belangrijke basis voor ons netwerk in de Leuvense Basketkampen. Daarom als achtergrond een bescheiden selectie uit het fotobestand van toen. Hoe vriendschappen gekneed werden. Grappen en grollen, samen door een muur, voor elkaar door het vuur. En Jef met een mijmerende, to-the-point relativerend minzame blik... Dank voor "zijn" fot

UPS AND DOWNS. Zo gaat dat in het leven. Daar ontsnapt niemand aan, ook geen Marco Polo. En dus heb ik mijn dagdagelijks bestaan nog eens moeten herschikken naar de fratsen en strapatsen van de prostaatrestanten in mijn lichaam. Leverde de combinatie van bestralingen en hormoontherapie in 2020 nog mooie resultaten op, dan bleek exact een jaar later de PSA-score opnieuw fors te stijgen. We grijpen opnieuw naar de testosteron-blokkers en nu op langere termijn. 1 of misschien 2 jaar. Om de te verwachten spier- en botverzwakking op te vangen/tegen te gaan neem ik nu extra calcium en begeef ik mij aan een fysiek onderhoudsprogramma. Thuis, op mijn vraag om eigen verantwoordelijkheid te nemen. Planning, discipline, karakter, volhouden. Maar ook niet overdrijven. Heb m'n eerste lesje al geleerd wat betreft benen en meer precies knieën. Na twee weken een stapje teruggezet. Maar verder goedgevulde dagen, en dan nog zoveel andere interesses. Een mens komt tijd te kort, en dus sneuvelt er tu

VAN HET EEN komt menigmaal het ander. Wat dat dan ook wel mag zijn, voorbeelden ervan liggen voor het oprapen. Of wat gezegd als ik toevalligerwijs een aflevering van de Columbus zie: Lybaert meets de Leeuw.   Wim presenteert als de beste wanneer hij in z'n bus zit. En als de 'gast' wat meewil  zit er vaak een uurtje top-televisie aan te komen. Ik bleef hangen bij de aflevering met Rick 'droog koekje' de Leeuw . In een vorig leven zanger en frontman van Tröckener Kecks . Daarna vaste studiogast in De Laatste Show , waar hij zijn eigengereide poëzie aan de daartoe genoodzaakt zeer oplettende kijker mocht brengen. Ondertussen bij regelmaat op muzikaal poetische rondgang doorheen onze Lage Landen samen met ene Jan Hautekiet. De aflevering kon me wel bekoren, de tijd vloog voorbij. Bij de eindgeneriek gaat er onder mijn schedelpan een lichtje branden. Er moet van hem nog ergens een boek(je) in m'n kast staan of liggen. Kijken dus. Gevonden: De laatste held , zijn

KOETJES EN KALFJES. Daar zou ik het hier tussentijds ook al eens over kunnen hebben. Gewoon wat triviale weetjes. Galloway-koetjes en 11 kalfjes hoor ik hier in de Polder-buurt. Da's niet mis, en dus... ga ik het daar een van de volgende keren over hebben. Kan niks beloven, maar misschien. Nu dus niet, nu iets anders. Koetjes zonder kalfjes zag ik al een paar keer tijdens een fietstochtlus aan de Groenenhoek in Aartselaar. Vlakbij BioMarkt Milagro . Geweldige pompoenen hebben ze daar, om lekkere soep van te maken. En 'natuurlijk' nog veel andere topproducten. Maar ook die koeien naast hun deur. Google leert mij in een flits (0.59 sec) en middels het eerste van zo'n 700.000 resultaten op 'koeien witte band' dat het rode Lakenvelders zijn. Een oer-Hollands ras. Prachtige beesten die daar rustig staan of liggen te poseren, klaar voor de foto. De voorbijganger en -fietser ter wille. Van een buurtbewoner kreeg ik de voorzet: "Wat vindt ge van die Oreo-koeien?&