Marco Polo Strikes Back

DIT ZIJN ZE dan: de nieuwkomers. De vanaf dag één perfect passende en comfortabel lopende stappers van Adidas . Middels een door "de Streverkes" genereus gesponsorde "H70thBD"-aankoopbon bij AS Adventure mag ik ze sinds enkele weken de mijne noemen. Licht, soepel, sterk, waterafstotend. Wees maar zeker dat ik er mij een "Happy Mister" bij voel. De Polder lonkt, en ook op verplaatsing heb ik er al gebruik van gemaakt. Vooruit dan maar, op stap: op naar weer jarenlang wandelgenot.  En of er na het LUMIX-tijdperk van die escapades prentjes gaan gemaakt worden... ? Wees maar gerust: ook op dat vlak werd een vervanger gezocht en gevonden. Die lag al wel langer te wachten, en kwam voorlopig slechts heel sporadisch aan bod. Omdat die dekselse Panasonic het maar niet wilde begeven, het gewoon supergoed bleef doen, lekker in de hand lag. Maar nu gaan we eraan beginnen: de  ⍺58 Sony en ikzelf, we zullen ons beste beentje - in dit geval het aangepaste objectief - m

MET DE LAATSTE sporen van herinnering aan een kantelpunt in mijn aardse bestaan, resten van de feestglitter op het bureaublad. Het was toen - weeral enkele weken geleden - geen 'aangenaam' fietsweer en dus nam ik m'n toevlucht tot de hometrainer. Tussen de Tour en de Vuelta, geen coureurs om al peddelend te volgen op het scherm. Dan zie ik daar op de boekenplank deze staan: DAG JAN I en II. Twee prachtige selecties uit het werk van taalvirtuoos, radiomonument én meer dan gedegen sportjournalist  Jan Wauters .   Gesproken en geschreven columns. Zijn unieke stem nog eens te horen doet me wat: veel wielercommentaar - al dan niet vanop de motor - maar ook de OS 1972 in  München en tussendoor een paar keer WK voetbal. Schitterend hoe hij de dingen benoemt en op onvergetelijke manier in mijn/ons geheugen heeft geprent. De CD laat de tijd op de home-pedalo voorbij vliegen. Er staat geen maat op. Na ruim een uur neem ik het boek erbij en blijf, iets rustiger nu, lezend op de fiet

TWEE KEER UITZWAAIEN. Dat het geen echte verrassing was, niet de ene en ook niet de andere keer, mag blijken uit wat hier volgt. Na meer dan goede dienst hebben mijn 'wandelschoenen' het begeven. Een koppel casual boots die in de jaren 90 van de vorige eeuw wél nog in de mode waren. Van een onbestemd merk weliswaar, want echte Timberlands waren me te duur. Zeker voor wat er toen van mij en die shoes verwacht werd. Niks geen hoogstaande noch extreme wandel- of trekkingprestaties. Pas later, na de jaren van coaching en toen het lichaam niet meer aan marathonlopen toekwam, ging de interesse naar het wandelen. Maar dan wel door weer en wind, slijk en modder, sneeuw en ijs. Ze hebben het geweten, mijn goedzittende onderdanen. Want daar was het me vooral om te doen: ze waren absoluut niet waterbestendig, maar ze zaten me zo perfect. Wie het schoentje past, ... en dat deed ik dus, keer op keer en weer opnieuw: ze aantrekken. Zelfs als we ietwat meewarig bekeken werden door echte stap

GA EERLIJK TOEGEVEN dat, hoe beperkt mijn recentelijk OS-beleven ook geweest is, er toch enkele dagen diende afgekickt. Dat de météo ondertussen typisch Belgische kapsones onderhield hielp daarbij niet echt. Gure en sterk wisselende weersomstandigheden hielden mij veelal binnen en het gemis van "Tokyo Live" was zelfs voelbaar. Dan is herpakken de boodschap, en gelukkig zijn daar de boeken. Nooit helemaal weggeweest maar binnen de Olympische context toch enigzins op de achtergrond gesukkeld. En dan weten dat er bij m'n 70ste weer heel wat leesvoer tussen de geschenken te rapen viel. Ben dus klein en voorzichtig begonnen met een mini- Verhulst . Dimitri , de koning van de Helaasheid , komt als naar goede gewoonte weer verrassend uit de hoek. Enige duiding hierbij gaat het genot van het lezen sowieso beperken. Dat mag ik u niet aandoen. Een echt mini-boekje, net iets meer dan een kortverhaal. Al lang geen voldragen roman, hoewel het daarvan in aanleg veel eigenschappen etal

HET IS OVER. De Spelen zitten erop, in Tokio werd vandaag 'de vlam' gedoofd. OS 2020 kregen hun beloop in de zomer van 2021. Corona rules!  Deze aanhef is voor wie veel later dit blog nog eens zou lezen. Ter herinnering: "The show did go on." Met een jaar vertraging, zonder publiek en met de zoveelste corona-variant nog steeds in de lucht. Uw schrijvende dienaar was er niet helemaal bij deze keer, en er al helemaal niet gepassioneerd bij betrokken. Ik keek wel naar het wielrennen op de weg tijdens de openingsdag, wellicht een uitloper van m'n Tour-momenten. Toch een boon voor Wout Van Aert ? Daarna zat ik maar heel af en toe voor het scherm. Hier kwam even verandering in toen de 3x3 Belgian Lions hun tornooi afhaspelden. Knappe prestatie, maar alweer bijna vergeten. Verder dan af en toe een stukje Belgian Cats kwam ik niet meer. Het was knap dat ze daar stonden, maar winnen van een verzwakt Australië en een ondermaats Puerto Rico is nu ook niet zo geweldig. Ver

RONDE VAN VLAANDEREN. Olivier Verhaeghe , ultra-loper met een missie: O-five, in de bres én op de barricaden voor jongeren. Hier gaat hij voor: de vijf Vlaamse provincies, in zeven dagen, zeven keer twee marathons per dag, alles samen 600 km. Oostende - Gent - Mechelen - Lommel - Leuven - Geraardsbergen - Kortrijk - Oostende. En ja, dat alles al lopend van stad naar stad, langs dorpen en gehuchten, vaak over het jaagpad naast de verbindende rivieren. De band die hij zelf ook wil aanhalen. Soms in ruim gezelschap, soms met enkele loopvrienden, maar nooit alleen: altijd minstens met z'n vaste begeleiders. Een week lang in hetzelfde schuitje. Vanwege  Tom kreeg ik ooit het boek van Olivier toegeschoven, neen: ik kreeg het cadeau!. "Het hoofd weegt zwaarder dan de benen" . Lees achter deze link wat ik er exact twee jaar geleden over te vertellen had. En toen kwam Olivier in volle corona-tijd en wegens gebrek aan organisaties waar hij zijn loop-ei kwijt kon met een waanzinn