330. De trappers even kwijt

DIT WORDT ZEKER niet van het beste wat hier ooit als blogsel via het klavier in de 'draftpage' gepompt is. Verre van zelfs, misschien zit ie wel helemaal aan de andere kant van het kwaliteitsspectrum. En toch begin ik eraan, we zien wel waar het bootje de klippen raakt. Als het al niet eerder in woelig vertelwater kapseist. Omdat ik de trappers even kwijt ben? Dat zit er dik in want er werd naar deze week met een (gezonde?) dosis spanning uitgekeken. Stond een redo-ablatie op het programma. Een oppoetsbeurt van wat er ooit eerder als hartritmestoornis-blokkage werd aangebracht met, naar ik begrijp, daar bovenop een serie extra littekengrenzen die het geheel vanaf nu en voor een bepaalde (?) tijd beter in de pas zullen laten lopen. Operatie op maandag 01 december: probleem, nu moet ik de start van de Adventskalender uitstellen. Zal enkele dagen later hier en daar een pralinneke aanbieden aan mijn huisgenoot zodat ook wat dat betreft de planning kan gerespecteerd worden. Merci Jan & Katrijn. Maar goed, terug naar het begin. Opname aan de vooravond van de ingreep en ik deel de kamer met Romain, een 87-jarige die na de eerste kennismaking een heel vlotte gesprekspartner blijkt te zijn. Zo vliegt de avond voorbij en voor ik het goed besef lig ik 's ochtends in het CatLab. Daar gaat het gebeuren en is het na wat extra voorbereidend onderzoek ook in orde gekomen. Volledige narcose, lange recovery en pas in de vooravond naar... een andere kamer. Sofia, Amber & Jorrith begeleiden me prima en zorgen ervoor dat ik die eerste dag goed doorkom.  Nu een nachtje alleen, maar teveel bijkomende ongemakken om goed te slapen. Oké, er zijn erger dingen. Dan komt de ochtend én een nieuwe kamergenoot. Jo, 79 jaar, een meesterverteller. Heerlijk om zo naar het ontslagmoment te drijven. Dat komt er nog voor de middag, La Pola pikt me op en dan zit ik thuis. Het weegt net iets meer door dan ik verwacht had. Krijg m'n lichaamsbatterij niet opgeladen, slaap slecht en de volgende ochtend is daar al een verstoorde 'periode'. Er dient rekening gehouden met het feit dat het aangebrachte littekenweefsel hetwelk de boel moet helpen controleren tijd nodig heeft om goed aan te sluiten. Via telefonisch contact met het CatLab en een dienstdoende cardioloog die me al eerder zag tijdens consultaties krijg ik nuttige informatie, een lichte aanpassing van de medicatie en de geruststelling dat wat er nu gebeurt niet leuk is, maar helemaal geen uitzondering op de regel. Ritme gaat in de namiddag terug naar normaal. Houden zo. Vandaag komt het andere luik aan bod: consultatie oncologie met bespreking van de meest recente bloedwaarden. Die gaan terug (fors) de goede kant uit en we besluiten, na de bestralingen een maand geleden, nu ook de kaart van de hormoontherapie te blijven trekken. Driemaandelijks controle én infiltraat. Daar kan ik me helemaal in vinden, ik voel een boost in mijn herstel. Dat dacht ik toch, maar in de vooravond opnieuw een 'periode'. Deze keer korter, zelf voor extra medicatie gekozen en daarna weer oké. Goed zo, en nu maar hopen dat dit zich niet al te dikwijls meer herhaalt. 

Om voor wat afleiding te zorgen pik ik nog eens een écht winters beeld 'van toen' mee, enkele momentopnamen van mijn garmin-hartcontrole, met en zonder probleemperiode, een lenteachtig viooltje dat amper een week geleden een boordsteen langs ons huis sierde en een bijna winters beeld uit de Polder. Gewoon om eens aan iets anders te denken? Verder werd tijdens mijn korte uithuizigheid van buitenuit voor de 33.333ste keer ''MPSB - Marco Polo Strikes Back'' aangeklikt. Niks om over naar huis te schrijven, zeker niet in de huidige situatie... maar het leek mij een 'schoon' getal op zich. En ook niet meer dan dat. Misschien vind ik op deze manier toch opnieuw die pedalen... of een pakje van de Sint?