Marco Polo Strikes Back

ÉÉN - TWEE - DRIE...   omdat de cijfers van de hoofding iets meer uitleg verdienen. En omdat ik eraan houd om feiten en herinneringen op een rijtje te zetten. Ordnung muss sein, nicht?! 21 maart  begin van de lente (hoewel 20 de astrologisch correcte datum is) Maar dus naar aloude traditie en familiale gewoonte: 21 maart, begin van de lente, dag waarop de magnolia in onze achtertuin er nog quasi ongeschonden bijstond. En sinds enkele jaren geleden zowat elke dag van het jaar voor een speciaal aandachtspunt staat: ook World Downsyndrom Day . Om dat aan zoveel mogelijk mensen kenbaar te maken dragen we (minstens) op die dag twee verschillende sokken. Liefst sokken die goed in het oog springen. We noemen het ook "steunkousen". Yep, om hen die hiermee te maken hebben te ondersteunen.... 22 maart is dan weer al 15 jaar de dag dat onze gedachten heel speciaal gaan naar " de Witten Bompa ". De papa van La Pola die sinds die dag in 2008 niet meer onder ons vertoeft. Een bi

HIER IS ZE. Lady Magnolia, ons bloemenkanon in de achtertuin. Nu de lente niet alleen naar chronologische maatstaven dichterbij komt maar ook de atmosferische en klimatologische omstandigheden zich niet langer aan de invloed van La Primavera weten te onttrekken lijkt de natuur dan toch nog eens op een conventioneel moment te ontbolsteren. Er is er hier een waarvan we die ontwikkeling heel duidelijk kunnen aflezen. Wat vijftien jaar geleden een klein maar sterk stekje in een cadeaupot was, van Bieke-Bram en Anke voor onze 35ste huwelijksverjaardag, is uitgegroeid tot een ferme magnoliaboom.  De weersomstandigheden spelen natuurlijk mee, maar blijkbaar kan deze wel tegen een stootje. Sommige jaren gaat het moeilijker, zijn de knoppen kleiner of zijn er minder. Met wat tegenslag en een plotse vriesnacht zijn ze ook zo weer vertrokken. Ligt de bodem 's morgens vol gesneuvelde bloembladeren. Maar nu, in het gezegende jaar 2023, lijkt er geen rem op te staan. In groten getale steken de

ZE ZEGGEN DAT het niet meer is als vroeger. Dat de seizoenen er ook maar met hun klak naar gooien. Zelfs dat het vroeger beter was dan nu. Maar met die "nu" moeten we het vandaag wel doen hé. En dan telt elke dag. Zeker die ene van vorige week toen we met de lente in het vizier nog getrakteerd werden op een schoon sneeuwtapijt. Vroeger werd er dan wat gevloekt over de gladde wegen waar we over "moesten" naar de dagelijkse job. Wegens "niet meer moeten" heb ik daar tegenwoordig geen last meer van. Uitstel is ook in deze geen afstel, want naar de winkel kunnen we morgen ook nog. En lang heeft het niet geduurd. Al na enkele uren was het grootste deel van de witte laag verdwenen. De wandeling door de Polder met het oog op winterse beelden was ei zo na een maat voor niets. Hier en daar een randje wit, een in no-time uitgetreden wandelspoor waar we nog een maagdelijk wit winterbeeld verwachtten en een hardnekkig standhoudende ijsdrop tussen smeltende sneeuwreste

DRIE KEER ZEVENTIEN.  Een vertrouwd ritueel, een rustgevende zekerheid, met een knipoog naar gezond en sportief leven. Of wat daar nog van overblijft. Bij het begin en einde van elke dag. Drie reeksen van zeventien herhalingen: 'crunches' oftewel kleine veilige buispieroefeningen. Al twee jaar, op aanraden van m'n osteo-kiné Kirsten. Veel buik verlies ik er niet mee, maar - en daar ging het net om! - de rugstabiliteit is danig verbeterd. En veel minder klachten: tussentijdse onderhoudsbezoeken zijn sinds enige tijd voldoende. Voor diezelfde rug althans... De drie reeksen zijn blijven hangen uit een ver trainingsverleden. De zeventien daarentegen is er gekomen na lang opbouwen en zoeken en aanpassen. Van meer kwam nog meer, en langer. Heel lange reeksen, tijd tekort? Kwam dan het idee om met licht stijgende belasting te werken. Die haltertjes liggen hier anders toch maar. En dat bij een vast aantal herhalingen. Zeventien: geboortedatum, lucky number... en een mooi haalbare d