Marco Polo Strikes Back

EN DAN KOMT vriend Julien op de proppen. Met een electronische brief in mijn geïnformatiseerde postbus. Putteke nacht verstuurd, in de vroege ochtend gelezen. Uitzonderlijk vroeg. Vanuit het verre Veurne werpt hij allicht bij tussenpozen een blik op mijn blogistieke prutserijen. Doet hij dat dan net vóór het slapengaan? Rust... roest? Laat u niet verrassen: 't is niet hij die op de foto staat. Hij is geen look-a-like van zijn zingende gouwgenoot hiernaast. De kersvers  82-jarige  Willem Vermandere . Wel heeft Julien de Westvlaamse bard in kwestie terug onder mijn aandacht gebracht. In de vroege jaren '70 was ik al fan. Had het West-Vlaams leren kennen en liefhebben tijdens mijn eerste sportkotjaren in Leuven. Luc DB, Swa M, Jan DM en nog een paar kornuiten zetten mij op het spoor: Westvlaamse filologie. Ne mens moet zijn talen kennen, niet? Zodoende begon ik de liedjes van die baardige kleinkunstenaar uit de Westhoek te verstaan, én het komt nog altijd goed van pas bij onze na

HET IS AFKICKEN geblazen. En echt serieus deze keer. Het eeuwig jongenshart , de bloemlezing uit de 67 zwart-rode dagboekschriftjes van Bram Vermeulen heeft hier een stempel gedrukt op de voorbije maand. Zoals ik eerder al schreef: het was bij momenten zwaar labeur, maar zeer de moeite waard. En sporen nagelaten. Losse fragmenten herlezen, gedichten, aankomende liederteksten, muziek tussendoor. Alles in het teken van, want ik wilde er echt wel helemaal doorheen. Dat het mij tijd gekost heeft en dus een en ander op de iets langere baan werd geschoven? So be it! Komt minstens 100 keer voor in dit boek. H oe dikwijls gebruikte Bram dit stopzinnetje dan wel in al zijn 67 dagboekdelen? Uit de teksten kies ik een paar fragmenten 'voor altijd' De slotregels uit  "voor eeuwig", zijn laatste 'liefdes'gedicht  in het op een na laatste fragment in zijn 67ste dagboek.  Het allerlaatste gaat over 'patience'...   vrijdag   3 september 2004, San Dalmazio - Toscane 

LAAT HET WEER zijn gang maar gaan. Wind en regen, code oranje. Binnen schuilen bij de openhaard. Tussendoor en als het toch kan onze Polder in, frisse neus halen. Uitwaaien lukt ook op de Scheldedijk. Zo was het de voorbije dagen. En vandaag is er dan weer zon en weinig wind. Wandelen met hindernissen en een omweg. Sanerings- en vernattingswerken moeten ervoor zorgen dat er meer water in de Polder blijft. Dat zoekt na felle regenbuien 'natuurlijk' zijn weg. Hield het deze keer bij de wandelweg. Voor ons geen doorkomen meer aan. Niet links, niet rechts. Terug naar af en een alternatief rondje. Maar geen nood: de Polder biedt mogelijkheden en blijft een prima uitlaatmogelijkheid, ook zonder hond.  Binnen is het momenteel de muziek van de heren Vermeulen en Brel die mijn dagen kleurt. Die ene Bram al een hele tijd. Het Eeuwig Jongenshart , mij ruim een maand geleden als bedank- en nieuwjaarscadeau toegestopt, blijft het tempo bepalen. Geen simpel leesvoer, ook geen hoogstaand p

GAAN WE DAN . Januari van de kalender gescheurd. Februari van start, en let op want het gaat snel. Voor we het doorhebben zit die 'korte' er ook op. Om de eerste overgang te verteren hebben we ons nog maar eens binnenlands verplaatst. Goede gewoonte is dat, ontstaan in coronatijden: weekje weg in eigen land. Prima ervaringen, ontdekkingen dichtbij huis, rust en kalmte. De vakantiestudio van Sophie en Frederic in Houtave leek ons de ideale plek om 2022 'korte break'-gewijs in te zetten. Het  PatchworkAtelier   -annex vakantieverblijf- werd ondertussen een stellige zekerheid, een absolute vastigheid, een meer dan zeker weten dat het goed wordt: Houtave is deel van ons leven geworden. Zijn nu aan de vierde passage toe. Zeker niet de laatste. En dat het ook nu weer in orde was maken de beelden hierboven wel duidelijk. Om te beginnen even dit: weersvoorspellingen neem je best met een korrel zout, aan onze kust met een kilo zeezoutkristallen. Het komt neer op gissen en zich (