Marco Polo Strikes Back

Hiermee wilde ik me zelf toch een keer wakker schudden.  Misschien wilt u het bericht van Erika Vlieghe ook wel eens lezen... "Ik heb geaarzeld om me publiek uit te spreken over wat zich afspeelt in Gaza. Ik ben immers arts, en geen historicus, noch expert in Midden-Oosten politiek. Wat is de waarde van mijn persoonlijke mening? Ik lees de krant, kijk naar het nieuws, en denk er het mijne van, zoals de meesten onder ons. Maar waar wij als artsen maar al te goed wél de details van kennen, dat zijn de medische gevolgen van schotwonden en bombardementen, van bedolven geraken onder het puin, van extreme ondervoeding, van acute uitdroging door diarree, van kinderen proberen te baren en in leven houden zonder goede medische hulp, van amputaties en stinkende wonden. Van ondraaglijke pijn, fysiek, en nog veel meer mentaal. Nu, en nog jaren na deze feiten. Verschillende moedige collega’s bieden in de puinhopen van het gezondheidssysteem van Gaza mee hulp – voor zover ze ter plaatse gerak...

DEZE ZOMER BLIJFT aan de ribben plakken. Er was een hete aanloop, een kletsnat middenstuk en nu gaan we blijkbaar opnieuw een warme en droge periode tegemoet. Het is wat het is en we zullen het ermee moeten doen. En niet alleen met het weer. Er is momenteel nog veel meer wat mijn aandacht wekt en dagen vult. Bij Sporza hebben ze een aanbod bij mekaar gescharreld waar een enigszins sportief ingestelde kijker niet omheen kan. En waarvan heer Polo bij regelmaat een portie tot zich heeft genomen. De Ronde van Frankrijk bij de mannen én de vrouwen, de spannendste passages van de life uitzendingen. De magazines, de duiding en de achtergrond poespas eromheen laat ik dan weer voor wat ze zijn. Het EK basketbal met de Belgian Cats, het WK voetbal voor vrouwen, de WK's wielrennen en atletiek en de EK's hockey en volleybal. Ben vast hier en daar iets vergeten, oh ja... en de Vuelta en het WK gymnastiek zitten er ook nog aan te komen. Uit de vorige bijdrage hebt u allicht begrepen dat er...

DE LAATSTE STATIES van de ligustersaga zijn achter de rug. Over de volle omtrek van mijn tuinperk staat alweer een kortgeschoren 'bladjeshaag' te pronken. Aangezien we hier exact 44 jaar wonen en het snoeiwerk twee keer per jaar aan bod komt, aangezien ik naar eigen weten die klus telkenmale zelf heb uitgevoerd, aangezien ik wegens nog niet volgroeid en tot volle wasdom gekomen de eerste 10 jaren hier niet mee wil tellen, aangezien er dan nog 34 jaren resten die elk voor twee snoeibeurten staan, aangezien de te scheren afstand aan binnen- en buitenzijde samen zo'n 120 meter betreft met een over de jaren heen gemiddelde hoogte van 2 meter, aangezien de bovenkant ook dusdanig is uitgegroeid dat daarvan zo'n 100 lopende halve-meters in rekening dienen gebracht, aangezien nu stilaan de clou van deze berekening in beeld komt en ik mijn rekenmachientje bij de hand heb... kom ik uit bij een totaal van negenduizend achthonderd zesenzeventig (9.876 !!!) vierkante meters liguste...

VEERTIEN DAGEN AL. Zolang is het geleden dat er hier voor het laatst iets verschenen is. Verschijningen zijn niet meer van deze tijd, dus... ben ik het kwijt? Wat kwijt? De drive om het klavier te beroeren en gedachten in tekstvorm te spuien? Of was er -nog maar eens- te weinig tijd? Het was druk ja, want nu tante Corona iets minder dwingend aanwezig blijkt te zijn wordt er van alle kanten opnieuw meer sociaal contact en activiteit verwacht. Goed, niks fout mee, want dat moeten we de voorbije jaren het meest gemist hebben. Maar even snel ben ik, nu we er weer volop tegenaan mogen gaan, de rust en de stilte van toen gaan missen. Met de paasvakantie kwamen ook de herinneringen... de goede week, de tradities, de 'stille' zaterdag omdat de klokken naar Rome vertrokken zijn. Als ze op zondag terugkomen hebben ze eieren bij, of is het de paashaas die daarvoor zorgt? Dat festijn hebben we deze keer in onze tweede 'thuis' georganiseerd en beleefd. Natuurhuis 't IJsvogeltje ...

DE EERSTE VIER maanden, één derde van het jaar 2022, hebben we achter de krakkemikkige rug. Het is me wat geworden, zeg dat wel. En al helemaal niet wat we ervan verwacht hadden. Wie dacht dat dit het jaar van de wederopstanding en het complete herstel ging worden is eraan voor de moeite. Covid-corona-omikron en noem maar op, ze zijn meer dan latent aanwezig gebleven. Voorzichtig zijn is nog steeds de boodschap, maar vooral ook hopen op niet teveel tegenslag. En als het dan toch "prijs" is, dat het ziektebeeld maar wat mag meevallen. Thumbs up, fingers crossed.   Net als voor de toestand in die oostelijke hoek van Europa. Ook daarover is het laatste woord nog niet gezegd noch geschreven, de laatste gruwel nog niet ontdekt, het laatste schot nog lang niet gelost. Erg, heel erg. Er komen veel vluchtelingen onze kant op. Een aantal mensen werkt hard om de opvang te verzorgen. Chapeau Katelijne, jij en Dirk en zovele andere vrijwilligers doen dat prima. Maar als we er niet direc...

HET VERLENGDE PAASWEEKEND biedt zich dit jaar aan onder glorieus atmosferische omstandigheden. Schitterend weer, als het goed is moet het zéker gezegd en geschreven worden. Bij deze dus. 't Is maar dat iedereen zou weten waarover het gaat: Великдень - Pâques - Pasqua - Ostern - Пасха - Easter - Pascua de Resurrección... Pasen dus, het feest van de wederopstanding. Én van de paaseieren! Aan de andere kant van Europa is het weer misschien wel even mooi, maar daar heerst op dit moment een brute oorlog. Daar gaat de militaire aandacht naar verbeten vechten en verdedigen. Voor de bevolking naar schuilen en overleven. Zouden de klokken van Rome tot in Kiev of Marioepol geraken? Misschien eens proberen om beide kanten van het front met chocolade eieren te bekogelen. Voor de Oekraïense bevolking en strijders als troost en motivatie en boven de Russische troepen om den beer en zijn acolieten op vreedzamer gedachten te brengen? Gekke dromen, maar toch... "Imagine" ? Een eind dich...

DE KNOOP DOORGEHAKT:  de draad wederom opgepikt. Het bloggen stond een hele tijd op een bijzonder laag pitje. Hij die doorgaans om geen woord verlegen zit en ze hier soms al te kwistig uit de mouwen schudt lag op apegapen. Eén of ander "block"?  Er moesten tussendoor ook enkele stormen passeren. Letterlijk! Maar ik ben er weer, of nog altijd?  Want we zijn er nog goed vanaf gekomen hier hoewel het " 't één en 't ander" is geweest. Als ik aan een doorstart dacht bleef ik telkens weer hangen bij MPSB 084 , de voorlopig laatste post op dit blog. De afscheidscollage voor meester-dichter 'Rederijker' Stijn De Paepe. Ik vroeg me dan vaak af met welke teksten en bedenkingen hij het Poetin-geweld, dat daags na zijn heengaan in alle hevigheid is losgebarsten, te lijf zou gaan. Als ik dan toch HetNieuws, TerZake of DeAfspraak hoor en zie, alle analyses en vooruitzichten bij mekaar zet en indien mogelijk op een rijtje, dan speelt deze idee telkens op:  "Da...