304. 4 + 4 + 4

EEN APARTE BREAK, zo kan ik deze periode van niet-bloggen wel noemen. Het begon met een midweek Gierle. Patricia en Herman, de mensen waarbij we al jaren in Merksplas op regelmatige basis een weekje vertoeven in hun Kromven-natuurhuis, hebben ondertussen meerdere locaties waar men voor korte of langere tijd afstand kan gaan nemen van de drukte en het gedoe in onze hedendaagse wereld/maatschappij. Wij dus deze keer op ontdekking naar... The Black-Box. Ons doel ligt in een weekendzone, in de Vonderbeemd om precies te zijn. Stilte, bos alom, hier en daar nog een huis(je) en dat is het. De Box is compact maar ruim, aan de buitenkant zo zwart als de naam laat vermoeden maar binnen is het licht en luchtig, modern en strak. We hebben er een zeer aangenaam en uiteraard rustgevend verblijf van gemaakt. Dat was zo eens iets anders, maar buiten hebben we veelal hetzelfde gedaan van wat we ook op andere plekken in een 'natuurhuisje' doen: wandelen en fietsen. Voilà, dat is het zowat. Neen, neen, niet vergeten dat we dagdagelijks bezoek kregen van een grote bonte specht en da's de moeite waard. Genoten! De tijd vliegt ook daar, de dag van terugkeer naar huis is er snel. 's Namiddags geven we present om 'de klein van ons klein' van school te halen, we gaan samen een hapje eten in 't Steenkayken en dan echt naar huis, waar bij aankomst mijnen tikker vindt dat hij weer eens van zich mag laten horen. Op zeer onregelmatig wijze dan nog. Ik doorloop het gekende protocol van een halfje extra en als 't niet betert later nog een halfje. Werkt nu niet en we kiezen deze keer voor een middernachtelijk ambulancetransport. Na al die jaren voordeur word ik nu via de achterdeur in 'de spoed' van UZA Edegem binnengereden... Alles gaat vlot, mijn rikketik met horten en stoten en na anderhalf uur wordt besloten mij door te sturen naar cardio. Op kamer met eventueel morgen een cardioversie oftewel elektroshock. 'Morgen' blijkt op de monitor dat de periodes van chaos en orde mekaar te snel opvolgen. Dat zou ook zo geweest zijn op spoed. Dus geen shock. Ondertussen zie ik geen arts... In de vooravond dan toch: cardioloog met weekenddienst en meteen de supervisor erbij. Toeval? Die ken ik, ben bij haar vorige keer op nacontrole geweest. Assisteert de cardioloog die mijn vaste tussentijdse controles op zich neemt. We gaan de medicatie aanpassen, wijzigen en dan dinsdag, want het is lang Pinksterweekend, voor de cardioversie gaan. Het wordt dus minstens een nieuwe uithuizigheid van vier nachtjes. Pech, maar het gaat geregeld worden. Heb daar wel vertrouwen in, maar niet zo in de timing en de redenen die men daar later voor zal aanhalen. Leg er mij bij neer, en het idee dat we hier in dit kleine landje toch maar op goede zorgen in onze nabijheid kunnen rekenen helpt daarbij. Ben elders geweest op de planeet waar dat absoluut niet het geval is. Enfin, dan is daar D-day. Yep, dinsdag en nu gaat het gebeuren. Ochtend bloed trekken op de kamer voor controle, medicatie volgens het schema, en dan... de plateau met het ontbijt. Ja maar, ik moest toch nuchter zijn voor de cardioversie? Oh, weet u het niet... hebt u nog geen dokter gezien... cardioversie gaat niet door vandaag. Ongeloof, frustratie, boosheid. Nu ja, eet dan maar hoor... Ik geloof het niet en heb geen zin. Stuur een tweede mailtje naar mijn behandelende cardioloog. Komen twee artsen tegelijk binnen, teamwork veronderstel ik om mij de ambetante mare te doen slikken. Laat m'n ongenoegen op beheerste wijze blijken, ben als patiënt zo stilaan ervaringsdeskundige en kan dus vanuit die hoek wel een en ander aanbrengen in een discussie. Krijg weerwerk, ze lossen mekaar af, twee tegen een. Nu komt naar voor dat deze week een ander schema zou gehanteerd worden voor de geplande cardioversies. Mag zelfs direct naar huis om donderdag 'misschien' aan de beurt te komen. Of zal ik twee nachtjes bijboeken? Het gesprek eindigt onbeslist, geen sluitende antwoorden op mijn vragen. Wie denkt dat ik erdoor ben heeft het fout. De rollercoaster begint nu pas echt. Een verpleegkundige komt binnen, met een monitor op wieltjes om een 'filmke van het hart' te maken want in de controlekamer zien ze dat ik 'sinusaal' ben. Dan mag je beschikken. De artsen verplaatsen zich naar mijn buurman, die krijgt ook tijd voor een babbeltje. Of daar had hij toch op gerekend. Mijne 'sinusale' blijkt niet te kloppen en dus moet ik weer omdenken. Wat nu? Een dokter verlaat de kamer, komt snel terug, fezelt zijn collega iets in het oor en weet me dan te melden dat er toch 'een gaatje' is gevonden in het schema en dat ik vandaag dan nog aan de beurt kom. Tussen één en twee verlaat ik de kamer, word welkom geheten in het catlab, slaap - shock - controle - wakker, en terug naar de kamer gebracht. Buurman is ondertussen vertrokken en ik mag over twee uur ook naar huis. Vier nachten Gierle, vier nachten Edegem, en straks ga ik m'n vierde nacht 'terug thuis' in. Een heel aparte break...