Marco Polo Strikes Back

HET EINDE VAN het EK Atletiek en de start van La Vuelta sluiten dit jaar perfect bij elkaar aan, en dan zeker de televisie-uitzendingen ervan. In de periode dat tante Corona en nonkel Covid ons met hun bezoek ambeteren, in quarantaine dwingen en periodisch aan het bed kluisteren kan ik mij geen betere ontspanning dromen dan af en toe een 'loos' momentje voor het scherm. Op die manier valt een en ander dan toch nog op het goede moment in de juiste plooi. Het had veel erger gekund. Covid-19 is niet zomaar een griepje, maar gelijkenissen zijn er wel. En dan al zeker over een grote tijdspanne heen. "Griep, zei 'ons Moeke' vroeger, dan moet ge veel rusten, hete thee drinken, op tijd nen aspro tegen de koorts en de pijn pakken en... veel rusten" Ben, haar wijze woorden indachtig, trouw gebleven aan die goede raad en heb veel van m'n hersteltijd in horizontale positie en dan vooral nog in bed doorgebracht. Wat vroeger goed voor me was heeft blijkbaar ook nu ge

HET KAN VERKEREN zei Gerbrand Adriaensz Bredero  zo'n 400 jaar geleden al, en na hem nog vele anderen. Waar dat toen exact op sloeg kan ik mij niet direct voor de geest halen, wel dat wij zoiets  recentelijk op meerdere vlakken mochten ondervinden. Er stond weer een maandelijks weekje "weg" op het programma. Voor de tweede keer op rij de grens over en weer naar Nederland. Minder ver nu: Waspik in Noord-Brabant. Bij het horen van de plaatsnaam alleen al kreeg ik de kriebels. Gewoon zomaar. La Pola had deze keer een natuurhuisje uitgekozen op een 'bloemenboerderij' met pluktuin. Dat kan niet fout gaan denk je dan, moet rustig zijn. Niet dus, want 'boerderij' betekent hoe dan ook kippen en in dit geval nog een stel hanen die van de absolute vroegte houden. En die van de buren ook, vanaf half vijf een onwaarschijnlijk 'KuuKeLeKuu"-concert. Aansluitend een verrassing waar ik helemaal niet op had gerekend: op nauwelijks 100 meter afstand een groot hond

KOM, KOMMER, KOMST. Om te beginnen een   e-mailfragment van een collega Collegiaan uit de jaren zestig. Ik leen de aanhef van zijn meest recente boodschap in onze vriendengroep van toen: "Heren,  aanhoudende hittegolven, klimaatperikelen, enorme bosbranden, de Zorg op z’n kop, stagflatie…. dat zijn maar enkele bekommernissen die vandaag de dag blijven loeren op ons welzijn.  Er zijn plezantere bezigheden, zoals……" (dixit Patrick Backx) En inderdaad, ik stel vast: e en warme zomer zonder reizen en dus veel tijd. Zoveel tijd dat naast lezen ook ruimte overblijft om van het sportaanbod op televisie gebruik te maken. Er valt heel wat te bekijken en dus dient er alsnog geselecteerd. In wat nu al een ver verleden lijkt zaten we tussentijds het slag-, mep- en kreunwerk te bewonderen van de tennisvirtuozen op Wimbledon . Voor mij niet teveel van dat, maar La Pola blijft fan. Vanaf 1 juli kwam daar dé koers bij: La Grande Boucle 2022, oftewel de Ronde van Frankrijk . Van bij de start

HET IS GELUKT . Eindelijk! Katrien Verfaillie 'Live' in de Polder. In het kort wat eraan vooraf ging.  Half oktober 2019 (!!!) op Facebook: 'Pigeon on Piano' gaat de huis- en tuintoer op. 24 oktober: afspraak om op 21 maart 2020 de lente in te spelen ten huize Pola & Polo. Gastenlijst, planning plaats en organisatie. Dat wordt een gezellige avond. Niet dus: tante Corona arriveert in ons land en we gaan in lockdown. Annulatie concert. Eerste golf lijkt over tegen de zomer. Tweede poging: we mikken op 19 juli 2020. We rekenen op mooi weer en spreken af om het in de tuin te doen. Prima, en gezien de Covid-historie ook veel veiliger. Eind juni lijkt alles oké, daarna stijgen de 'cijfers' opnieuw en verstrengen de regels. Ook wij willen voorzichtig blijven. Dan maar uitstellen. Voorlopig geen tuinconcert. 'Voorlopig' duurt lang, erg lang: er gaan twee volle jaren overheen. Maar we geven niet op en geduld is een mooie deugd. Eind juni 2022 vertrekt een nie

HOEWEL AL JARENLANG op rust gesteld voelen juli en augustus, de twee zomermaanden bij uitstek, nog altijd als de échte vakantie aan. Weet niet hoe het komt of waar het aan ligt maar deze periode blijft 'iets speciaals' hebben voor mij. Nóg minder moeten, en als het dan toch... mag het rustig aan. Ook het lezen, en da's dan weer anders dan vroeger. Toen las ik tijdens de zomervakantie snel-snel een rijtje boeken omdat er in de resterende 10 maanden te weinig tijd voor maar ook minder drang naar was. Dat is nu niet meer: een jaar lang kan en mag ik lezen à volonté. Altijd op het ritme van het boek: het ene kan al sneller dan het andere, het andere grijpt me meer aan dan het ene en zo is er voor elk boek meer of minder leestijd nodig. Enkele recente voorbeelden. Het begon ergens in juni met Elizabeth Finch van Julian Barns . Ooit las ik Hoogteverschillen van hem. Heel speciaal. Ook nu weer, maar het duurde wat langer voor ik het doorhad. Speciale en vaak schier filosofische