Marco Polo Strikes Back

AANDACHT AANDACHT: LENTE. Van de ene dag op de andere overviel het me. Wandelen in de polder, en dan zie je het plots. De katjes van de wilg doen al even hard hun best als die van de hazelaar. Een mij totaal onbekende struiksoort toont heel enthousiast haar eerste groene blaadjes. Voorwaar primaverale tekenen. De verzopen laagtes en uit hun bedding gewassen beken lopen over van de nattigheid waarom de polders bekend staan. Er is blauwe lucht in overvloed. Dan denkt een mens toch aan een seizoen dat volgens de kalender pas over een week of drie van start zal gaan. Jazeker, maar niet zo volgens moeder natuur die al een hele tijd een eerder wisselvallig parcours rijdt. Wetenschappers die het kunnen 'weten' slaan al langer dan vandaag alarm. Urbain Servranckx, ik herhaal het hier nog maar eens, zong het ook al in 1974: "De wereld is om zeep"... We zongen mee en we lachten, en wisten toen bijlange na nog niet hoeveel gelijk Urbanus reeds had met zijn lied. Toch leef ik van...

EEN HEILIG GETAL, dat is het geworden   om ons zoveelste bezoek aan Houtave en het bijhorend verblijf in het Patchwork Atelier aan te geven. 'Zeven' is het deze keer. Weer geen seconde spijt van gehad. Het logement is ons bekend, zeg maar zeer vertrouwd ondertussen. Warme ontvangst door Frederic en Sophie. We kunnen zoals steeds voor alles (en nog wat) bij hen terecht. De barrel-sauna blijft de sauna en wij nog steeds fervente liefhebbers van dat zweetprotocol. Zalig om er dagelijks enkele uren aan te spenderen. De weergoden, met hoeveel ze ook mogen zijn, waren ons deze keer welgezind. Voor het merendeel zonnige dagen met een strak blauwe lucht. Wel fris maar prima wandelweer, en weet dat het op 't eind van de week 'iets' warmer werd. Maar eerst die frisblauwe momenten waarop we ons al wandelend bij regelmaat 'alleen op de wereld' voelden. Het is geweten dat onze kust er in het laagseizoen behoorlijk verlaten bijligt, maar dag na dag in volle eenzaamheid...

HET MOET VAST een hele tijd geleden zijn dat ik niet genoeg had aan één foto-collage om alhier een 'blogsel' op te fleuren. Wel, het is weer eens zover. Het begon maanden geleden met een 'filmke' op Facebook over een viertal jonge gasten die straffe toeren uithalen op een podium. Titel van de voorstelling: EXIT . Uitvoerders: soms wisselende viertallen uit het circus- en dansgezelschap Circumstances . Artistiek leider: choreograaf Piet Van Dijcke. Ik vond het wel iets hebben en enkelen in m'n naaste omgeving ook. Dus ging ik op zoek naar een speellijst. Waar en wanneer was er een mogelijkheid om dit 'spektakel' in de min of meer nabije toekomst en omgeving bij te wonen?   CC Mark Liebrecht in Mortsel ,  op 14 februari. Zomaar eens iets anders om de Valentijnsavond in te kleuren. Kaartjes geboekt en dan rustig afwachten tot het zover zou zijn. Afgelopen vrijdag dus. Een strakke organisatie want... er was eerst het klassieke ritueel: jongste kleindochter oph...

MOET OOK KUNNEN vind ik. Nog een keer als vanouds dag na dag 'posten' op de blog. U ziet en vermoedt allicht dat er een goede reden toe is. Inderdaad, Valentijn smeekt om aandacht en een vermelding. Ook hier. De voorzet komt wel uit een heel onverwachte hoek. La Pola aan de (late) ontbijttafel: "Kijk daar, voor die twee is het precies ook Valentijn." Wie..., wat..., waar...? "Die zaten daarnet nog ver uit elkaar: zij(?) in de treurwilg, hij(?) een heel eind verder in die grote populier."  'k Zie niks, toch niet zonder bril. Waar ligt die nu weer? Dan maar met de foto-zoom, wordt die eindelijk ook eens gebruikt. Oh ja, nu zie ik het: dat koppel groene halsbandparkieten. Die zijn er wel vlug bij! We zien er bij tussenpozen ook al rond de voederbakjes in de tuin. Zonder veel succes evenwel. Maar dit kunnen ze veel beter, en de zoom werkt blijkbaar ook prima. Nu heb ik het begrepen: Valentijn is er voor iedereen...

HIER GAAN WE... Hier gaan we 'dan', of 'hier gaan we het mee moeten doen'? Met moeten doen, mee met moeten doen...?? Het zogenaamde winteroffensief van enkele dagen geleden dat het 'putteke' van dit koude-seizoen op overtuigende wijze had moeten vullen: daar had ik het even over willen hebben. Even 'even' als die verloren sneeuwbui hier te lande heeft geduurd. Als een winter start op 21 december en drie maandan later eindigt op 20 maart, dan bevindt het zogenaamde 'putteke' zich in de tweede week van februari. De week die we nu bijna achter de rug hebben. Wat we van maandag op dinsdag over ons gekregen hebben is het dus geweest? Bijgevoegd een impressie uit eerste of tweede hand. Ingesneeuwde klokjes in Lier: sneeuwklokjes. Mooi Lut, bedankt. En dan verder met de wijzers van de klok: een tuin in Holsbeek met een zweem van wittigheid. Een poosje geleden was dat heel wat meer, maar 't kan niet altijd prijs zijn Bieke. Voorwaar een bijna echt w...

EERDER DAN GEDACHT , sneller dan verwacht... We knopen nog even aan bij het vorige verslag. Bij de meer dan gezellige nabespreking van de match en de deugddoende herinneringen aan toen we samen in de RBA2-boot zaten. RBA head-coach Tony VdB uit die 'tijd van toen' staat nu aan het sportieve roer bij de Kangoeroes. Tof om hem nog eens te treffen, zeker met al die toenmalige youngsters van 'den Two'. Nog altijd zoals we hem hebben gekend: recht voor de raap, met veel schwung en spetterende humor vol dubbele lagen. Als de twee oudjes even apart staan komt hij nog met een specialleke: "Weet ge wat ik vanmorgen gedaan heb? Ben training gaan geven bij de G-basketters in Geel." Die ken ik ook, want dik twee jaar geleden zijn we met ' De Bende van Jef ' op uitnodiging een keer met hen aan de slag gegaan. "Wat een belevenis, geweldig met wat een inzet die gasten ervoor gaan." Zijn ogen blinken. Dat doen die wel eens meer van deugnieterij, maar nu om ...