Marco Polo Strikes Back

GEEN MAAN, GEEN brand, geen blussers vandoen. Maar wij reden vorige week wel op een zonnige dinsdag naar Mechelen . Ten derde male had La Pola een uurtje kunst kijken-en-luisteren geboekt in de Heilige Geestkapel, recht tegenover de Sint-Romboutstoren. We gaan  Het Kunstuur 3 bezoeken. Edities 1 en 2 hebben goede herinneringen nagelaten, dus ook in deze "geen-twee-zonder-drie" voor ons. Sterke formule om een selectie van 30 kunstwerken te bekijken, elk van gesproken commentaar voorzien door een BV. De ene vertelt al eens meer over zichzelf dan over het schilderij, maar het blijft een aangename en leerrijke ervaring. De jaren op Polo's teller zorgen ervoor dat de verhalen sneller vergeten lijken dan verwacht of gevreesd.  Toch heb ik bij het bekijken van deze compilatie de geruststellende indruk dat de essentie meestal in het geheugen bewaard is gebleven. Oef!! Het is zomaar een losse greep uit het aanbod, geen echte voorkeur. Een vrouw op de fiets, een moeder en kind, e

ARNO 1949 - 2022

HET LIJKT WEL of ik ontwaak uit een winterslaap. Dan klopt de timing, toch? Wakker geschud door de overvloed aan sport op televisie. Heb ik er voorheen geen of weinig aandacht aan besteed, geen tijd aan gespendeerd noch verloren, uiteindelijk kruipt het bloed toch weer waar het niet gaan kan. Het aanbod is meer dan ruim: koers, voetbal, snooker, NBA en dan vergeet ik er nog een paar zeker? Dus kijk ik weer wat meer. Noem het een soort sportieve wake-up call. CL kwart finales, voorjaarsklassiekers over heuvels of kasseien en hier en daar een muur. Biljarten met die 15 rode en nog 7 andere-kleuren ballen: het WK in Sheffield. Allemaal best genietbaar. Dat ondertussen de oorlogsgruwel in Oekraïne met geen woorden te beschrijven valt weet ieder zinnig mens. Daarom dat ik er in deze context maar niet aan begin. Het paasweekend liep op z'n eind. Witte donderdag, goede vrijdag, stille zaterdag, pasen, paasmaandag... en net voor de middag een berichtje uit A'dam. Over thuishaven Hobok

HET VERLENGDE PAASWEEKEND biedt zich dit jaar aan onder glorieus atmosferische omstandigheden. Schitterend weer, als het goed is moet het zéker gezegd en geschreven worden. Bij deze dus. 't Is maar dat iedereen zou weten waarover het gaat: Великдень - Pâques - Pasqua - Ostern - Пасха - Easter - Pascua de Resurrección... Pasen dus, het feest van de wederopstanding. Én van de paaseieren! Aan de andere kant van Europa is het weer misschien wel even mooi, maar daar heerst op dit moment een brute oorlog. Daar gaat de militaire aandacht naar verbeten vechten en verdedigen. Voor de bevolking naar schuilen en overleven. Zouden de klokken van Rome tot in Kiev of Marioepol geraken? Misschien eens proberen om beide kanten van het front met chocolade eieren te bekogelen. Voor de Oekraïense bevolking en strijders als troost en motivatie en boven de Russische troepen om den beer en zijn acolieten op vreedzamer gedachten te brengen? Gekke dromen, maar toch... "Imagine" ? Een eind dich

WIE MEER WIL weten over onze vorige week aan zee moet ik teleurstellen. Aangezien het recht op privacy geldt voor jong en oud blijft er weinig te vertellen. Het was een fijne week met enigzins tegenvallend weer. We waren aan beter gewoon geraakt in maart, maar goed. Aprilse grillen aan de kust, het moet kunnen. Wind en regen, dalende temperaturen, maar toch af en toe de zon en rust. Genoeg om bij regelmaat de buitenlucht op te snuiven. Geen strak programma, wel rekening houden met... nogmaals het weer. Over het gezelschap dan? Dat was wederom prima, mijn madammen doen dat goed. Wat en hoe en wanneer? Daarop moet ik u het antwoord schuldig blijven. "What happened at The Rooster by the Sea,  stays at The Rooster by the Sea." Maar misschien kan ik de knuffelende koorknapen aan het woord laten? Mag ik u dan voorstellen? Van links naar rechts: meneer Aap , klein Aapje -hoewel die op deze foto groter lijkt- en Wolly. Naast de drie madammen deze keer mijn reisgezellen van dienst.

OP DRIE APRIL was het zover. Zij ziet voor het eerst de zee, de 'grote' zee. Door de ogen van een kind. Een klein kind. Een klein kleinkind, net twee jaar en vijf maanden. Het kijken heeft om pandemische redenen wat langer op zich laten wachten. Ze let die allereerste keer maar even op de grote waterplas en wil direct haar schepjes en 'ponderkes' om in het zand te spelen. Zoals thuis in de speeltuin. Iets later wordt ze toch nieuwsgierig en wil wél wat dichter naar de golfjes, tussen de strandplassen door. Feest met die laarsjes. Op weg naar de echte Noordzee al meteen haar volgende primeur: schelpjes rapen. Het klassieke verhaal van een peuter die voor het eerst naar zee komt. Volgende keer dan crêpepapieren bloemen?  Bompa heeft oog voor de rustige lege ruimte die zich op deze luie zondagochtend laat aanschouwen. Geen drukte, geen volk, alleen een stappend ruiterkwartet.  Straks pas de wandelaars, maar ook minder dan op andere dagen. Velen zitten op deze Vlaamse wiel