019. Lichtervelde

EXACT EEN MAAND geleden ging het hier over Lanaken en onze belevenissen aldaar. De 'maandelijkse' uitstapjes zijn ondertussen klassiekers geworden. La Pola blijft zich uitleven in het organiseren van mini-kortbij-vakanties. Voor ons dus een positieve kant aan Corona. Bij Natuurhuisje.be heeft ze een schier onuitputtelijke bron van inspiratie gevonden. "Go West" klonk het nu. Variatie en afwisseling is belangrijk.  En dus togen wij deze keer richting West-Vlaanderen. Hartje Houtland. Naar Lichtervelde, een rustig landelijke gemeente. Veel plaats, en als ze daar over een natuurhuisje spreken... ruimte, rust, fluitend en fladderend gevogelte, vergezichten over wijdse akkers en weilanden. Da's nu genoeg voor ons.

't Ligt Ter Velde. Mijn reisleidster weet er de plekken wel uit te kiezen: een nieuwbouw energievriendelijk huis op de verste hoek achteraan in de tuin van gastvrouw en -heer, Vera en Filip. Twee kanten tuin, achteraan is het uitkijken over grasland. Ook twee kanten. Ver uitkijken. Met aan de einder een streep Huwynsbossen onder de namiddag- en enkele uren later ondergaande zon. Voor twee oude knarren als wij een stukje hemel op aarde. De Leffe en het pintje zijn 0.0, da's ondertussen een goede gewoonte geworden. We hebben een comfortabel huisje, vriendelijke eigenaars, we hebben mekaar én opnieuw geluk met het weer. Fris, droog en meestal zonnig. Ideaal om te wandelen, te fietsen en daarna iets te nuttigen op ons terrasje. Een weetje: dit verblijf bevindt zich op het hoogste punt van Lichtervelde. Vandaar dat uitzicht, en het vlot starten van de fietstochtjes. Maar met de finish in zicht ook telkens het net iets zwoegender bereiken van de thuishaven. Hoewel het niet de Vlaamse Ardennen zijn voelt het voor mijn compane iedere keer als een Capo Berta, Cipressa en Poggio. Heroïsche inspanningen en bijhorende sensaties. Gits, Hooglede, Kortemark, Beveren en Lichtervelde zelf worden uitgebreid befietst. We houden  vol en werken zonder problemen het vooropgestelde programma af. Daar is ook een sauna die de gehavende lijven laat uitzweten en heerlijk herstellen.  We genieten van het avondlicht. De maan doet er nog een schepje bovenop. Zou ik dan toch het woord "idyllisch" durven gebruiken? Bij het wandelen voelen we de hellingen, als die er al zijn, veel minder. We staan dan wel weer een paar keer stil bij het oorlogsverleden. WO I en de Westhoek. Begraafplaatsen, we kunnen er niet omheen. Respect, (on)begrip, veel verhalen. BMB Houthulst, Belgische soldaten en Italiaanse dwangarbeiders. Een laatste rustplaats op de plek van het slotoffensief in 1918. Deutscher Soldatenfriedhof Hooglede, naast Vladslo-Menen-Langemark een van de vier grote Duitse begraafplaatsen met WO I-gesneuvelden in België. De kruisjes, de platte stenen, ik heb ze elders ook gezien. Maar de overvloed aan paarse dopheide niet. Heel bijzonder. We wandelden ook in het nabijgelegen Vrijbos met Katie en Eli, Oesjmachara-vrienden van het eerste uur. Mijne maat deed er ideeën op voor zijn aankomend beeldende creaties. Benieuwd of de uil het gaat halen. Zalig om mekaar onder deze omstandigheden toch nog te treffen. Dat hebben we op de terugweg naar Antwerpen ook gedaan met Leen en Nolle, leden van dezelfde broederschap. Even goeiedag zeggen.  Ontmoetingen die meer dan deugd doen. Ervaringen en ontdekkingen die blijven plakken en een verblijfplaats die we kunnen aanbevelen. Merci Vera en Filip.