339*. Dag Moeder

GELUKKIGE VERJAARDAG, MOEDER ! Vandaag word jij 100. Niet meer hier tussen ons, maar de datum klopt wel. Natuurlijk: iedere keer weer, zoveel jaren lang op tweede Kerstdag. De dag nadat we 'het kindje' in zijn kribbe hadden gelegd was het aan een van de liefste vrouwen van de hele wereld. Mijn moeder, ons "moeke". Dan feestten we voor en met jou en was er altijd 'frikadellenkoek met kriekskes'. In 't begin zelfs direct na de nachtmis. Dat moment werd slechts heel zelden overgeslagen. We kwamen van de andere kant van 't land, een dagske vroeger terug uit vakantie om jou een hele gelukkige verjaardag te wensen. Van harte, ook vandaag "moeke"! Ruim drie jaar geleden schreef ik hier 'Dag Vader' voor zíj́n 100ste verjaardag. Een ode aan de man die hij voor ons geweest is. Veel te kort, daar had ik het toen al over en ook waarom ik dat vind. Jij vond dat trouwens ook, veel te vroeg om de man van je leven te laten gaan. Maar nu ga ik over jou vertellen. Beginnend met de foto van een zestienjarige, thuis aan de voordeur in de Gendarmerielaan 26, Boom. En kijk, met een boek op haar schoot. Toen al? Er zat heel wat in dat hoofd van jou, capaciteiten noemen ze dat tegenwoordig. Maar toen mochten de meeste meisjes nog niet verder studeren. Dat was voor de jongens, die moesten een beroep, ne stiel, een vak leren om de kost te verdienen. De meisjes zouden thuis voor de kinderen zorgen. Jij hebt heel goed voor ons gezorgd, altijd. Maar met de jaren, als het echte zorgen voorbij mocht zijn,  dan kwamen we beetje bij beetje te weten hoe erg je dat zelf gevonden hebt. Dat je niet kon en/of mocht langer naar school gaan, want jij had wel door dat daar heel wat te rapen viel. Liefde voor de taal zat in jouw genen, en daar heb je 'ons' ruimhartig van voorzien. Al drie generaties lang blijft jouw effect op lezen en taalvaardigheid merkbaar bij je afstammelingen. Dus: dat meisje van 16...  trouwt als ze 23 is en gaat met haar man, mijn vader, ons "vokke" in Essen wonen. Daar zette je mij drie jaar later op de wereld. Was het jouw plan om dat op 17 juli te doen, de dag waarop koning Boudewijn de eed aflegde? Diezelfde dag dus twee hoogtepunten in het nieuws: hij de koning in Brussel en  ik jullie eerste prins in Essen. We hebben er samen vaak om gelachen, en ik las in je ogen dat het zomaar waar kon zijn... in onze hoofden dan weer. In 1965 kwam de laatste telg in ons gezin erbij. Vader die de foto maakt van jou met Jan, Marc, Rita, Luc en Guy. De hele kroost van vijf in het 'moederhuis'. In 1970 moesten we zoon/broer Luc afgeven en dat heeft enorm zwaar op jullie gewogen. De verwerking samen als ouders was helemaal niet makkelijk, voor de ene al moeilijker om mee om te gaan dan voor de ander. Tijdens de daaropvolgende zomervakantie trokken we naar Oostenrijk. Om de batterijen op te laden? Jullie deden erg je best om het ons, kinderen, mogelijk te maken een draad weer op te pikken. Een foto met twee op het balkon van ons huisje  stemde iedereen hoopvol, maar het zou moeilijk blijven. Tijdens je eigen laatste dagen heb je het nog gezegd: "Jongen, een kind afgeven is het ergste wat er bestaat..."  Er kwamen kleinkinderen en jij werd de 'Bonma' van Essen. U leest het goed 'Bonma', bomma met een hoofdletter en een 'n' in het midden. Van 'bonne maman' en aan die wensen van jou heeft iedereen zich netjes gehouden. Enkele momentopnamen met onze kids: de eerste gaf je in 1975 al de papfles toen ze bij jullie kwam logeren, nummer twee gaf je een dikke knuffel bij aankomst na zijn AFS-jaar in de States en 'ons' klein ging je bezoeken toen zij op Gran Canaria haar basketkunsten vertoonde. Je leefde na het overlijden van 'ons vokke' nog 25 jaren dapper verder in goed gezelschap van 'ons' zus en broer Guy die heel de tijd goed voor je zorgden. Er leek vanop enige afstand weinig sleet op jou te komen. Tot je ging merken dat lezen niet zo goed meer ging, onthouden ook iets begon te minderen. Mijn eerste blog vanuit Mexico heb ik thuis op papier en in gewoon leesbare volgorde afgedrukt en dat ging dan weer wel. Iedereen gelukkig! Enkele jaren later zijn we een agenda op maat gaan maken, met foto's van kinderen en kleinkinderen. Kwestie van herkenning en plaatsing, en weer was je daar heel blij mee. Het is al bij al een rustig einde geworden op een vrij gezegende leeftijd.  Beelden van een schitterende, lieve en begripvolle vrouw. Misschien ook wel een van de meest empathische mensen die ik gekend heb. Wens je vandaag dus een heel gelukkige 100ste verjaardag, "moeke"!! Geniet ervan, met een tasje koffie en een koekske en samen met ons "vokke", zijn sigaartje en een bodempje whisky... Gefeliciteerd!!