100. Dag Vader

GELUKKIGE VERJAARDAG, VADER !Vandaag word je 100. Niet meer hier tussen ons, maar de datum klopt wel. Dus in mijn gedachten, waar ik je steevast "vokke" blijf noemen. De vader uit m'n jongste jaren die keer op keer het onderste uit de kan moest halen. Ervoor zou zorgen dat zijn gezin niks tekort kwam. Je wilde er absoluut voor gaan, en je wist dat niks vanzelf zou komen. Je verloor als kleine jongen te snel je moeder, hebt dapper doorgezet tijdens je jeugd want in het nieuw samengestelde gezin moest je extra je mannetje staan. Geen cadeau's. Kwam dan de oorlog en je vlucht naar het zuiden om niet naar de Duitse werkkampen te moeten. Ziek terug, daarna genezen maar wel getekend voor het leven. Zeker in die tijd. Een nieuwe stap was het huwelijk met "ons moeke". Jullie emigratie naar het einde van de wereld: Essen werd het thuishonk. Fiere papa, dapper ondernemen, af en toe naar zee. Dat kon toen met onze Minerva. Maar tegenslag bleef je achtervolgen. Weg zaak, weg auto, de trein op, elke dag naar Antwerpen om je verzekeringswerk te doen. Hard werken op kantoor en daarnaast je eigen portefeuille opbouwen. Als de tijd het toeliet was je er ook voor ons. Mijn puberjaren leken mee te vallen en je trok zowaar mee richting basketbal: om voor mij te supporteren en op een -als het nodig was- slimme manier 'den boek' te doen voor Esbac. Je diende, samen met moeder, de collegedirecteur van antwoord toen die mijn keuze om naar "het Sportkot" te trekken geen beste optie vond. "Als hij dat graag doet is dat zijn zaak, en als hij er zijn best voor gaat doen dan mag hij dat van ons." Case closed. Ben jullie zeer dankbaar dat ik die stap mocht zetten. Ik had toen geen idee van een gezinsbudget, maar hoorde wel dat een studiebeurs meer dan welkom was. En dat  er geen ruimte was voor gekke dingen als bissen of zomaar wat student-zijn-in-Leuven. In 1970 kwam het verlies van zoon/broer Luc. Het heeft enorm op jullie gewogen, onvoorstelbaar. Achteraf denk ik zelfs dat jij niet te tijd hebt gekregen om dat enigszins te verwerken. Je deed enorm je best om er weer bovenop te komen. De komst van kleinkinderen leek te helpen, je bloeide weer wat open. Tot je zelf veel te vroeg de strijd tegen kanker verloor. Jij moest nog 63 worden, ik was 33. Net toen ik je wat beter begon te begrijpen, je standpunten leerde aanvaarden, ging zien hoe en waarom jij op jouw manier in het leven stond. Daarna kwam het besef dat ik je eigenlijk nog zoveel had willen vragen, nog vele jaren lang. En dat ik steeds meer eigenschappen van jou in mezelf ging ontdekken.  Halsstarrig vasthouden aan een eens genomen beslissing. Er is over nagedacht en nu gaan we dat niet zomaar aan de kant schuiven omdat het een of ander niet zo vlotjes gaat. Het lijkt makkelijk om een gekozen weg te blijven volgen, volhouden. Geen fan van concessies. We zouden nu de tijd gehad hebben voor langere gesprekken. Niet dus, en of ik je later in "de hemel" nog ga treffen is maar de vraag. Jij zit daar al, dat is zeker. Of ik, je oudste zoon, ook voorbij Sint Pieter ga geraken ligt nog lang niet vast. Oh ja, de foto's hierboven heb ik op gevoel gekozen uit een eerste familiealbum. Ze behoeven voor jou natuurlijk geen commentaar en de lezers die er meer over willen weten geven maar een seintje. Wens je vandaag een heel gelukkige 100ste verjaardag, "vokke"!! Geniet ervan, met een sigaartje en een bodempje whisky... Gefeliciteerd!!