290. We gaan ervoor

AANDACHT AANDACHT: LENTE. Van de ene dag op de andere overviel het me. Wandelen in de polder, en dan zie je het plots. De katjes van de wilg doen al even hard hun best als die van de hazelaar. Een mij totaal onbekende struiksoort toont heel enthousiast haar eerste groene blaadjes. Voorwaar primaverale tekenen. De verzopen laagtes en uit hun bedding gewassen beken lopen over van de nattigheid waarom de polders bekend staan. Er is blauwe lucht in overvloed. Dan denkt een mens toch aan een seizoen dat volgens de kalender pas over een week of drie van start zal gaan. Jazeker, maar niet zo volgens moeder natuur die al een hele tijd een eerder wisselvallig parcours rijdt. Wetenschappers die het kunnen 'weten' slaan al langer dan vandaag alarm. Urbain Servranckx, ik herhaal het hier nog maar eens, zong het ook al in 1974: "De wereld is om zeep"... We zongen mee en we lachten, en wisten toen bijlange na nog niet hoeveel gelijk Urbanus reeds had met zijn lied. Toch leef ik vandaag en wil geloven in de lente. Dat maakt me blij, en dat kunnen we goed gebruiken. Het houdt me weg van het 'doemdenken' dat op de loer ligt, of wat zou anders de reactie kunnen zijn op de actuele berichten. Ik volg het maar sporadisch en heb allicht geen recht van spreken, maar toch deze korte bedenking. Ook met open mond zitten kijken naar de 'meeting' in Washington? President Zelensky op bezoek bíj of in de valstrik gelopen ván een zelfverklaard oranje opperwezen. Hij die naar eigen zeggen alles weet van alles, wellicht het meest van iedereen. Die zichzelf bovendien in één adem een zeer bescheiden en competent persoon noemt. Heb zo'n knaloranje vermoeden dat er nu in de VS ook velen zijn die menen dat ze zich 'getrumpeerd' hebben bij zijn verkiezing. Vergissen is menselijk, hopelijk wordt dit nog rechtgezet. Maar dus ook de lente: merci moeder natuur om haar weer op ons los te laten. We gaan ervoor...