241. Om te koesteren

 

EN DAN DEZE... Was het vorige keer moeilijk om te kiezen dan staat er nu éne die er kop en nek boven uitstak en nog steeds steekt. "De Calle": mijne maat, mijnen buddy, mijne sparring- en trainingsmakker, mijne vriend door dik en dun. Het eerste jaar L.O. - lichamelijke opvoeding, we schrijven academiejaar 1969-1970, is het nog stillekes en doen we allebei op geheel eigen wijze ons best om de weg te vinden in de catacomben en studielokalen van het sportkot. In die tijd... ik herhaal: in die tijd stonden er voor eerste en tweede kanners wekelijks 40 lesuren (van 60 minuten) op het programma. Netjes verdeeld: 20 uren theoretische vakken en 20 uren sportpraktijk. Het was een hele aanpassing, ook voor 'sportmannen' als wij die dachten dat ze toch al goed bezig waren. We komen uit compleet verschillende sportdisciplines en zijn ook geen gouwgenoten. De afstand kon bij aanvang niet groter zijn. Zoals gezegd: wat samenwerking betreft een rustig jaar. Dat wordt het volgende jaar heel anders. Enkele docenten zien vakoverschrijdend sporten wel zitten en rekruteren vlotweg in het talentrijke jonge volkje dat de eerste horde heeft genomen. We gingen op aanwijzen van Staf Roth in het eerste jaar al samen boksen in de les, maar nu zag Jan Pauwels in ons allebei ook een plaats in de toen nog zeer prille handbalselectie van onze faculteit. Voor Ulrich Persyn haalden we dan weer het onderste uit de kan om de limiet voor de aflossingsploeg schoolslag te halen. Hij zou ons later ook eens binnenloodsen in een of ander 'Spel zonder grenzen'... hilarische bedoening en details op aanvraag. Ondertussen had de legendarische Mon van den Eynde de "Lukke" hard zien smijten met de handbal en mij hotsebotsend en niet afgevend zien rebounden bij het basketbalteam en wilde ons rekruteren voor enkele atletieknummers: speer en hinkstap. En daar gingen we, nog meer trainen en vooral samen de powerzaal in. Er stond geen maat meer op. Het hele verhaal gaat ons te ver leiden, en dus een paar foto's van toen met een spatje commentaar. Dat we een paar keer samen met Herman V.P. en anderen op ski-stage trokken naar Oostenrijk, den ene al wat beter op de latten stond dan den andere maar dat de leute daar samen op de piste onbetaalbaar was. Dat we tussen al die drukke sportieve bezigheden nog tijd vonden voor een feestje met leden van de nieuwe lichting 'porren'/meisjesstudenten: er werden vriendschappen en meer gesloten voor korte, langere of ontiegelijk lange perioden. Guy S., Annemie C. en "de Calle" op de ene prent, en elders eentje waarop de schrijver dezes het aanlegt met twee vriendinnen - Katie en Niekol - waarvan één dezer u ondertussen bekend zal zijn als La Pola. Mijn atletiek'carrière' was van korte duur, maar basketten bleef ik nog wel doen. De "Lukke" smeet zich naar een straffe speercarrière, te snel afgebroken door een vervelende blessure. Hij stapte en hinkte en sprong over naar  succesvolle jaren als hinkstapper. Wat een verhalen, wat een leven. Het duurt vele lange jaren voor we elkaar terug treffen. Toeval, het lot en het vermaledijde Facebook brengen ons voor het eerst weer samen in 2015. Fantastisch! Dat gaan we meer doen... maar het duurt tot 2019. Weer super, en nu niet meer zo lang wachten... dan is daar corona met hier en daar een probleem, een akkefietje, weer wat uitstel... tot vorige week. Absoluut een geweldig weerzien. En nu "Lukke" gaan we écht niet zo lang meer wachten. Er is nog veel meer te vertellen over vroeger, want dat doen we graag. Maar ook over 'ondertussen' en het 'nu' want we voelen mekaar nog altijd goed aan. Het zijn en blijven momenten om te koesteren.