229. Vol geraakt

 

HELEMAAL GEEN TOEVAL dat ik in de vorige bijdrage zo hoog opliep met de hemelse pracht boven ons eigenste Polderstulpje. Blauwe lucht... Moest enkel op tijd en stond naar boven of uit het raam kijken om te beseffen hoe mooi het allemaal kan zijn. De voorbije weken werd mijn aandacht lezenderwijs die richting uitgestuurd. Snuister even mee in het recente archiefmateriaal van deze blog, scroll naar #221 of klik gewoon op die blauwe link hiervoor en zie mijn laatste Standaard Boekhandel-aankopen verzameld op een kleurrijk stapeltje. Het heeft een tijd geduurd voor ik aan deze toekwam, misschien omdat ik ook wel heel benieuwd was naar de non-fictie verhalen die erbij lagen. Of wilde ik deze turf toch maar even laten rusten en eens diep ademhalen voor ik eraan begon? Maakt niet uit, nu de laatste bladzijde is omgedraaid staat één ding vast: dit is van het mooiste wat ik in jaren heb gelezen. Ieder zijn goesting, maar ik vind het een schitterend boek. Al het blauw van de hemel van Mélissa Da Costa vertelt een zeer aangrijpend verhaal over jong-Alzheimer en de bijzondere manier waarop de hoofdpersonen ermee omgaan. Speciaal, maar ook 'schoon' uitgeschreven: gebeurtenissen die de verhaalopbouw uitlijnen, natuurbeschrijvingen,  uitwerking van de personages en daar bovenop de aparte dialogen waarin geheugenverlies op gevoelige wijze aan bod komt. Als dit alles klopt, dan is dat de verdienste van de auteur (uiteraard!!) maar ook van hen die voor een prima vertaling gezorgd hebben. Een prachtig boek dat mij vol heeft geraakt en dat ik naar stilaan goede gewoonte zeker nog een keer wil lezen. Een absolute aanrader.