221. Een goede week

LAAT DE BOEL de voetbalboel. Alle dwazigheid geregistreerd, ongenoegen geventileerd, sportief onbegrip binnenstebuiten gekeerd. Maar nu terug naar wat m'n aandacht wél waard is, en dat zijn... boeken! Naar wat gelezen werd en naar wat er nieuw op de plank ligt. Laatst gelezen is VENTOUX van Bert Wagendorp. Niet zomaar, neen: grondig hérlezen. Na februari 2015 moet er nog wel ergens een tussenbeurt geweest zijn, of toch niet. Dan heeft dit werkstuk wel heel lang moeten wachten... maar nu dus opnieuw. Prachtig, aangrijpend. Moet mezelf na menig hoofdstuk(je) een moment van bezinning gunnen. Het vertelde nog eens de aandachtsrevue laten passeren, beseffen wat ik in de jacht van het verhaal misschien gemist had. Dat er zich doorlopend ontwikkelingen voordoen die compleet uit mijn geheugen waren gewist. Dat zeker naar het einde toe het mij een totaal nieuwe geschiedenis lijkt te worden. Ga bij de kladnotities voor dit stukje op zoek naar wat er hier of in een eerdere blogversie ooit al aan bod is gekomen. In MMP deed ik een ontdekking. Lees achter de blauwe letters hiervoor wat ik er toen zelf van vond. Maar 'ontdek' nu opnieuw wat Geert T. mij toen heeft ingelepeld. Canto Ostinato... ik heb er deze keer zomaar overheen gelezen. Niet bij stilgestaan. Ga aan de hand van wat ik lees over toen op zoek naar de passage met de afstudeerscène. Heen en weer door het boek, snel 'doorscrollen' zoals we dat deden voor het woord was uitgevonden. Binnen de minuut strand ik op pagina 109. En ik herlees de eerste drie pagina's van hoofdstuk XVII. Toeval? Mijn geluksgetal... Liet ik in 2015 de muziek herleven middels een YouTube-truukje, dan is de te volgen weg anno 2024 natuurlijk Spotify. Gewoon intikken en bij de tonen van een live-opname het repetitieve pianospel ondergaan. De passage nog eens herlezen, de muziek zoals in het boek 'zachter' draaien en beginnen... 'bloggen'. Over vriendschap en intriges, over fietsen en de bergen, over vroeger en nu en een sprong in de tijd. Geweldig van genoten. Boek gaat niet weg, blijft in de kast, in afwachting van de volgende keer. Dat moet dan 2033 zijn...?

Nu de nieuwe lading: kijkt en ziet op de prent hierboven. Het kan/gaat alle kanten uit. Na lezing volgt allicht een verslag en beoordeling, of toch minstens wat ík ervan vond. Heb mezelf dus enkele vervroegde paascadeautjes gedaan. Het is toch de Goede Week, niet? De tweede op rij dan, want de vorige week mag ook minstens goed genoemd worden met 'de Ventoux', maar ook toneel, film en concert om mijn leven te kleuren. Om te beginnen "Who waits forever anyway" van en met Mathijs Deheegher, in een regie van Mats E. die de masterproef van de acteurs stuurt. Samenloop van toevalligheden zorgde ervoor dat we nog een keer in de Theatergarage van Borgerhout terecht kwamen. Heel bijzonder stuk dat serieus binnenkomt. Ziekte, aftakelen, levenseinde, verlies, achterblijven. Een pluim voor een jong team dat erin slaagt om met zulk gegeven onder de huid en in het hoofd van deze zeventigplusser te kruipen. Wens hen alle succes toe en blijf ernaar uitkijken. Zag verder de al even aangrijpende film Nowhere Special. Ook hier een levenseinde en de zorg om een jong kind in goede handen achter te laten. John (35) en Michael (4) zetten een ongelofelijk integere vader-zoon relatie neer. Nog even te bekijken op VRTMax. Ga ik zeker nog eens doen... Om het weekend af te sluiten stonden The Ouvertures op het programma. The Bootleg Sixties 2.0 in Zaal Roma, wederom Borgerhout en net als vorige keer een topervaring die ervoor zorgde dat m'n batterij netjes opgeladen werd. Ik kan er weer tegen, voor een volgende goede week...