192. Volhouden

EEN WEEK OM op adem te komen, wie zou daar geen geld voor geven? En dat werd deze jongen de voorbije zeven dagen zomaar gratis én voor niks in de schoot geworpen. Of stel ik me maar wat voor, maak ik mezelf iets wijs? Het maakt eigenlijk weinig uit en al helemaal geen verschil: de tijd verloopt op redelijk ontspannen wijze. Er staan afspraken van praktische aard, maar die zijn behapbaar en wat daar op sociaal-familiaal-vriendschappelijk vlak aan samenkomsten en reünietjes tussendoor meandert geeft aan deze periode een niet te versmaden meerwaarde. Of hoe ik mezelf een zalig leven zit  toe te dichten en er voorwaar oprecht van geniet. Zonder stress. Hier en daar een virtuele tip van een goede vriend of vriendin om dag na dag het leven in de ogen te kijken en goed door te komen. Het helpt vooral om er aandacht aan te schenken en da's al veel, het halve werk zeg maar. Het fijnste werk dat ik me in deze voor mij gezegende tijd en omgeving kan voorstellen. Kijk wat er nog altijd woedt in Palestina en al veel langer in Oekraïne. De vergeten wantoestanden en tekorten in meerdere Afrikaanse landen, de hitte in  Brazilië, de overstromingen in onze eigen Westhoek. En ik zit hier comfortabel en (voorlopig) zonder problemen van enige omvang met volop tijd om te schrijven, te lezen, te wandelen en 'home te trainen'. Met af en toe een praktisch en/of medisch tussendoortje. Soit, niks speciaals aan de hand dus en dan toch maar een blogske plegen. Om een wens uit te delen: Gelukkige verjaardag vandaag, Brammeman!!! Vandaag 60 jaar geleden, ver voor uwen tijd, werd John F. Kennedy vermoord en stond de wereld even stil. Ik maakte er zowaar mijn eerste klasvoordracht over en scoorde in 'de vijfde' goede punten voor 'Spreekbeurt Nederlands'. Toen jij dan dertien jaar later arriveerde stonden wij even stil. Hier issem!! Ook handig: we vieren binnenkort een serie jarige familieleden samen die allemaal in een redelijk kort tijdsbestek aan hun volgende omwenteling rond de zon zijn begonnen. Dat kan zomaar een gezellige dag worden. En dan dit schrijfsel en deze foto erboven? Twee keer 'volhouden'... De 'Ezelsoren' van Johan Braeckman stonden hier eerder al eens in the picture: om precies te zijn in de #151 van de MPSB-serie. Toen al wist ik dat het geen makkelijke opdracht zou worden, maar met geduld en gespreid over vele maanden heb ik alle essays en opiniestukken tot mij genomen en het ene al beter verteerd dan het andere. Over wetenschap en kritisch denken, over religie in zijn meest uiteenlopende vormen, over de menselijkheid en haar ontstaan. De evolutietheorie van Darwin krijgt een mooi platform om het boek af te ronden. Meer dan lezenswaard en voldoende stof om bij tussentijden nog eens over na te denken. Zo heb ik het ook gelezen: bij tussentijden en met tijd voor reflectie. Blij dat ik het heb volgehouden, en nog eens 'Merci, broer Guy!' Maar dan de tweede. Ook een uitdaging waar wat 'volhouden' aan te pas gaat komen. Sinds jaar en dag liggen hier drie 'gecrocheteerde' pittenballetjes. Kleurige juweeltjes die, als ik het goed heb als souvenier zijn meegekomen van een reis (ik heb het foto-gewijs gecheckt in de archieven!) in 2005 naar Yucatan. Het waren er oorspronkelijk zes op de foto van toen, maar voor wat ik wil bereiken hebben de resterende drie nog meer dan genoeg uitdaging in petto. Deze 'ouwe' jongen wil opnieuw kunnen jongleren. Drie balletjes hoog houden, van links naar rechts, omhoog en laag en weer terug  En ver, en verder, en nog... Het moet een probleemloos ritueel van coördinatie en vaardigheid worden. Regelmatig oefenen, niet opgeven maar ook niet verkrampen. Het ging van vijf-zes-zeven... over twaalf-dertien-veertien... en nu ben ik bezig om dagelijks toch een paar keer een reeksje van twintig-plus los uit de beide polsen te toveren. Maar ik wil meer: het moet als vanzelf gaan, zonder erbij na te denken, zoveel en zolang als ik wil en goesting heb. Ook dit wordt zeker en vast een kwestie van volhouden...