126. Sterker dan mezelf

HET GEBEURT WEL meer dat ik in herhaling val. Dat is natuurlijk vervelend voor de ander(en) en wanneer ik het besef ook vaak voor mezelf. Maar nu niet, dit is meer iets als blijven slaan op dezelfde nagel. Doorhameren tot ie dwars door de plank gaat en z'n doel bereikt. Jullie dus! Cabaretduo GROF GESCHUD kwam hier al eerder aan bod, reeds meerdere keren. Geheel terecht vind ik zelf. De bedoeling is mijn allerpersoonlijkste appreciatie betreffende hun cabaretière en romaneske creaties met u te delen. Misschien moesten we gewoon eens afspreken om links of rechts in de Vlaamse of Nederlandse contreien een voorstelling mee te pikken. Veel beter nog dan hen hier alle lof toe te zwaaien en met de hoogste noteringen te overladen. Getuige daarvan mijn meest recente uitstap naar Stekene. In zaal Amelberga stonden ze op een (te?) klein podium. Met 'Broeden': hun tweede voorstelling, voor mijn tweede kijkbeurt.  Hun opmars in volle Corona-tijd is niet makkelijk geweest, maar moeilijk kan dus ook. Ze brengen hun verhaal met heel veel passie en bravoure. Autobiografisch? Als ik hun eigen commentaren bij de  roman 'Drijven' mag geloven is het er soms boenk op, vaak dicht bij de waarheid met hier en daar een romantische aanpassing maar nooit echt gelogen. Zo zijn allicht ook hun voorstellingen. Ik hoop van harte dat er een vervolg aan gebreid wordt. Tussen de lijnen meende ik te verstaan dat er alvast een 'derde' op  komst is. Jeueuhjjj !!! Maar eerst wil ik nog een paar keer genieten van hun toneelmatige vaardigheden. Hoe de een de ander spelenderwijs van zijn, of is het vooral hààr, à propos brengt. Soms geholpen door afwijkende omstandigheden: een iets te laag plafond boven het podium waardoor moeder vogel niet rechtop kan en vier scènes verder Myrthe zelf gebukt op de Tafelberg staat, het ontbreken van coulissen zodat erin verdwijnen ook niet kan en maat 47 schoentippen onder het gordijn uitsteken, de op en af via een trapje naar de zaal... Drama, leute, ernst, niet in te houden speelvreugde: een pracht van een voorstelling met kanjers van artiesten. Op het puntje van je stoel, daar moet je zitten om dit te kunnen volgen. Daverend mooie nummers die perfect hun plaats hebben in het verhaal. Woorden schieten tekort terwijl Myrthe en Lander blijven verbazen. Wij - dochter Anke, mijn soulmate Tom en ikzelf - vonden nog een plekje op de eerste rij, op reikwijdte van het podium. Vlak onder de vaste microfoon. Kan alleen in zo'n kleine zaal, maar past perfect voor de meest intense beleving van hun optreden. Ik weet het, deze complimenten klinken overdreven maar dat zijn ze niet. Vraag maar aan Anke of Tom. Na de voorstelling was er tijd om te signeren en dat met een grote 'S'. We waren zeer gecharmeerd van de bijhorende opdracht in het boek en hebben genoten van een fijne babbel. Dus laat ons afspreken, en als het huiselijk agenda ons de ruimte geeft trekken we er samen op uit om nog eens te zien en te horen hoe goed ze werkelijk zijn. Eerst even 10 dagen niet, wegens welverdiende vakantie, maar daarna weer wel. Ge gaat u niet bekocht voelen. Zeker niet. En ja, ik ben hier reclame aan het maken maar... het is sterker dan mezelf.