124. Geen idee


IS HET WEER van dat? Teveel om over te schrijven maar nergens echt zin in. Genoeg onderwerpen maar niks wat er bovenuit steekt. Hoe moet dat dan voor een blogger die wel z'n ei kwijt wil. Ik hoorde vorige week een originele vanwege Otto-Jan Ham. Hij maakte de dienst uit bij "Nieuwe Feiten" om hun  middagjournaal te brengen. Een korte eigenzinnige kijk op de feiten van de dag/week. Hij had het te druk en geen inspiratie. Een samenloop die het halen van een deadline zeer twijfelachtig maakt. Zijn excuses waren dan wel weer mooi verpakt. In een opsomming van de dingen waar hij het niet over wilde hebben. Laat mij dat nu ook eens proberen. Plagiaat dus. Omdat ik geen oorlogsjournalist ben wil ik het hier niet over de strapatsen van Poetin en zijn kornuiten hebben. Al evenmin over wat daarop de reacties van Oekraïne zijn en de gevolgen van dat alles voor ons. Ook niet dat ik de impact op de energietoestanden wel enigzins meen te begrijpen, maar geen ene fluit snap van hoe dat nu met die 'contracten' moet gaan. Geen vaste, alleen nog variabele. Dan hebben ze ons toch altijd bij ons pietje zeker. Maar niet daarover dus. De wereld zal wel blijven draaien, met of zonder ons.  Niet over dat mooie weer van nu. Die 'été indien' helpt hopelijk de eerste factuur wat te temperen. Nu maar niet over beginnen. Misschien toch een moment met mooie herfstkleuren droppen. Pracht van een boom in grote doen. Laten doen... dat heeft de natuur het liefst. Dingen die het in een handomdraai zouden gehaald hebben... Een kort kletterend onweer. Maar te lang getwijfeld en dus bleef dat hele pats-boem-paukenslag gedoe in het klavier steken. Dat ondertussen mijn vijfde vaccin er ook in zit. Content! Dat het griepspuitje geplaatst is. Ook content! En verder geen commentaar. Die tweede foto verdient dan misschien weer wel wat uitleg. De goesting om nog eens te schilderen, enfin... iets met verf te doen. Idee opgedaan bij een allersimpelst kinderschilderijtje. Dan een probeersel. Zonder commentaar, het beeld schept vermoeden en laat ballonnetjes op à volonté. Genoeg, maar niet om het hele sportnieuws te dekken. Waar ik het niet zou over hebben dus, hoewel... dat Domien Loubry de meest swingende 37-jarige spelverdeler in het Belgisch basketbal is. Hij blijft het doen, net als vroeger en met nog meer inzicht. Alleen niet meer in elke match, maar dat kan op 'zijne leeftijd'. Zijn prestatie thuis tegen Cholet mocht er alleszins zijn. 'Blauw' klikken voor meer uitleg. Voor de ontslagen voetbaltrainers in de Jupiler League zijn meerdere ballonnetjes nodig. Net genoeg? Want de stoelendans gaat daar als naar gewoonte gewoon door. Verder heb ik het natuurlijk ook niet over de gedeeltelijke zonsverduistering die hier te lande als een bijna uniek natuurspektakel werd opgevoerd. In 'kindertaal' als een soort Pacman. Terwijl geen enkel kind van nu nog weet wat die Pacman moet voorstellen. Een CookieMonster is het, ja. Maar daar gaat het nu niet over. Uit de derde foto kan dan weer wel afgeleid worden dat het voor mij opnieuw 'die' tijd van het jaar is, wanneer ik met grote vreugde de pollepel doorheen de versgemaakte pompoensoep roer. Een hobby die zwaar kampt met de andere in de montage. Fotografie, schilderen, pompoensoep maken... Ja, enkel en alleen pompoensoep in alle mogelijke combinaties en varianten. Dan lees ik nog graag ook, inderdaad. Naar welke van deze vier zou mijn voorkeur gaan? Geen idee...

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

244. Een warm weerzien

Afbeelding
28 JULI 2024 , onze eigenste D-DAY. We hebben er naar uitgekeken, alle in aanmerking komenden per e-mail gecontacteerd, Doodle-gewijs een afspraakmoment vastgelegd en dan beginnen aftellen naar onze vierde reünie.  Oudleerlingen van 'het college' in Essen, lichting '69. Na 1994, 2009 en 2019 nu dus 2024.  Afgelopen zondag is het dan zover, de dag waarvan ik weet dat ook die weer in het geheugen zal geprent blijven.  Een meer dan koesterenswaardige herinnering zal zijn.  En dat wordt het ook. Met zeven zijn we uiteindelijk. Slechts zeven, is dat alles hoor ik u denken. En ja, we hadden zelf ook op meer respons gerekend, but so be it. Na 55 jaren hebben we al lang geleerd tevreden te zijn met wie of wat er is. Het is  ook niet zomaar een gewoon zevental, neen: het zijn de eerste zeven op de alfabetische klassenlijst van rethorica 1969 . Dat kan geen toeval zijn: 7. Het magische en/of heilige getal dat ook staat voor de compleetheid, waarbij wel eens gezegd of geda...
Meer lezen

241. Om te koesteren

Afbeelding
  EN DAN DEZE... Was het vorige keer moeilijk om te kiezen dan staat er nu éne die er kop en nek boven uitstak en nog steeds steekt. "De Calle": mijne maat, mijnen buddy, mijne sparring- en trainingsmakker, mijne vriend door dik en dun. Het eerste jaar L.O. - lichamelijke opvoeding, we schrijven academiejaar 1969-1970, is het nog stillekes en doen we allebei op geheel eigen wijze ons best om de weg te vinden in de catacomben en studielokalen van het sportkot. In die tijd... ik herhaal: in die tijd stonden er voor eerste en tweede kanners wekelijks 40 lesuren (van 60 minuten) op het programma. Netjes verdeeld: 20 uren theoretische vakken en 20 uren sportpraktijk. Het was een hele aanpassing, ook voor 'sportmannen' als wij die dachten dat ze toch al goed bezig waren. We komen uit compleet verschillende sportdisciplines en zijn ook geen gouwgenoten. De afstand kon bij aanvang niet groter zijn. Zoals gezegd: wat samenwerking betreft een rustig jaar. Dat wordt het volgend...
Meer lezen

222. Er waren eens

Afbeelding
HIER GAAN WE dan. Wie heeft toen gedacht dat we het zover gingen schoppen? De kus van alles of niks moet ergens in november 1971 uitgewisseld zijn. Vastgelegd op de analoog gevoelige plaat door een toenmalige Sportkot medestudent. Ben hem later uit het oog verloren maar deze prachtige 30x40 foto op hard karton hebben wij er wel aan over gehouden. Merci Mick! Twee jaar later gingen we er dan helemaal voor. Zoals toen in onze katholieke leefgemeenschap de gewoonte was: eerst voor de wet en daarna voor de kerk. Vandaag 50 jaar geleden... "in de echt verbonden". Net als nu was het een zaterdag, en 's avonds tijd voor een feestje apart met collega's en ander jong geweld. Een week later volgde dezelfde afspraak en belofte voor het altaar. Voor altijd, in goede en in slechte dagen... Het lijkt erop dat we het nog gaan halen ook. The seventies... dan toch allebei in 't wit zeker? En nen jive om het avondfeest in te zetten. Man, man, man... euhh, vrouw: wat een herinnerin...
Meer lezen

261. Dagen van goed gevoel

Afbeelding
NU ENKEL WOORDEN , geen beeld(en). Mijn huidig contentement behoeft geen foto's of plaatjes om het u duidelijk te maken. Met gemak zou ik er de klassieke 'duizend woorden' aan kunnen wijden. Misschien worden het er minder, maar daar zal de tevredenheid niet onder lijden. Het zit 'em dus toch in de kleine dingen, het ene al iets belangrijker en spannender dan het andere. Maar allemaal genoeg om er mee of naartoe te leven. Zitten we wel eens in een negatieve flow dan hoeven we niet lang naar woorden te zoeken: "Als er iets mis of stuk gaat dan volgt er snel een ander, en soms nog meer..." Een ongeluk komt nooit alleen en dat zullen we laten horen. Maar ik ga deze keer over een opeenvolging van fijne en gelukkige momenten die mij voldoening geven, en dát wil ik u ook laten weten. Sommige waren gepland, andere kwamen er toevallig of uit noodzaak bij en dat alles op twee goedgevulde dagen. Het begint met de voorziene halfjaarlijkse cardio-controle. Deze keer mét in...
Meer lezen

260. De jarige en de zee

Afbeelding
DAT KOMT ERVAN. Denken dat je al de tijd van de wereld hebt en daarnaar plannen maken. Om van alles en nog wat te doen terwijl je weet dat datzelfde 'alles' zal moeten wijken en je na een week mag vaststellen dat de beoogde verwezenlijkingen op de schop kunnen maar dat je ondertussen wel enorm hebt genoten van wat op je pad kwam. Dat de prioriteit van de week boven alles stond omdat er een verjaardag kon gevierd worden en dat dit op vraag van de jarige aan zee zou gebeuren. "Vorige keer was ik echt nog een baby en daar weet ik nu niet veel meer van, dus zouden we nog een keertje terug kunnen gaan? Please?!" En dan doen we dat, omdat het kan en omdat wijzelf dat ook nog wel eens willen. We trekken naar Ouddorp, op Goeree-Overflakkee (klinkt al exotisch, toch?) in Nederland.  Terwijl 'de dames' ons logement onder de organiserende handen nemen trekken bompa en kleindochter er een eerste keer op uit om 'de zee' te zien. Een zalig moment als ze van bovenop...
Meer lezen

252. Als alles samenvalt

Afbeelding
DAN TOCH. EINDELIJK is het ervan gekomen. En hoe?! Toen ik jaren geleden De acht bergen  van Paolo Cognetti in handen kreeg is dat boek heel veel voor mij gaan betekenen. Het opende m'n ogen in donkere tijden en gaf me lucht om de ademloosheid te verdragen. Merci Bram, om mij die houvast toen toe te stoppen. Het werd de start voor een reeks leeservaringen in het werk van diezelfde Paolo die me telkens veel deugd hebben gedaan. Ademen en naar boven kijken. Het maakte mij weer een ander mens. En dan kwam de filmversie waarin  Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch het beste van zichzelf hebben gegeven. Prijzen en complimenten alom, maar bij mij overheerste de schrik. Zou het geworden zijn wat bij andere verfilmingen van topboeken wel eens het geval is: een afknapper, een tegenvaller die de chemistry van verhaal en sfeer tijdens het lezen niet kan evenaren? Ruim twee jaar geleden trok La Pola naar de cinema, in gezelschap van 'ons klein'. Moeder en dochter Anke bel...
Meer lezen

246. Logeren bij De Droste 03.1

Afbeelding
ALS GOEIE DINGEN uit drie bestaan dan hoort deze er natuurlijk bij: Logeren bij De Droste . Inderdaad, onze derde keer in de '11A' bij Wemmie en Martin is ondertussen een feit. Voor ik aan het relaas van dit verblijf in Olst,Overijssel begin eerst even doorverbinden naar wat hieraan voorafging: 01.1 - 01.2   - 01.3  - 02.1 -  02.2  - 02.3 en de extra-editie met de 'mezen' . Voor wie het geheugen wat wil opfrissen volstaat een korte klik op een (of meerdere) van voorgaande fleurige hyperlinks om de daaraan gekoppelde verslagen van onze vorige escapades te herbekijken. Laat u gerust even gaan, neem er de tijd voor. Hoeft niet, het mag gewoon. Dat 'gewoon' zit al een hele tijd in mijn koppeke, al van lang voor we vertrokken. Als ik zelf al de foto's en wervelende verwoordingen van voorheen bekijk krijg ik de indruk dat alles al getoond en geschreven is en dat we zo'n superervaringen niet meer gaan overtreffen. Maar moet dat dan? Mag het niet gewoo...
Meer lezen

232. Regenwater

Afbeelding
NA DE BESOGNES van afgelopen weekend is het tijd om er eens tussenuit te knijpen. Geheel volgens plan zijn we nog een keer de grens overgestoken en vertoeven nu in Noord-Brabant (NL). Oostelbeers , echt niet het eind van de wereld maar toch...  Als naar ondertussen goede gewoonte is het  wederom een 'natuurhuisje' geworden en dus de formule die ons op het eigenwijze lijf geschreven lijkt. We rijden er op een uurtje heen, inclusief het tijdverlies bij een file wegens door wateroverlast veroorzaakte calamiteit én wat omrijden vlakbij het einddoel.  Afgesloten weg wegens wateroverlast. Er zou een belletje moeten rinkelen, maar we installeren ons zonder stress en genieten van onze eerste avond weg. Een lekker warm bad om de dag af te sluiten en een quasi perfecte nachtrust om de brug te maken naar dag één. We starten (niet te vroeg) met een gezapig rondje fietsen. La Pola heeft er de knooppunten op nageslagen en er zit een prachtig stuk bospad in... dat dus blijkbaar na enke...
Meer lezen

240. Teveel om op te noemen

Afbeelding
ALS MIJN VOORBIJE week de revue passeert blijkt het moeilijk om een selectie te maken. Er zijn zo van die periodes in een mensenleven: soms is het rustig tot super kalm, soms lijkt er niets het vermelden waard. Even soms, maar dan op andere momenten, lijkt het wel dat er zoveel om je heengaat en op je afkomt dat woorden schromelijk tekort schieten en dat er zelfs geen plaats is om alle impressies in beeld te brengen. In zo eentje zit ik nu, en dat gaat misschien nog wel even blijven duren. Ik gooi het gewoon allemaal op een hoopje. Allicht herkent u hier en daar iets op de prentjes hierboven. Er was de toevallige ontdekking van een mij eerder onbekend merk stroopwafels waar ik stante pede volledig gek op ben geworden. De MarKus-koeken, in combinatie met een gekaderd schilderwerk van mijn jongste kleindochter én daarbij twee Opendeurse Pito-eendjes. Dat als opwarmertje, om niet direct aan de overvolle tv-sport kijkkalender te beginnen. Ook al probeer ik het beperkt te houden, er is wel...
Meer lezen

208. En nu...?

Afbeelding
ZONDER HET GOED te beseffen ligt de eerste week van dit nieuwe jaar weer achter me. Het overkomt me wel meer dat de tijd lijkt te vliegen maar deze keer is het echt in een razendsnelle 1-2-3 gegaan. Kan dat aan het vuurwerk liggen, waarmee het jaar in de gietende regen op gang geschoten werd? Weg eerste week die zo keurig begon met een 'eerste' op maandag: eerste van de week altijd, van de maand regelmatig en van het jaar soms. Dat hebben we dus nu gehad. Het jaar is proper begonnen en we krijgen er nog een extra 366ste dag gratis bij. 2024: schrikkeljaar, schrikkelijk jaar... Hopelijk wordt het ondanks de penibele vooruitzichten geen ver-schrikkelijk jaar. Tenzij het 'verschrikkelijk goed' wordt, daar zou ik me dan weer heel goed in kunnen vinden. Om te beginnen houd ik het bij tradities en gewoontes: na de nieuwjaarswensen die we al op enkele familiefeestjes hebben uitgewisseld komen hier in een tweede bijdrage na de jaarwende meestal de drie koningen aan bod. Et vo...
Meer lezen